Marchocki Mikolaj Historia Wojny Moskiewskiej

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Koło tych siedmidziesiąt bawiliśmy się długo, ze szkodą swoją niemałą, chcąc ich dobyć.Zabito tam u tej bramy kilku towarzyszów znacznych między inszymi Rudzkiego i Molskiego, spod mojej chorągwi towarzysza, i rotmistrza Rogowskiego.Widząc, że na tych zabawa nam niepotrzebna, i [że] dalibyśmy byli Moskwie, na tych się bawiąc, czas do poprawy, minęliśmy ich (którzy się potem aż w nocy poddali), a poszliśmy po drugich basztach aż do[1] uderzenie, natarcieHistoria moskiewskiej wojny.101bramy Miękickiej; odebraliśmy tę bramę, i osadzili.I poszliśmy dalej aż do bramy Twerskiej.Ta brama była potężnie osadzona, że or-dinarie[1] przy niej bywało dwa tysiąca ludzi.Bawiliśmy się koło niej chwilę, aż Moskwy wtem zza Neglinny od ich obozów przyszło niemało.Poparli nas stamtąd, kule padały jak grad między nami, a dziwna rzecz, że mało szkodziły.Musieliśmy ustępować do Miękickiej bramy.Poszli oni i na Miękicką bramę, bo ich coraz więcej przybywało wielkim naciskiem.Przyszło naszym i z bramy Miękickiej zbieżeć, i jużeśmy się byli puścili bardzo ku zamkom swoim.Dali się potem nasi uhamować i zawściągnąć, żeśmy zaś znowu ku Miękickiej bramie pobieżeli.Moskwie też Pan Bóg dał strach, że odbieżała Miękickiej bramy i ustąpili ku Twerskiej, a myśmy objęli bramę.I tu bym się nierad chwalił, ale tak było prawdziwie, że przy tych naszych kilkunastu chorągwiach, nie było rotmistrzów, bo się ich było siła rozjechało do Polski.Kiedyśmy się już oparli przy tej bramie Miękickiej, zawołało na mię towarzystwo.„Nie mamy tu swoich rotmistrzów przynajmniej ty nami rządź." Podjąłem się tego, oni mnie też słuchali.Rozdzieliłem ich na trzy części.Postawiłem jedne część na bramie, z drugą'm częścią został podle bramy, trzecią część, żebyśmy plac szerszy do obchodzenia nas Moskwie zastąpili, odwiodłem dalej trochę i osadziłem jedne cerkiew.I takeśmy wytrzymowali Moskwie impety, kiedy się o nas kusili aż do nocy.Przed zachodem słońca jednak nastąpiło ich było okrutna rzecz na też bramę Miękicką, że i wtenczas przyszło było do tego, żeśmy od niej ustąpili.Znowu obróciwszy się, wyparliśmy Moskwę, że jej odbieżała i już więcej nie kusili się.A wtem noc zaszła i ta nas sama rozdjęła.Otrzymawszy te bramy nasze, któreśmy byli stracili, posłaliśmy do zamków do pana Gą-siowskiego, aby na odmianę nas, bośmy się też cały prawie dzień hałasując sfatygowali, insze chorągwie posłał.Przyznawszy prawdę, było takie nieposłuszeństwo w tym, że żadna chorągiew iść nie chciała, choć pan Gąsiowski rozkazał.Nie nam też samym tych bram i tego wyzwolenia się było trzeba; pobywszy godzin w noc ze trzy, a ognie, żeby się zdało, że są ludzie[1]zwykle102 Mikołaj Marchockina bramie i podle bramy, nałożywszy, zeszliśmy do swych stanowisk na odpoczynek.[1]A to cudowna, niewątpliwie za przyczyną Najświętszej Panny, żeśmy tego dnia w tak ciężkim razie spełna dwu[dziestu] człeka nie stracili, gdzieśmy się spodziewali tysiącami [głowę] nałożyć.Taki dał Pan Bóg strach Moskwie, że nie tylko o nasze bramy nazajutrz nie kusili się, ale i swoich odleglejszych słabo strzegli; mianowicie w tej Twerskiej bramie, gdzie ordinarie dwa tysiąca ludzi bywało, ledwie tej nocy dwadzieścia człowieka nocowało.Rano nazajutrz, zebrał się wżdy na to pan Gąsiowski, że jako mogąc osadził te bramy, cośmy je odebrali, i uczynił radę; wszystkich wezwawszy, abyśmy w świeżej trwodze na Moskwie o ostatek murów się pokusili.Ofiarował się z wielką chęcią i ze swoimi pan Sapieha, że kiedy my zewnątrz będziemy chcieli do tych murów szturmy czynić, że i on z pola pomoże.Było siła ochotnych na to.I niewątpliwa to rzecz była; na tak strwożoną Moskwę, co więcej niż tydzień z swoich jam nie wy-leźli; kiedybyśmy się byli o to pokusili, żebyśmy ich tak byli wyparli.Niektórzy z między nas, zazdrościwi sławy panu Gąsiowskiemu, to rozradzili; a mianowicie z rotmistrzów jeden, który mu był niechętny, powiedział, że „idzie hetman litewski, dlaczego mamy sławę łapać przed hetmanem a życzyć jej Gąsiowskiemu".Powiedziałem ja na to, że „nie kapłona w kojcu ani kuropatwę chować tę sławę dla hetmana, umknie się to prędko".I tak się stało; niż hetman przyszedł, ożyła Moskwa i wzięła znowu śmiałość i bezpieczeństwo tak, że choć i hetman potem przyszedł, a do tego obaczy-li, że w słabej potędze, nie bardzo go sobie ważyli [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl