May Karol Winnetou t III

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dopiero gdyznalazłszy się przed obozem ujrzał wychodzącego naprzeciwko nas jubilera, mruknął przezzęby jakieś przekleństwo.Zabrałem Patricka do namiotu, gdzie znajdowała się reszta pojma-nych, a między nimi jego ojciec. Mr.Morgan, przedstawiam wam syna, za którym pewnie bardzo się stęskniliście rze-kłem do niego.Stary błysnął ku mnie wściekle oczyma, lecz nie wyrzekł ani słowa.Ponieważ zbliżał sięwieczór, przeto sąd nad jeńcami trzeba było odłożyć do następnego dnia.Zjedliśmy wieczerzęw namiocie wodza jako jego goście i zapaliliśmy fajkę pokoju.Potem każdy z nas udał się doprzeznaczonego dla niego namiotu.Znużony wysiłkami ostatnich dni, spałem nadzwyczaj twardo, na co zresztą mogłem sobietu, w obozie, pozwolić.Na prerii nie było to dopuszczalne.Czy śniłem, czy też była to praw-da? Walczyłem z jakimiś dzikimi postaciami, które otaczały mnie zewsząd, by mi zadaćśmierć.Waliłem dokoła siebie jak wściekły, lecz nieprzyjaciele wyrastali spod ziemi tuzina-mi.Pot spływał mi z czoła, czułem, że nadchodzi dla mnie ostatnia godzina, po raz pierwszyopanowało mnie śmiertelne przerażenie.Był to sen i strach zbudził mnie w końcu, lecz skorotylko otworzyłem oczy, posłyszałem na dworze okropny zgiełk.Zerwałem się natychmiast i nie ubrawszy się nawet całkowicie, pochwyciłem za broń i wy-biegiem.Jeńcy zdołali się uwolnić w jakiś nigdy, nawet potem, nie wytłumaczony sposób,wymknęli się z namiotu i chcieli zaskoczyć liczne, na szczęście, straże.Ze wszystkich namiotów wyskakiwały brązowe postacie Indian, jeden z nożem, drugi ztomahawkiem, trzeci ze strzelbą w ręku.Zaraz także nadbiegł Winnetou i jednym rzutem okaobjął sytuację rozgrywającą się w świetle strażniczych ognisk, Dokoła obozu! huknął w sam środek zbiegowiska i natychmiast blisko osiemdziesiątpostaci pomknęło pomiędzy namioty.Z tego wszystkiego wywnioskowałem, że mój udział w walce nie jest konieczny, tym bar-dziej że jeńcy nie mieli broni palnej, a Indianie przewyższali ich dziesięciokrotnie liczbą; gdyponadto usłyszałem w tej wrzawie głos Sama, uspokoiłem się zupełnie.I rzeczywiście, w nie-spełna dziesięć minut zabrzmiał krzyk przedśmiertny ostatniego bandyty.Zobaczyłem z dale-ka jego blade oblicze.Był to Fred Morgan, którego dosięgnął nóż Sans-eara.Zwolna wyszedł mały westman spomiędzy namiotów, a dostrzegłszy mnie, zapytał: Charley, czemu nam nie pomagałeś? Sądziłem, że sami podołacie. Well, tak się też stało.Ale gdybym nie siedział przed namiotem, byliby, na przykład,uciekli.Leżałem tuż przy ścianie i usłyszałem wewnątrz szmer.Natychmiast zawiadomiłemstraże, by lepiej uważały. Czy któryś z nich umknął? Nikt! Policzyłem ich dokładnie.Inaczej jednak wyobrażałem sobie porachunek z Morga-nami.To rzekłszy, usiadł przede mną i zaczął na swojej strzelbie nacinać upragnione od dawnadwa karby.148 No, ci, których kochałem, są już pomszczeni, a teraz śmierć może przyjść po mnie choć-by dziś albo jutro! Powinniśmy zakończyć tę przykrą sprawę słowami: niechaj Bóg będzie dla tych zbrod-niarzy łaskawym sędzią! Well, Charley! Nad ich grobem ustaje moja nienawiść.Odszedł zwolna i wsunął się do namiotu.Nazajutrz odbyła się smutna uroczystość; po-chowano Allana.W braku trumny owinięto go kilkoma bawolimi skórami.Szoszoni zbudo-wali z kamieni czworobok, W którym złożono zwłoki, po czym wzniesiono nad tym piramidę.Na jej szczycie zatknąłem krzyż z gałęzi.Na prośbę Bernarda przemówiłem krótko a serdecz-nie nad grobem jego brata i pomodliłem się głośno za duszę zmarłego.Wszyscyśmy byli głę-boko wzruszeni z powodu zgonu tego młodego, rokującego wielkie nadzieje człowieka, anawet Szoszoni, stojący dokoła w poważnym milczeniu, złożyli za naszym przykładem ręce,łącząc się z nami w żałobie.Po pogrzebie Szoszoni nie pozwolili Bernardowi oddać się boleści.Cały tydzień spędzili-śmy u nich na łowach, zabawach wojennych i innych rozrywkach.Wreszcie pożegnawszygościnnych Indian, powróciliśmy do San Francisko.149ROZDZIAA VZB�JE KOLEJOWIW jakiś czas pózniej drobna sprawa pieniężna powołała mnie do Hamburga, gdzie spotka-łem znajomego, którego widok ożywił we mnie wszystkie dawne wspomnienia.Znajomy tenpochodził z St.Louis i niejedną zwierzynę upolował ze mną w bagnach Missisipi.Po kilkusłowach powitania, w których zawarły się także pytania o moje plany na przyszłość, ofiarowałmi jako człowiek nadzwyczaj bogaty wolny przejazd, gdybym zechciał mu towarzyszyćdo St.Louis.Na to ogarnęła mnie z całą mocą tęsknota za preriami.Postanowiłem skorzystaćz jego uprzejmości, zażądałem telegraficznie z domu przysłania broni i innych przyborów,potrzebnych do takiej podróży, i w pięć dni po spotkaniu płynęliśmy już Elbą ku Morzu Pół-nocnemu i dalej ku Oceanowi.Po przybyciu do Ameryki, zagłębiliśmy się na pewien czas w puszcze dolnej Missouri;potem znajomy mój musiał wrócić, ja zaś udałem się w górę rzeki do Omaha City, aby stąddostać się wielką magistralą Pacific-Railwy dalej na Zachód.Miałem określone powody do obrania tej drogi.Poznałem Góry Skaliste od zródeł rzekiFrazer aż do wąwozu Hill Gate i od Parku Północnego w dół aż do pustyni Mapimi, ale nieznałem jeszcze przestrzeni od wąwozu Hill Gate do Parku Północnego, a więc obszaru obej-mującego sześć stopni szerokości geograficznej.A tam właśnie leżą najciekawsze partie gór:Trzy Tetony, góry Windriver, Wąwóz Południowy, a szczególnie żródliska Yellowstone,Rzeki Wieżowej i Kolumbii.Nikt tam jeszcze nie dotarł oprócz Indian albo nielicznych zbiegłych traperów, toteż cośmnie po prostu ciągnęło, żeby spróbować wedrzeć się w owe niegościnne parowy i kaniony,zamieszkane według podań indiańskich przez złe duchy.Nie było to oczywiście tak łatwą rzeczą, jakby się może zdawało [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl