Oramus Marek Senni zwyciezcy

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Silnik transportera zawył i pojazd ruszył w stronę szybów towarowych, mijając po drodze zdumionego mężczyznę.Z głębi korytarza malejące postacie policjantów i pozostałych cywilów odprowadzały odjeżdżających wzrokiem.Zajechali nie do kliniki, lecz do prywatnego gabinetu Medicusa.Rippert z agentem przenieśli nosze, Taraday rozglądał się po korytarzu.- Bierzmy się do roboty - powiedział do nich Medicus.- Lepiej nie wzywać dyżurnych.skoro nie zależy nam na rozgłosie.Wy zdejmijcie z niego ubranie, a pan niech przyniesie w tamtym pojemniku wody.- Ciepłej?- Najzimniejszej, jaka będzie.Dopiero po trzecim wiadrze Laveerson otworzył oczy.Usiłował coś powiedzieć, ale zdołał wydać z siebie tylko niewyraźny bełkot.Medicus skinął na cywilów, aby przynieśli Prezydenta na instar, a następnie sam, manipulując przyciskami pola, doprowadził go nie bez trudu do pozycji siedzącej.- Niech pan to wypije - rzekł podając mu kubek, z którego buchała para.Laveerson przełknął nieco cieczy z kubka, łypnął ku Medicusowi wdzięcznym okiem i opadł na niewidzialne oparcie.- Kubeł, szybko! - zakomenderował Medicus.Ledwo zdążyli.Taraday podstawił kubeł, zaś Medicus z agentem złapali Prezydenta za ramiona i wbili weń głową.Potężny skurcz wstrząsnął nagim torsem Prezydenta, jeden, drugi, trzeci.- Wystarczy - wycharczał Laveerson stłumionym przez kubeł głosem.Taraday z agentem spojrzeli niepewnie na Medicusa.- Trzymać - powiedział Medicus.Jeszcze dwa skurcze, dwukrotny plusk wydalanych rzygowin, gęste spluwanie Laveersona.- Teraz wystarczy - Medicus odsunął nogą kubeł.Podał Laveersonowi naczynie z wodą, tamten wypił, wypłukał gardło i usta, wypluł.Odetchnął głęboko.- Matko materio - powiedział - myślałem, że wyrzygam duszę.Która godzina?- Piąta dwadzieścia.Pięć minut dla was, panowie - Medicus skinął na Ripperta, który przysiadł obok instara na laboratoryjnym taborecie.Agent wyszedł opróżnić pojemnik.- Jak pan może pamięta, Prezydencie, wczoraj wieczorem uzgodniliśmy zawieszenie broni z buntownikami ze sto osiemdziesiątych poziomów.Jednocześnie zgodnie z pana rozkazem odcięliśmy im dopływ energii i wystosowaliśmy ultimatum.Przed drugą przybyli przedstawiciele buntowników, żeby paktować w sprawie warunków kapitulacji.- Nie mogliście tego załatwić beze mnie?- Nie, do diabła, choć próbowaliśmy.Sam pan usłyszy, co oni proponują.W ogóle, jeśli mogę coś sugerować, sytuacja nie jest na tyle klarowna, żeby pozwalał pan sobie.- Niech pan schowa dla siebie swoje cenne rady.Sam wiem dobrze, co mam robić - powiedział ze złością Laveerson.Rippert wzruszył ramionami.Medicus patrzył na niego z szacunkiem: w końcu nie każdy by się zdobył na zwracanie uwagi Prezydentowi tym tonem.- Jest dobra okazja, żeby popisał się pan tą wiedzą - powiedział Rippert.- Delegacja buntowników czeka na nas przynajmniej od trzech godzin.- Niech czekają.Ilu ich jest?- Trzech.- Profesorze Medicus - kiwnął ręką Laveerson - za pięć minut muszę być na nogach świeży i wypoczęty.Rozumie pan?- To nie będzie możliwe - uśmiechnął się Medicus - przynajmniej tak szybko.Ale zrobię, co w mojej mocy.- Niech pan użyje całej swojej sztuki.Chodzi o to, żebym nie był bardziej tępy niż zwykle.Roześmiali się.Śmiali się ostrożnie trzej cywile, gotowi w każdej chwili zamilknąć, ze szklanką w jednej ręce i pastylkami w drugiej śmiał się dla towarzystwa Medicus, swoim kozim śmiechem pobekiwał Prezydent.Drżącą ręką odebrał od Medicusa szklankę, zjadł pastylki, popił i spojrzał ciekawie po otaczających go twarzach.- Staniewski, pan dostarczy mi tu ubranie.No, czemu pan stoi? Dostanie się pan do kabiny bez kłopotu, wejście wpuści każdego, kto pokaże.gdzie mój kombinezon? W prawej kieszeni.ma pan? Ja w tym czasie wezmę kąpiel.Co pan o tym myśli, Medicus?- Znakomicie panu zrobi.- Więc mówi pan, Rippert, że buntownicy zamierzają dyktować nam warunki.Nie przesłyszałem się? Czego żądają na przykład? Niech pan opowiada.- Do diabła, nie ma za wiele do opowiadania.Chcą secesji dwudziestu pięciu najwyższych poziomów.- Czego?- Secesji.i autonomii.Sam pan widzi, Prezydencie, że nie trudzimy pana bez powodu.Laveerson zaklął i z płaszczem kąpielowym Medicusa przewieszonym przez nagie ramię poszedł w kierunku natrysków.W międzyczasie wrócił Staniewski, Prezydent posiedział w diagnostacie, ubrał się, podziękował Medicusowi, po czym wszyscy wsiedli do transportera.Medicus usadowił się z tyłu, obok Taradaya, Prezydent z Rippertem od razu rozpoczęli ożywioną dyskusję.Staniewski obsługiwał pulpit.- Muszę pana przestrzec, Prezydencie - mówił Rippert - że z nimi rozmawia się bardzo ciężko.Nie wiem, może zabrzmi to śmiesznie, ale odniosłem wrażenie.gra pan w szachy?- Nie za dobrze.-.odniosłem wrażenie, jakby przez cały czas myśleli o trzy ruchy do przodu dalej ode mnie.Nie wygramy z nimi tak łatwo.- Czy pański respekt nie jest przypadkiem przesadny?- Chciałbym, żeby pan o tym wiedział.Musi pan być niesamowicie stanowczy.Im więcej pana zaskoczy, tym gorzej dla nas.- Wprowadźcie ich dokładnie za kwadrans - powiedział Laverson do Taradaya, kiedy stanęli przed Salą Posiedzeń.Rippert i Taraday oddalili się.- Bądźcie przez cały czas w pobliżu! - krzyknął za nimi Prezydent.Wyglądał ma zdenerwowanego, ręce lekko mu drżały.- Drogi profesorze - ujął Medicusa pod ramię - koniecznie muszę coś panu opowiedzieć.Usiedli w maleńkim pokoiku na zapleczu Sali Posiedzeń.- Znaleźliście mnie na setnym - nieprzytomnego, prawda? Dobrze.Jak pan myśli, ile musiałbym wypić [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl