Silva Daniel Ostatni szpieg Hitlera

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Umilkł, zapalił kolejnego papierosa i otworzył bombonierkę.— Mnie dopisało szczęście.Przekroczyłem granicę legalnie, samolotem, ze szwajcarskim paszportem.Wiesz, co zrobili z jednym kumplem? Wysadzili go w Sussex na gumowym pontonie.Ale U— boot wypłynął z Francji bez specjalnych, pozbawionych oznaczeń pontonów Abwehry.Musieli więc skorzystać ze swoich tratw ratunkowych z emblematem Kriegsmarine.Dałbyś wiarę?Vicary dałby wiarę.Abwehra odwalała straszną tandetę podczas przygotowań i umieszczania agentów w Anglii.Pamiętał chłopaka, który we wrześniu czterdziestego roku wylądował na kornwalijskiej plaży.Ludzie z Wydziału Specjalnego znaleźli przy nim zapałki z popularnego berlińskiego nocnego klubu.Albo sprawa Gösty Caroli, szwedzkiego obywatela, który wylądował na spadochronie w hrabstwie Northampton, w pobliżu wioski Denton.Nakrył go irlandzki wieśniak, Paddy Daly: agent spał pod żywopłotem.Był ubrany w porządny garnitur z szarej flaneli, miał elegancko zawiązany krawat.Caroli przyznał, że został zrzucony do Anglii i oddał swój pistolet automatyczny oraz trzysta funtów w gotówce.Władze lokalne przekazały go MI— 5, ta zaś błyskawicznie umieściła go w Obozie 020.Becker włożył do ust czekoladkę i podsunął Vicary'emu bombonierkę.— Wy, Brytyjczycy, znacznie poważniej podchodzicie do szpiegowania niż my.Musicie, bo jesteście słabi.Musicie podpierać się intrygą i podstępem, aby ukryć słabość.Teraz jednak złapaliście Abwehre za same jaja.— Ale byli też tacy, którzy poważniej podchodzili do sprawy — wtrącił Vicary.— Tak, byli.— Agenci innego rodzaju.— Święta prawda — przytaknął Becker, sięgając po kolejną czekoladkę.— Są pyszne, Alfredzie.Na pewno się nie poczęstujesz?Becker był zdumiewająco dobrym radiotelegrafistą — dokładnym i bardzo szybkim.Vicary przypisywał to faktowi, że zanim Karl wszedł na drogę, która zaprowadziła go do angielskiego więzienia, grał zawodowo na skrzypcach.Dzięki drugiej parze słuchawek Vicary kontrolował, jak Becker się przedstawia i czeka na sygnał potwierdzający z Hamburga.Jak zwykle poczuł przelotny dreszczyk.To, że oszukuje wroga, że tak błyskotliwie go okłamuje, sprawiało mu ogromną satysfakcję.Podobał mu się ten bezpośredni kontakt: słuchanie głosu wroga, nawet jeśli przybierał on postać elektronicznych sygnałów wśród trzasków i zakłóceń.Wyobrażał sobie, jak strasznie by się czuł, gdyby to jego oszukano.Z niewiadomych powodów przyszła mu na myśl Helen.Radiotelegrafista z Hamburga kazał Beckerowi nadawać.Becker spojrzał na notatkę Vicary'ego i szybko ją wystukał.Skończywszy, poczekał na potwierdzenie odbioru z Hamburga i rozłączył się.Vicary zdjął słuchawki i wyłączył radio.Becker przez jakiś czas będzie nadęty, zawsze się chmurzył po wysłaniu kolejnego fałszywego raportu.Jak mężczyzna, którego zalewa gorąca fala poczucia winy po spółkowaniu z kochanką i który chce na chwilę zostać sam ze swoimi niespokojnymi myślami.Vicary podejrzewał, że Becker wstydzi się przeniewierstwa — wyrzekając na partactwo Abwehry, próbuje ukryć gorycz, że się nie sprawdził i okazał tchórzem.Co prawda nie pozostawiono mu większego wyboru: jeśliby odmówił nadania komunikatu Vicary'ego, natychmiast poprowadzono by go do więzienia Wandsworth na spotkanie z katem.Vicary obawiał się, że przegrał.Becker palił, zjadł jeszcze parę czekoladek, żadną nie częstując rozmówcy.Vicary powoli zapakował radiostację.— Widziałem ją kiedyś w Berlinie — odezwał się nagle Niemiec.— Natychmiast oddzielono ją od nas, zwykłych śmiertelników.Nie polegaj zbytnio na tym, co ci powiem, Alfredzie, powtórzę ci tylko, co słyszałem.Plotki, pogłoski.W razie gdyby coś się nie zgadzało, nie chcę, żeby zjawił się tu Stephens i zaczął mną ciskać po ścianach.Vicary potaknął współczująco.Stephens był to pułkownik R.W.G.Stephens, komendant Obozu 020, powszechniej znany jako Cynowe Oko.Były oficer indyjski, nosił monokl, maniakalnie dbał o ład, zawsze w nieskazitelnej furażerce i mundurze Strzelb Peszawaru.Był pół— Niemcem i płynnie posługiwał się językiem niemieckim.Był również w jednakowym stopniu znienawidzony tak przez więźniów jak i funkcjonariuszy MI— 5.Kiedyś publicznie złajał Vicary'ego za to, że o pięć minut spóźnił się na przesłuchanie.Nawet wyżsi oficerowie, jak Boothby, lękali się jego tyrad i napadów wściekłości.— Masz moje słowo, Karl — zapewnił Vicary, ponownie siadając za stołem.— Podobno nazywała się Anna Steiner, a jej ojciec pochodził z arystokracji.Prusak, bogaty drań ze szramą po pojedynku na policzku, bawił się w dyplomację [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl