Stephen King Zielona Mila (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Są ludzie, którzy w facetach pokroju Billy’ego Whartona dostrzegają jakiś szlachetny rys, ale ja do nich nie należę.Szczur również walczy, kiedy zapędzi się go w ślepy zaułek.Na twarzy Billa nie malowało się więcej ludzkich uczuć niż na jego pryszczatym tyłku, powiedział nam Dean.Z ust ciekła mu strużka śliny, miał nieobecne oczy, pochyłe ramiona i zwisające po bokach ręce.Wydawał się kompletnie naszpikowany morfiną, przymulony dokładnie tak samo jak wszyscy narkomani, których oglądali wcześniej.Słuchając relacji Deana, Percy po raz kolejny kiwnął głową.- Włóż to - rozkazał Harry Whartonowi, wskazując leżące na łóżku drelichy.Ktoś wyjął je z brązowego papieru, w który zostały zapakowane, poza tym jednak nie ruszył nawet palcem - leżały dokładnie tak, jak przygotowano je w więziennej pralni.Z jednego rękawa koszuli wystawały białe bawełniane szorty, z drugiego para białych skarpetek.Wharton wydawał się całkowicie uległy, ale nie był w stanie ubrać się bez pomocy strażników.Udało mu się włożyć szorty, kiedy jednak przyszło do spodni, usiłował bezskutecznie wsadzić obie nogi do jednej nogawki.Dean pomógł mu w końcu, wsuwając stopy tam, gdzie było ich miejsce, i zapinając rozporek.Wharton stał spokojnie.Nie próbował nawet ruszyć palcem, gdy się zorientował, że Dean i tak zrobi wszystko za niego.Gapił się bezmyślnie w ścianę, ze zwisającymi w dół rękoma, i żadnemu z nich nie przyszło do głowy, że symuluje.Nie dlatego, że chciał uciec (tak mi się przynajmniej wydaje).Chodziło mu o to, by sprawić jak najwięcej kłopotów, kiedy nadarzy się odpowiednia okazja.Papiery zostały podpisane.William Wharton, który w momencie aresztowania stał się własnością hrabstwa, teraz przeszedł na własność stanu.Poprowadzono go pod eskortą tylnymi schodami na parter i przez kuchnię.Szedł ze spuszczoną głową i luźno dyndającymi dłońmi o długich palcach.Za pierwszym razem, gdy spadła mu czapka, Dean włożył mu ją z powrotem na głowę.Za drugim wetknął ją po prostu do własnej kieszeni.Mógł narozrabiać, kiedy zakuwali go z tyłu karetki, ale nie skorzystał z tej okazji.Jeśli rozumował logicznie (nawet dzisiaj nie jestem pewien, czy był do tego zdolny), musiał dojść do wniosku, że przestrzeń jest zbyt mała, a strażników zbyt wielu, by urządzić porządną zadymę.Założono mu więc łańcuchy, jeden między kostkami, a drugi - jak się okazało, zbyt długi - między nadgarstkami.Jazda do Cold Mountain zajęła godzinę.Przez cały ten czas Wharton siedział na ławce po lewej stronie tuż przy kabinie, ze spuszczoną głową i skutymi rękoma, które zwisały luźno między kolanami.Co jakiś czas nucił coś pod nosem, oświadczył Harry, a Percy ocknął się z zadumy i dodał, że z ust złamasa sączyła się ślina, kropla po kropli, tak że w końcu między jego stopami utworzyła się całkiem spora kałuża.Ślinił się jak pies, któremu kapie z pyska w gorący letni dzień.Wjechali przez południową bramę mijając, jak sądzę, po drodze mój samochód.Strażnik odsunął wielkie drzwi dzielące parking od spacerniaka i dyliżans wtoczył się do środka.W pobliżu było niewielu więźniów; większość z nich pracowała w ogrodzie.Trwał właśnie sezon zbierania dyń.Karetka podjechała prosto do bloku E i zatrzymała się.Kierowca otworzył drzwi i powiedział, że jedzie do garażu, żeby zmienić olej, i że przyjemnie mu się z nimi pracowało.Dodatkowi strażnicy odjechali razem z nim, zajadając jabłka w kabinie, której otwarte tylne drzwi bujały się na zawiasach.Dean, Harry i Percy zostali sami z jednym zakutym w kajdany więźniem.Powinno to wystarczyć i wystarczyłoby, gdyby nie dali się nabrać chudemu jak patyk wiejskiemu parobkowi, który po wyjściu z furgonetki stanął ze spuszczoną głową na środku dziedzińca.Przeszli z nim kilkanaście kroków do drzwi bloku E, w takim samym szyku, w jakim maszerowaliśmy, prowadząc skazańców przez Zieloną Milę.Harry eskortował go z lewej, Dean z prawej, a Percy z tyłu, trzymając w ręku pałkę.Nikt mi o tym nie powiedział, ale dobrze wiedziałem, że ją wyjął; Percy kochał tę swoją hikorową lagę.Jeśli chodzi o mnie, siedziałem w celi - w której miał zamieszkać Wharton aż do momentu, gdy będzie musiał zameldować się w przedsionku piekła - pierwszej z prawej strony, patrząc w stronę izolatki.Trzymałem w rękach dokumenty i myślałem wyłącznie o tym, żeby wygłosić swoją mowę i zabierać się stamtąd do diabła.Ból w kroczu ponownie się nasilał i chciałem jak najszybciej wrócić do gabinetu i poczekać, aż ustanie.Dean dał krok do przodu, żeby otworzyć drzwi.Wybrał właściwy klucz z kółka przy pasku i wsunął go w zamek.Wharton ocknął się dokładnie wtedy, gdy Dean przekręcił klucz i nacisnął klamkę.Wydał z siebie przenikliwy nieartykułowany wrzask - coś w rodzaju bitewnego okrzyku - który sparaliżował na jakiś czas Harry’ego i całkowicie wyłączył z akcji Percy’ego Wetmore’a.Usłyszałem ten krzyk przez lekko uchylone drzwi i w pierwszym momencie nie skojarzyłem go w ogóle z dźwiękiem wydawanym przez ludzką istotę; myślałem, że to pies, który dostał się na spacerniak i oberwał od jakiegoś złośliwego więźnia w łeb podkową.Wharton przerzucił łańcuch, który zwisał między jego dłońmi, przez głowę Deana i zaczął go dusić.Dean zacharczał i skoczył do przodu, w zimne elektryczne światło naszego małego świata, ale Wharton z radością ruszył w ślad za nim, nawet go popchnął, przez cały czas wrzeszcząc i zanosząc się dzikim śmiechem.Zgiął ręce w łokciach, zaciśnięte dłonie podciągnął pod uszy Deana i ściągał łańcuch tak mocno, jak tylko mógł, szorując nim po jego szyi raz w jedną, raz w drugą stronę.Harry skoczył mu na plecy, złapał za brudne włosy i zdzielił z całej siły pięścią w twarz.Miał przy pasie zarówno pałkę, jak i pistolet, ale w podnieceniu zupełnie o nich zapomniał.Kłopoty z więźniami zdarzały nam się oczywiście już wcześniej, ale żaden nie zaskoczył nas tak kompletnie jak Wharton [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl