Jakub Ćwiek Kłamca, Ochłap Sztandaru Tom III

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Czekaj, czekaj.- powiedział, patrząc w oczy Same-diego, który wciąż stał przed nim ubrany jedynie w cy-linder i węża.- Mówisz, że na to wszystko, co się dzieje,głód, zamieszki i tak dalej, jedynym lekarstwem jest akuratLoki? Dlaczego?Murzyn wzruszył ramionami.- Nie tylko na GA�D, ale i na ZARAZA, WOJNE_ i osta-tecznie pewnie ZMIER.- Wyszczerzył zęby.- Węże syczą,że oto nadeszła zapowiadana przez Zwiętą Księgę aniołówApokalipsa.I patrząc na wieści ze świata, na to właśniewygląda.Bachus rozejrzał się.Jedno było pewne, okolica rze-czywiście nie wyglądała, jakby przeżywała swój renesans.Podrapał się po brzuchu.- No a gdzie w tym wszystkim Loki? Gdzie problemtwojego ludu?Samedi potrząsnął ramionami i wąż spadł z nich ni-czym rozsznurowana letnia sukienka z kształtnego ciałamodelki.Wyglądało na to, że gad i jego pan ćwiczyli towcześniej wielokrotnie.Może nawet przez stulecia.- Nie rozumiesz? - zapytał Murzyn.- Apokalipsa towalka o rząd dusz.To starcie ostateczne, w którym zmierząsię Dobro i Zło, zastępy anielskie i piekielne demony.Niebędzie tam miejsca ani dla takich jak my, ani dla tych,dzięki którym istniejemy.Rola ludzi sprowadza się197teraz wyłącznie do kuponów zwanych duszami.Wygrywaten, kto zgarnie ich więcej.Bachus jak zwykle myślał powoli.Trzeba jednakprzyznać, że czasem zdarzały mu się przebłyski geniuszu.Zwykle wykorzystywał je, by rozświetlić sobie ścieżkipamięci w poszukiwaniu jakiegoś wyjątkowo udanegorocznika.Tym razem było inaczej.- Chcesz, by Loki utworzył trzeci front, tak? Złożony zludzi i mitycznych? - Uśmiechnął się, widząc aprobatę natwarzy Samediego.- No dobrze, cel rozumiem, aledlaczego właśnie on?- Bo zna wszystkie trzy strony konfliktu lepiej niżktokolwiek inny.Bo są tacy, którzy wierzą, że skoro miałpoprowadzić swoją armię na Ragnarok, to może ma w tymzakresie choć odrobinkę talentu.Wreszcie, bo od latpracuje, by jakoś osłabić swoich pracodawców.Wyszczerzył się, widząc zaskoczenie na twarzy bogawina.- Nie wyjaśnił wam, po co zbiera pióra?- Nie pytaliśmy - skłamał Bachus, wzruszając ra-mionami.Oczywiście, że pytali.Usłyszeli nawet całkiemprzekonującą bajeczkę o truciznie, którą zarazili Kłamcęskrzydlaci, i o antidotum kryjącym się w sproszkowanychanielskich piórach.Rozmawiali po pijanemu, a kwestiawypłynęła pośród rozlicznych innych żalów i zwierzeń -nie było więc podstaw, by Lokiemu nie wierzyć.Takprzynajmniej wtedy uznali.Tymczasem wąż pełzł powoli, zamykając oba bóstwa wkręgu własnego ciała.Wydawał się dłuższy niż jeszczechwilę temu na ramionach Samediego.Sunął zygzakiem,198a złotożółty blask wydostawał się spod łusek przy każdymruchu potężnego cielska.- Co on robi? - zapytał Bachus.- Tworzy przejście - odparł baron.- Pójdziesz ze mną ipomożesz mi odnalezć Lokiego, zanim będzie za pózno.Bóg wina cofnął się gwałtownie, chcąc wystąpić zkręgu, ale niemal w tej samej chwili wąż wbił kły wewłasny ogon, zamykając krąg.Zaiskrzyło, w powietrzurozszedł się zapach ozonu i rozgrzanego piasku.Bachus krzyknął, a zaraz potem zapadła się pod nimziemia.Odruchowo zamknął oczy.Gdy bóg wina ponownie zdecydował się rozewrzeć po-wieki, stwierdził ze zdumieniem, że oto znowu znajduje sięw mieszkaniu wsparty o framugę drzwi, jak na chwilęprzed wyjściem.Obraz mu się rozmywał, nogi drżały, a dotego miał mdłości - nic niezwykłego, w końcu nie jadł odkilku dni.- Zwiatowidzie! - zawołał.Bóstwo odpowiedziało cichym mruknięciem, jakimpijani reagują zazwyczaj na swoje imię.To znaczyło, żewięzień jest na miejscu, a poczciwy Jack Daniels wciążtrzymał go w okowach swych oparów.Zaskakujące, zwa-żywszy, że była to tylko jedna butelka, a Zwiatowid toprzecież słowiańskie bóstwo nawykłe do pitnego miodu.Najwidoczniej mikołajowanie zrobiło z niego mięczaka.A może ja wcale nie wychodziłem? - pomyślał nagleBachus.- Może to tylko zwid, przysnąłem na stojąco iprzyśniła mi się ta wyprawa, Samedi i jego wąż, a także.Z łazienki dobiegł go odgłos spuszczanej wody, a zarazpotem w drzwiach stanął baron mocujący się z guzikowymrozporkiem dżinsów.- Odwykłem od noszenia takich rzeczy - wyjaśniłodrobinę zawstydzony.- Właściwie ostatnio odwykłem odnoszenia jakichkolwiek ubrań.Ale tam, gdzie idziemy, jestzimno [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl