Smith Wilbur Odglos Gromu

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Mój gwizdek oznacza, że naganiacze są zbyt blisko, i wtedy wszystkie strzelby do góry i zostają rozładowane.- Sean, robi się późno.- Zaczynajmy już.- W porządku - zgodził się Sean.- Zajmuję środkową pozycję.- W tłumie dały się słyszeć zgodne pomruki.Najlepsza pozycja dla tego, kto zorganizował polowanie.Nikt nie miał żadnych zastrzeżeń.- Moja lewa flanka w następującym porządku: wielebny Smiley - ponieważ Wszechpotężny pośle najwięcej zwierzyny prosto na niego, więc i ja mogę tylko na tym skorzystać.- Wszyscy się roześmieli, podczas gdy Smiley nie wiedział, czy ma się oburzyć na bluźnierstwo, czy cieszyć ze swojego szczęścia.- Dalej Ronny Pye, Denis Peterson, Ian Vermaak, Gerald i Tony Erasmus, wy dwaj możecie sami zdecydować, jak się ustawić, Nick.- Sean czytał nazwiska z listy.Lista przedstawiała hierarchię ważności członków społeczeństwa Ladyburga, uwzględniając zamożność i wpływy, popularność i wiek.Poza wstawieniem siebie na samym jej czele, Sean nie zajmował się sporządzeniem wykazu, gdyż Ada, całkiem słusznie, nie ufała jego wyczuciu społecznych wartości.- To by była lewa flanka.- Sean podniósł wzrok znad kartki.Był tak zajęty wyznaczaniem stanowisk, że nie dostrzegł wcześniej nagłego napięcia i nastroju oczekiwania, jakie ogarnęło jego publikę.Samotny jeździec przejechał przez strumień i wjechał na ogierze czystej krwi do obozu.Zeskoczył w milczeniu na ziemię, zaś służba odprowadziła jego konia.Trzymając w ręku strzelbę zbliżył się do wozu Seana.Sean patrzył na niego zdziwiony, czując jak wzbiera w nim radość i rozlewa się na twarzy szerokim uśmiechem.- Garry, cieszę się, że mogłeś przyjść! - zawołał przyjaźnie, ale twarz Garry'ego pozostała bez wyrazu.Skinął sztywno głową.Przynajmniej przyszedł, pocieszył się Sean.To tylko pierwszy gest.Muszę na niego odpowiedzieć.- Garry, zajmiesz pierwszą pozycję po mojej prawej stronie.- Dziękuję.- Garry uśmiechnął się, lecz był to dziwnie zimny grymas.Garry szybko odwrócił się i zaczął rozmawiać z najbliżej stojącym mężczyzną.Przez tłum przebiegł dreszcz rozczarowania.Wszyscy oczekiwali jakiegoś widowiskowego starcia.Każdy z nich wiedział o nienawiści dzielącej braci Courteney'ów i związanej z nią tajemnicy.Jednak teraz mężczyźni ponownie skoncentrowali uwagę na wyczytującym nazwiska organizatorze polowania.Ten zaś szybko skończył, zeskoczył z wozu i cała grupa mężczyzn wyruszyła z obozu.Sean rozglądał się za bratem i dostrzegł go na czele mężczyzn kierujących się w stronę Eland Kloof.Szereg ludzi poruszał się szybko do przodu, gdy myśliwi żwawo kroczyli wąską ścieżką.Sean wiedział, że nie dogoni brata, chyba żeby zaczął biec.Poczekam, aż dotrzemy do stanowisk, zdecydował.Dobry Boże, co za wspaniałe zakończenie tygodnia.Mam Ruth, a teraz mogę odzyskać brata i Michaela!Ze szczytu skarpy Sean spojrzał na Eland Kloof.Głęboki i długi na dwie mile, a szeroki na pięćset jardów wąwóz wznosił się lekko na drugim końcu, aż wreszcie łączył się z wyższym terenem.Cały jar był zasłonięty gęstym, ciemnozielonym buszem.Nad tę nieprzeniknioną masę zieleni wyrastało kilka wyższych drzew, które zdołały przebić się ku słońcu.Niczym macki olbrzymiej kałamarnicy, dzikie wina i pnącza wznosiły się z głębi buszu i oplatały pnie drzew, jakby chciały je ściągnąć na dół.Na krawędzi wąwozu powietrze było suche i zdrowe, zaś na dole pachniało wilgotną ziemią i gnijącą roślinnością.Myśliwi ociągali się stojąc nad urwiskiem, jakby nie chcieli zapuszczać się w nieprzenikniony gąszcz i zaduch pod nimi.Osłoniwszy dłońmi oczy przed słońcem przyglądali się wylotowi jaru, gdzie można było dostrzec linie ciemnych kropek na tle wiosennej trawy - naganiaczy.- Tam są dzieciaki - ktoś wskazał palcem.Dirk prowadził swoją bandę wzdłuż krawędzi wąwozu.Sean zbliżył się do brata.- No i jak, Garry, co słychać w Theunis Kraal?- Wszystko w porządku.- Czytałem twoją książkę.Uważam, że jest świetna.Z pewnością zasłużyła na uznanie, z jakim spotkała się w Londynie.Lord Caisterbrook napisał do mnie, że jej ostatnie rozdziały dają radzie wojennej dobry materiał do przemyślenia.Niezła robota, Garry.- Dziękuję.- Jednak w jego odpowiedzi czuć było brak życzliwości.Garry nie wykonał żadnego gestu, żeby podtrzymać rozmowę.- Michael nie przyjechał dzisiaj z tobą?- Nie.- Dlaczego, Garry?Garrick uśmiechnął się po raz pierwszy, zimnym, pogardliwym uśmiechem.- Nie chciał.- Och! - Przez krótką chwilę na twarzy Seana widać było rozczarowanie.Odwrócił się do zebranych wokół myśliwych.- W porządku, panowie, schodzimy na dół.Wszyscy zajęli pozycje.Długa linia mężczyzn stała cicho w cieniu i w nieruchomym gorącu.Każdy najbliższy sąsiad był widoczny jedynie jako niewyraźny kształt wśród liści, dzikich winorośli i wywróconych drzew.Jedynie poszczególne fragmenty widać było wyraźnie: zarys ronda kapelusza, przypadkowy promień słońca na lufie strzelby, rękę okoloną zielonymi liśćmi.Panująca cisza była równie ciężka jak upał, przerywana jedynie nieuważnym poruszeniem gałęzi, stłumionym kaszlnięciem czy cichym trzaskiem zamka.Sean objął oba kurki zamka kciukiem i odciągnął je do tyłu, podniósł strzelbę i wystrzelił szybko raz za razem w gęsty dach liści nad głową.Usłyszał, jak niskie huki wystrzałów roznoszą się echem po wąwozie, odbijając się od stromych ścian i nakładając na siebie.Po chwili zapadła martwa cisza.Sean stał bez ruchu, wytężając maksymalnie słuch, ale udało mu się jedynie usłyszeć cichutkie brzęczenie owada i ostry, wystraszony krzyk ptaka.Wzruszył ramionami; dwie mile odległości i gąszcz roślinności musiały stłumić krzyki naganiaczy i stukot kijów o pnie drzew.Wiedział jednak, że się zbliżają.Musieli usłyszeć jego sygnał.Wyobraził sobie, jak przedzierają się w jednej linii przez gęstwinę; dwustu Murzynów, a pomiędzy nimi biali chłopcy i wszyscy wykrzykiwali rytmicznym głosem to samo pytanie, równie stare jak samo polowanie.- E'yapi? - Pytanie powtarzane nieustannie z akcentem na pierwszej sylabie, co nadawało pytaniu przenikliwe brzmienie.- E'yapi? Dokąd idziesz?Pomiędzy myśliwymi a naganiaczami, w klinie poplątanej roślinności, można było wyczuć pierwsze niespokojne ruchy zwierzyny.Delikatne ciała podnosiły się z legowisk ukrytych w opadłych liściach.Napięte mięśnie powodowały, że kopyta, ostre i spiczasto zakończone wbijały się głęboko w miękkie kopce liści.Uszy wysuwały się do przodu, oczy przypominały czarny, wilgotny atłas, lśniące pyski drżały nerwowo wciągając głęboko powietrze, a rogi w kształcie korkociągów kładły się na grzbietach.Całe ciało antylopy było spięte i przygotowane do ucieczki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl