Lem Stanislaw Ratujmy kosmos i inne opowiadan

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Klapa otwarła się ciężko, jakby przywalona głazami.Komora ciśnieniowa wyglądała jak wnętrze beczki.Powiódł palcami po rurach, roztarł suchy pył.Rdza.Przeciskając się przez wewnętrzny właz, zdążył jeszcze zauważyć, że uszczelka jest połatana.W górę i w dół biegły pionowe studnie korytarzy, oświetlonych nocnymi lampami.Ich światło zlewało się w perspektywie w błękitnawą smużkę.Gdzieś szumiały wentylatory, nosowo cmokała niewidzialna pompa.Wyprostował się.Jak przedłużenie własnego ciała poczuł otaczający go masyw pokładów i pancerzy.Niech diabli wezmą — 19 000 ton!Na drodze do sterowni nie spotkał nikogo.Korytarz wypełniała cisza tak ostateczna, jakby statek był już w próżni.Pneumatyczną wyściółkę ścian pokrywały plamy; liny, służące za oparcie przy braku ciążenia, zwisały nisko, sparciałe.Spawane i przecinane dziesiątki razy złącza rurociągów wyglądały niczym nadwęglone bulwy, wyciągnięte z popieliska.Pochylnią, jedną i drugą, doszedł do sześciobocznego pomieszczenia z metalowymi drzwiami o zaokrąglonych kątach w każdej ścianie.Okręcone postronkiem, zamiast pneumatyków, miedziane klamki.Okienka numeratorów ukazywały szklane bielma.Nacisnął taster informatora — przekaźnik trzasnął, w metalowej puszce coś zaszeleściło, ale tarczka pozostała ciemna.— No, co mam robić? — pomyślał.— Lecieć ze skargą do SPT?Otworzył drzwi.Sterownia wyglądała jak sala tronowa.W szkłach martwych ekranów zobaczył się jak w lustrze — kapelusz do reszty stracił fason od deszczu, z walizką, w jesionce, robił wrażenie zabłąkanego mieszczucha.Na wzniesieniu stały budzące rozmiarami szacunek fotele pilotów, zwaliste, z siedzeniem w kształcie głębokiego negatywu ludzkiego ciała — zapada się w nie po pierś.Postawił walizkę na podłodze i podszedł do pierwszego.Wypełnił go cień, niczym widmo ostatniego sternika.Uderzył dłonią w oparcie — buchnął kurz, zakręciło mu w nosie, zaczął kichać raz po raz, wściekły, aż nagle roześmiał się.Pianowa wyściółka poręczy zmurszała od starości.Kalkulatory — takich jeszcze nie widział.Ich twórca musiał się zapatrzyć w organy.Zegarów na pulpitach było jak maku — trzeba by mieć ze sto oczu, aby je naraz ogarnąć.Odwrócił się wolno.Szedł oczami od ściany do ściany, widział plątaninę łatanych kabli, skorodowane płyty izolacji, żelazne koła do ręcznego opuszczania hermetycznych grodzi, wyświechtane od dotyku rąk, spłowiałą czerwień rozrządu gaśnic — wszystko było tak zakurzone, tak stare…Kopnął amortyzatory fotela.Od razu pociekło z hydraulików.— Inni latali, to i ja potrafię — pomyślał.Wrócił na korytarz, przeciwległymi drzwiami dostał się do burtowego przejścia i poszedł przed siebie.Tuż za szybem windy zauważył na ścianie ciemniejsze, wypuczone miejsce.Przyłożył dłoń — nie omylił się.Plomba po przestrzelinie.Poszukał w otoczeniu dalszych śladów przebicia, ale zmieniono widać całą sekcję — strop i ściany były gładkie.Wrócił oczami do plomby.Cement zastygł gruzłami, wydało mu się, że dostrzega w nim niewyraźne odbicie dłoni, które pracowały w gwałtownym pośpiechu.Wsiadł do windy i zjechał na sam dół, do stosu.Za szybą przesuwały się miarowo oświetlone cyfry pokładów: piąty… szósty… siódmy…Na dole było chłodno.Korytarz skręcał łukiem, zbiegał się z innymi, poprzez wydłużony, niski przedsionek widział już drzwi komory stosu.Tu było jeszcze chłodniej; para oddechu bielała w świetle zakurzonych lamp.Potrząsnął głową.Zamrażalniki? Musiały być gdzieś blisko.Nadstawił ucha.Blachy poszycia drgały, wstrząsane słabo dzwoniącym pulsem.Przeszedł pod nawisłymi ciężko stropami, które wtórowały głucho jego krokom, nie mogąc otrząsnąć się z wrażenia, że jest w głębi podziemi.Korba hermetycznych drzwi nie dawała sięobrócić.Naparł mocniej — ani drgnęła.Już chciał stanąć na niej nogą, kiedy zorientował się w systemie zamkowym; musiał pierwej wyciągnąć zabezpieczającą sztabkę.Za tymi drzwiami były następne — dwuskrzydłowe, na pionowej osi, grube jak w skarbcu.Lakier łuszczył się ze stali, na wysokości oczu odczytywał resztkę czerwonych liter:N.BEZP…… STWOZnalazł się w ciasnym przejściu — prawie zupełnie ciemnym.Kiedy postawił nogę na progu, coś szczęknęło i prosto w twarz buchnął mu biały blask; równocześnie zajaśniała tablica z czaszką na skrzyżowanych piszczelach.— Ależ bali się wtedy! — pomyślał.Blacha stopni zabębniła głucho, kiedy schodził do komory.Znalazł się jakby na dnie wyschłej fosy — naprzeciw, wypukła niczym blanka fortecznego muru, szarzała wysoka na dwa piętra ochronna ściana reaktora, pokryta zielonkawą i żółtą ospą niewielkich wybrzuszeń.To były plomby po starych promienistych przeciekach.Spróbował policzyć je — ale kiedy wszedł na pomost i zobaczył cały mur z wysoka, dał spokój; w niektórych miejscach nie widać już było spod nich betonu.Pomost, stojący na żelaznych kolumienkach, oddzielały od reszty komory wielkie szyby — jakby nań nasadzono pudło ze szkła.Domyślił się, że to szkło ołowiowe, mające chronić przed twardym promieniowaniem, ale i tak wydał mu się ten zabytek atomowej architektury nonsensem.Pod czymś w rodzaju niewielkiego daszka sterczały, wycelowane w brzuch stosu, rozcapierzone promieniście liczniki Geigera.W osobnej wnęce znalazł zegary — martwe, z wyjątkiem jednego.Stos na jałowym rozruchu.Zeszedł na dół, ukląkł i zajrzał do studzienki pomiarowej.Lustra peryskopu były w czarnych plamach od starości.Trochę za dużo szlaki radioaktywnej, ale ostatecznie Mars nie Jowisz — można obrócić w dziesięć dni.Wyglądało, że paliwa jest na kilka takich rejsów.Uruchomił kadmowe blendy.Wskazówka zatrzęsła się i niechętnie przesunęła na drugi koniec skali.Sprawdził opóźnienie — ujdzie.Tyle, aby kontrola SPT przepuściła — z przymknięciem oka.Coś poruszyło się w kącie.Dwa zielone światełka.Zapatrzył się w nie i drgnął, bo przesunęły się wolno.Podszedł bliżej.To był kot.Czarny, chudy.Miauknął cicho i przywarł grzbietem do jego nogi.Uśmiechnął się i poszukał w otoczeniu wzrokiem, aż znalazł wysoko, na żelaznej półce, rząd klatek.Coś białawego mrowiło się w nich niespiesznie.Od czasu do czasu łysnął między drutami czarny paciorek oka.Białe myszy.Wożono je jeszcze czasem na starych statkach, jako żywe wskaźniki radioaktywnego przecieku.Pochylił się, żeby pogłaskać kota, ale ten umknął mu i zwracając głowę ku najciemniejszej, zwężonej części komory, cicho miauknął, wygiął grzbiet i na wyprężonych łapach przesunął się ku betonowej skarpie, za którą czerniało coś, jakby czworokątne przejście.Koniec wyprężonego ogona zadrgał, zwierzę pełzało dalej, już ledwo widoczne w półmroku.Pirx, zaintrygowany, zajrzał tam, schylając głowę.W pochyłej ścianie widniały na wpół uchylone kwadratowe drzwiczki, wewnątrz refleks światła połyskiwał na czymś, co wziął za zwoje metalowego węża.Kot wpatrywał się w to, nastroszony, jego zesztywniały ogon wykonywał drobne ruchy.— No, co znowu, tam nic nie ma — mruknął Pirx i przysiadając prawie na obcasach, zbliżył oczy do ciemnej wnęki.W środku siedział ktoś.Matowe błyski leżały na skulonym torsie.Kot zaczął zbliżać się do drzwiczek, miaucząc cichutko [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl