Rycerze Zlotego Runa Paul Berna

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tutuś nabrał pewno-ści siebie, usadowił się wygodniej na kościstym grzbiecie osła izaryzykował nawet poklepanie go, nie przestając ani na chwilęsłodko przemawiać.Układność Tłoczka wisiała na włosku, wie-dział o tym dobrze, i tylko czar głosu mógł go doprowadzić namiejsce bez awarii, Tłoczku, ogromnie zyskujesz przy bliższym poznaniu.Napewno mamy z tobą wspólne cechy.Ty nie lubisz pracować, jateż.Wiesz co? Nie chcę cię popędzać, ale moglibyśmy biec tro-chę prędzej.Tłoczek ruszył ostrzej, wystawiając siedzenie jezdzca na ciężkąpróbę.Ale Tutuś nie narzekał.Jeszcze mila i stanie wśród tru-badurów z Cadi�re.Jakieś pięćset metrów przed szosą do La Ciotat jezdziec i osiołusłyszeli wielki hałas.Gdy zjechali z ostatniego pagórka, oczomTutusia ukazał się wstrząsający widok.Droga była zatłoczonaosłami i Tutusiami, a nieliczne samochody turystów, zatopionew tym stadzie, nie mogły się przez tę ciżbę przedostać pomimonaciskania klaksonów! Krzyki poganiaczy jeszcze bardziejwzmagały ten piekielny harmider, zwłaszcza że chłopcy nieszczędzili sobie kuksańców, a także okładali bez litości bokiswoich wierzchowców.Nad tą ciżbą unosił się pióropusz białe-go pyłu, przesłaniając dwustu Tutusiów na dwustu narowistychTłoczkach.Nieszczęście! Prawdziwy Tutuś, ten z Port-Biou, zobaczył, żeuszy jego wierzchowca kładą się w grozny sposób i po razpierwszy tego ranka diabelski osioł wydobył z siebie ryk wojen-ny, doprowadzający do szału wszystkich w miasteczku. Nacieraj, Tłoczku! zawołał Tutuś zapominając o wszelkiejostrożności.Osioł puścił się galopem, sadząc prosto w tłum.Ryczał przytym bez przerwy, a ryk ten sprawiał cuda: wszystkie inne osłyrozsunęły się w popłochu.na boki, a Tutuś przecwałował po-między szpalerem twarzy wykrzywionych wściekłością, pomię-dzy uniesionymi kijami i rozwrzeszczanymi gardzielami.Tło-czek zdążył nawet porwać w locie kapelusz jakiejś pięknej panisiedzącej w odkrytym aucie. Nacieraj! krzyczał Tutuś. Rola jest dla nas, a nie dlatych pastuchów kóz!Tłoczek bez namysłu roztrącał bliżej znajdujące się osły, ażwreszcie utorował sobie drogę.Tutuś nawet chciał już po-wstrzymać swego mustanga, ale ten nabrał takiego rozpędu, żeprzybyli do Cadi�re w prawdziwie rekordowym czasie:Wpadli wreszcie z impetem na wielkie, dziwaczne pole jar-marczne, zastawione ciężarówkami, motorami i reflektorami.Pełno tam było ludzi w średniowiecznych strojach, a wszystkokotłowało się w największym bezładzie.Słońce prażyła bezlito-śnie, odbijało się w zbrojach i niklowych częściach sprzętu.Wtargnięcie Tutusia spowodowało ogólne zamieszanie.Chło-piec, oszołomiony, patrzył na uwijających się ludzi nieprzytom-nym wzrokiem. Stój! rozległ się jakiś głos. Nie ruszaj się z miejsca!Udało mu się zatrzymać Tłoczka, który zarył się w ziemięwszystkimi czterema kopytami.Akurat naprzeciwko niego sie-dział w fotelu mały człowieczek z oczami osłoniętymi zielonymdaszkiem i przyglądał mu się przez lornetkę. No, nareszcie jest osioł i taki poganiacz, jakiego mi potrze-ba! odezwał się po chwili. Przybyli pierwsi i na pewnobędą najlepsi.Ty, cofnij no się razem z twoim osłem i nabierzrozpędu, żeby przedefilować przed wieżą.Galopem!Tutuś podniósł oczy i zobaczył przed sobą, pomiędzy dwiemażerdziami, zabawny fragment: kartonowej dekoracji, przedsta-wiającej zbudowany z głazów balkon.Stamtąd spoglądała naniego surowo, oparta o balustradę, jakaś można pani w wyso-kim, stożkowatym czepcu na głowie.Tłoczek zgodził się cofnąć. Wracaj wolniej mówił dalej reżyser. Podnieś głowę,uśmiechnij się jak najpiękniej do damy i powiedz: Cna królo-wo! Przynoszę ci wieści od imć pana Lionela d'Entremont".Nato królowa Joanna powie; Wejdz przez tajemne drzwiczki,piękny chłopcze, moi ludzie wpuszczą cię tamtędy".Wtedy na-tychmiast zawrócisz i znikniesz z pola widzenia.Zrozumiałeś?Powtórz tekst.Tutuś powtórzył zdanie pięć razy, głosem, któremu usiłowałnadać dzwięczne brzmienie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl