Mikołaj Gogol Martwe dusze

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Martwym ciałem nawet płotu się niepodeprze, jak mówi przysłowie. Tak, naturalnie, że martwi rzekł Sobakiewicz, jak gdyby opamiętawszy się iprzypomniawszy sobie, że to w rzeczy samej są już ludzie martwi, potem jednak dodał: Zresztą ito by można rzec co z tych ludzi, którzy obecnie zaliczają się do żywych? Co to za ludzie?Muchy, a nie ludzie. Ci jednak istnieją, a tamci to tylko złudne mary. No, nie, nie złudne mary.Powiem panu, jaki był Michiejew, pan nie znajdzie takiegoczłowieka: kolos taki, że do tego pokoju nie wejdzie.Nie, to nie złudna mara! W barach siła, jakiejkoń nie ma; chciałbym wiedzieć, gdzie pan w innym miejscu znajdzie takie złudne mary! Ostatnie słowa wyrzekł już zwracając się do wiszących na ścianie portretów Bagrationa iKolokotronisa, jak to zwykle zdarza się rozmawiającym, gdy jeden z nich nagle, nie wiadomodlaczego, zwraca się nie do tej osoby, do której odnoszą się jego słowa, lecz do przybyłegoniespodzianie kogoś trzeciego, nawet zupełnie nieznajomego, od którego wie, że nie usłyszy aniodpowiedzi, ani opinii, ani potwierdzenia, na którego jednak kieruje spojrzenie, jak gdyby proszącgo na pośrednika; a nieznajomy, zmieszany w pewnej chwili, nie wie, czy ma mówić w sprawie, októrej nic nie słyszał, czy tak sobie postać spełniając obowiązek grzeczności, a potem odejść. Nie, nie mogę dać więcej niż dwa ruble powiedział Cziczikow. Owszem, żeby pan nie miał do mnie pretensji, że żądam za drogo i nie chcę zrobić żadnegoustępstwa, owszem po siedemdziesiąt pięć rubli za duszę, ale asygnatami, doprawdy tylko poznajomości. Co on sobie myśli, w samej rzeczy pomyślał Cziczikow bierze mnie za głupca czy co? idodał potem głośno:53 Wydaje mi się to dziwne doprawdy; wygląda na to, że odgrywamy jakieś przedstawienieteatralne albo komedię, inaczej nie mogę sobie tego wyjaśnić.Pan jest, zdaje się, człowiekiemdość rozumnym, posiada pan wykształcenie.Wszakże obiekt po prostu: tfu, tfu! Co on jest wart?Komu potrzebny? Ale pan go kupuje, więc jest potrzebny.Tu Cziczikow przygryzł wargi i nie znalazł odpowiedzi.Zaczął już mówić o jakichśokolicznościach familijnych, lecz Sobakiewicz odrzekł po prostu: Nie potrzebuję wiedzieć, jakie są pańskie stosunki: w sprawy familijne się nie wtrącam, topańska sprawa.Potrzebne są panu dusze, ja je sprzedaję i pan będzie żałował, że ich nie kupił. Dwa rubelki rzekł Cziczikow. Ech, doprawdy! Trzyma się pan jednego jak pijany płotu, jak powiada przysłowie; stanął panna dwóch i ani rusz nie chce pan z nich zjechać.Niech pan poda prawdziwą cenę! No, bierz go diabli! pomyślał Cziczikow dodam temu kundlowi pół rubla na orzechy! Owszem, dodam po pół rubla. Pozwoli pan, że również powiem swe ostatnie słowo: pięćdziesiąt rubli! Ze stratą doprawdy,nigdzie pan nie dostanietakich doskonałych ludzi! Co za kułak! rzekł do siebie Cziczikow, po czym ciągnął dalej głośno, trochę rozgniewany: Cóż to znaczy.Jak gdyby to istotnie była jakaś poważna sprawa; dostanę gdzie indziej zadarmo.Zbędzie mi ich każdy, i to z wielką chęcią, aby się jak najprędzej pozbyć.Chyba tylkogłupiec będzie je trzymał przy sobie i płacił za nie podatki! Ale wie pan, że transakcje tego rodzaju, mówię to po przyjacielsku, między nami, nie zawszesą dozwolone, i niech ja albo kto inny o tym rozpowie, do takiego człowieka nikt nie będzie miałzaufania przy kontraktach lub zawieraniu jakichś korzystnych umów. Widzicie go, łajdaka, dokąd zmierza! pomyślał Cziczikow i zaraz wyrzekł z całkowiciezimną krwią: Jak pan sobie chce; kupuję nie dla jakichś celów, jak pan myśli, lecz tak sobie.ulegającwłasnej fantazji.Nie chce pan dwa i pół żegnam! Ten się nie da zbić z tropu, nieustępliwy! pomyślał Sobakiewicz. No, Bóg z panem rzekł niech pan daje po trzydzieści i bierze je sobie! Nie, widzę, że pan nie chce sprzedać, żegnam pana! Ależ pozwól pan, pozwól! rzekł Sobakiewicz nie wypuszczając jego ręki i nastąpiwszy muna nogę, ponieważ bohater nasz zapomniał się ustrzec; za karę musiał teraz zasyczeć i podskoczyćna jednej nodze. Przepraszam pana! Zdaje się, że go uraziłem.Proszę, niech pan tu siada! Proszę! Tu posadziłgo na fotelu dość nawet zgrabnie, jak niedzwiedz, który był już chowany u ludzi, umie fikaćkoziołki i robić różne sztuki na pytania: A pokaż no, Misiu, jak to się baby kąpią? albo też: Ajak to, Misiu, małe dzieci groch kradną? Doprawdy, ja tylko czas na próżno tracę, śpieszy mi się. Niech pan posiedzi jeszcze chwilkę, zaraz panu powiem coś przyjemnego. Tu Sobakiewiczprzysiadł się bliżej i powiedział mu cicho do ucha, niby sekret: Chce pan ćwiartkę? To znaczy dwadzieścia pięć rubli? Ani mowy! Nawet ćwierci ćwiartki nie dam, grosza niedołożę.Sobakiewicz zamilkł.Cziczikow również zamilkł.Milczenie trwało dwie minuty.Bagration zorlim nosem nader uważnie patrzył ze ściany na tę transakcję. Jakaż jest pańska ostatnia cena? rzekł wreszcie Sobakiewicz. Dwa i pół. Doprawdy, dusza ludzka dla pana to tyle co funt kłaków. Niechże pan da po trzy ruble!54 Nie mogę. No, nie ma co z panem robić, niech już tak będzie! Strata co prawda, ale już taką mam pieskąnaturę, nie mogę nie sprawić przyjemności blizniemu.Trzeba chyba sporządzić akt sprzedaży, abywszystko było w porządku? Ma się rozumieć. No, to trzeba będzie jechać do miasta.Tak więc dobili targu.Postanowili zaraz jutro być w mieście i sporządzić kontrakt sprzedaży.Cziczikow poprosił o spis chłopów.Sobakiewicz zgodził się chętnie, zaraz podszedł do biurka iwłasnoręcznie zaczął wypisywać wszystkich nie tylko z nazwiska, lecz nawet z wyszczególnieniemzalet.A Cziczikow, nie mając co robić, zajął się, będąc z tyłu, obserwacją obszernej sylwetySobakiewicza.Gdy spojrzał na jego bary, szerokie jak u wiackich, niskich koni, i na nogi, podobnedo żelaznych postumentów, które stawia się przy chodnikach, nie mógł nie zawołać w duchu: Ech,ależ cię też Bóg obdarzył! Rzeczywiście, jak powiadają: niedobrze skrojony, ale mocno zszyty!.Czyś się już urodził jako taki niedzwiedz, czy też upodobniło cię do niedzwiedzia odludne życie,siewy zboża, kłótnie z chłopami i przez to stałeś się tym, co nazywają kułakiem? Ale nie: myślę, żebyłbyś taki sam, nawet gdyby cię wychowano modnie, puszczono w kurs, choćbyś mieszkał wPetersburgu, a nie na odludziu.Cała różnica w tym, że teraz pochłaniasz pół baraniego boku zkaszą, zakąsiwszy racuchem wielkości talerza, a wtedy jadłbyś kotlety z truflami.Teraz masz wswej władzy chłopów; jesteś dla nich dobry i naturalnie nie skrzywdzisz ich, bo są twoi i tobie bybyło wtedy gorzej; a w tamtym wypadku miałbyś urzędników, których byś mocno poszturchiwał,połapawszy się, że to nie twoi pańszczyzniacy, albo byś skarb okradał! Nie, kto już jest kułakiem ten się w dłoń nie rozegnie! A rozgiąć kułak na jeden lub dwa palce wypadnie jeszcze gorzej.Niechby on tylko z lekka spróbował dotknąć szczytów jakiejkolwiek nauki, dałby się pózniej,zająwszy poważniejsze stanowisko, we znaki wszystkim, którzy coś umieją naprawdę! I jeszczepowie pózniej: �Pokażę ja im, co znaczę!� I wymyśli takie mądre rozporządzenie, że z niejednymbędzie krucho! No, gdyby tak wszyscy byli kułakami!. Notatka gotowa! rzekł Sobakiewicz odwracając się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl