Michael Moorcock Rune Stuff tom III

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.— Ruszamy w swoją drogę — odparł Hawkmoon.— Wasz statek jest bezpieczny.— Zaczekajcie chwilę! — Mężczyzna wskoczył na poręcz relingu „Rzecznego Jastrzębia" i przez moment chwytał równowagę.— Chciałbym wam podziękować za wykonanie dla nas dobrej roboty.Książę z wyraźnym wahaniem zaczekał, aż tamten przeskoczy na pokład swojego okrętu i podejdzie do nich.— Nazywam się Pahl Bewchard i jestem właścicielem tego szkunera — powiedział.— Wiele tygodni czyhałem na „Rzecznego Jastrzębia".Nie wiem, czy udałoby mi się, gdybyście nie związali walką większej części załogi, dając mi w ten sposób czas na wyślizgnięcie się z zatoczki.— Owszem — wtrącił Hawkmoon.— Ale nie mamy dłużej zamiaru uczestniczyć w waśniach piratów.— Obrażasz mnie, panie — odparł swobodnym tonem Bewchard.— Przysięgałem, że oczyszczę tę rzekę z piratów służących Lordom Starvelu.Jestem ich zaciekłym wrogiem.Marynarze Bewcharda zaczęli tłumnie wracać na pokład, odcinając liny łączące oba statki.„Rzeczny Jastrząb" powoli obrócił się niesiony nurtem rzeki.Jego ster wystawał już ponad powierzchnię wody.Jacyś piraci zeskakiwali z pokładu, nigdzie jednak nie było widać samego Yaljona.— Gdzie mógł się podziać ich herszt? — zapytał d'Averc, spoglądając na odpływający wrak.— To szczur — stwierdził Bewchard.— Prawdopodobnie uciekł po kryjomu, gdy tylko utwierdził się w przekonaniu, że dzisiejsza bitwa nie przyniesie mu zwycięstwa.Bardzo nam pomogliście, panowie.Yaljon był najgorszym ze wszystkich piratów.Proszę przyjąć moje wyrazy wdzięczności.D'Averc, nie tracący nigdy rezonu, gdy w grę wchodziło dobre wychowanie oraz jego własny interes, odparł szybko:— My także jesteśmy wdzięczni, kapitanie Bewchard, za pańskie przybycie w tej właśnie chwili, kiedy znaleźliśmy się na straconej pozycji.Długi zostały wyrównane, jak sądzę — uśmiechnął się szeroko.Bewchard skłonił głowę.— Moje uznanie.O ile wolno mi przejść do spraw bardziej przyziemnych, myślę, panowie, że przydałby się wam odpoczynek.Obaj jesteście ranni, a stan waszych strojów.po prostu nie przystoi takim dżentelmenom jak wy.Krótko mówiąc, byłbym zaszczycony, gdybyście zechcieli przyjąć gościnę na pokładzie mojej galery, a później, kiedy przybijemy do brzegu, gościnę w mym domu.Hawkmoon w zamyśleniu zmarszczył brwi.Ten młody kapitan zaczynał mu się podobać.— A gdzie pan ma zamiar rzucić kotwicę.?— W Narleenie — odparł Bewchard.— Tam mieszkam.— Prawdę mówiąc, podróżowaliśmy właśnie do Narleenu, nim zostaliśmy schwytani przez Yaljona.— zaczął.— W takim razie koniecznie musicie popłynąć ze mną.Gdybym mógł wam czymś służyć.— Dziękujemy, kapitanie Bewchard — rzekł Hawkmoon.— Z chęcią skorzystamy z pańskiej pomocy w dotarciu do Narleenu.Mam też nadzieję, że w czasie podróży zechce pan nam udzielić wielu niezbędnych informacji.— Z przyjemnością.— Bewchard wskazał dłonią drzwi do pomieszczeń pod pokładem rufowym.— Zapraszam panów do mojej kajuty.rozdział VINARLEENPrzez niewielkie okrągłe okienka obserwowali z kabiny kapitana Bewcharda spienioną grzywę za rufą mknącego pod pełnymi żaglami statku.— Musimy rozwijać dużą szybkość — wyjaśnił Bewchard.— W przeciwnym razie nie mielibyśmy szans przy spotkaniu z kilkoma pirackimi jednostkami naraz.Kucharz przyniósł posiłek i zaczął ustawiać naczynia na stole.Było tam kilka rodzajów mięs, ryby, jarzyny oraz owoce i wino.Hawkmoon starał się nie jeść nazbyt łapczywie, a chciał zarazem spróbować przynajmniej każdej potrawy.Obawiał się, że jego żołądek może nie być jeszcze zdolny do przyjęcia dość ciężko strawnych dań.— To posiłek świąteczny — oświadczył kapitan z radością w głosie.— Od miesięcy polowałem na Yaljona.— Kimże jest Yaljon? — zapytał Hawkmoon między kolejnymi kęsami.— Wyglądał mi na straszliwego dziwaka.— Zupełnie nie pasował do moich wyobrażeń o piratach — dodał d'Averc.— Piractwo jest ich tradycją rodzinną — wyjaśnił Bewchard.— Jego przodkowie łupili pływające po rzece jednostki już przed wiekami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl