Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci t I

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Spośród wszystkich ludzi Północy, on najwięcej poznał sekre-tów Noldorów.Jego brat, Huor, był wysoki, najwyższy z Edainów (przerósł go do-34W istniejącym w różnych wersjach wstępie odnalezć można uwagę, że chociaż opowieść spisanazostała w języku elfów i w znacznym stopniu na ich relacjach się opierała (ze szczególnym uwzględnie-niem opowieści elfów z Doriathu), to jednak Narn i Hin Hurin była dziełem poety z plemienia ludzi,Dirhavela, który za dni Earendila przemieszkiwał u ujścia Sirionu i zbierał wszelkie wieści o rodzie Ha-dira, zarówno wśród swoich pobratymców, jak i elfów, niedobitków lub uciekinierów z Dorlominu, Na-rgothrondu, Gondolinu czy Doriathu.Według jednej z wersji Dirhavel sam miał pochodzić z rodu Hado-ra.Owa pieśń, najdłuższa ze wszystkich pieśni Beleriandu, była jego jedynym dziełem.Twórca został jed-nak nagrodzony przez Eldarów, użył bowiem języka Elfów Szarych, w którym był biegły.Wykorzystał teżmiarę metryczną elfów, zwaną Minlamed thent estent, z dawien dawna stosowaną w nam (wierszowanejopowieści, którą jednak recytuje się, miast śpiewać).Dirhavel zginął podczas najazdu synów Feanora naPrzystań u ujścia Sirionu.51piero jego syn, Tuor).Potrafił też najszybciej biegać, gdy jednak ścigali się na dłuż-szym dystansie, to Hurin przybywał pierwszy do mety, równo bowiem rozkładałsiły.Bracia kochali się serdecznie i w młodości rzadko zdarzało im się rozstawać.Hurin poślubił Morwenę, córkę Baragunda, syna Bregolasa z rodu Beora, przezco spowinowacona była blisko z Berenem Jednorękim.Wysoką i ciemnowłosąMorwenę, przez blask jej oczu i piękno oblicza, mężczyzni zwali Eledhwen, czyliBlask Elfów, była jednak nieco szorstka i nazbyt dumna.Smutki rodu Beora zale-gły cieniem w jej sercu, Dorlomin bowiem stanowiło miejsce jej wygnania z Do-rthonionu po klęsce Bragollach.Imię Turin nadali Hurin i Morwena swemu najstarszemu dziecku urodzonemuw tym samym roku, w którym Beren przybył do Doriathu i spotkał Luthien Tinu-vel, córkę �ingola.Morwena urodziła Hurinowi również córkę zwaną Urwena;zwykle wołano jednak na nią Lalaith, co oznacza Zmiech.%7łyć jej dane było krót-ko.Huor poślubił Rianę, kuzynkę Morweny i córkę Belegundy i Bregolasa.Okrut-nym zrządzeniem losu dziewczyna ta urodziła się w czasach nie sprzyjających ko-muś o łagodnym sercu, nie cierpiącemu ni polowań, ni wojny.Kochała drzewai polne kwiaty, śpiewała i sama pieśni układała.Dwa miesiące ledwo była żonąHuora, gdy mąż jej wyruszył wraz z bratem wziąć udział w Nirnaeth Arnoediadi nigdy go już więcej nie ujrzała35.W latach po Dagor Bragollach i upadku Fingolfina, gęstnieć zaczął cień strachuprzed Morgothem, jednak w czterechsetnym i sześćdziesiątym dziewiątym rokuod powrotu Noldorów do Zródziemia nowa nadzieja wstąpiła w elfów i ludzi, gdyposłyszeli pogłoski o czynach Berena i Luthien oraz o hańbie, która spotkała Mor-gotha na jego własnym tronie w Angbadzie, a niektórzy powiadali, że Beren i Lu-thien wciąż żyją lub że zmartwychwstali.W onymże roku zamiary Maedhrosa bli-skie były już spełnienia i wielkim wysiłkiem Eldarów i Edainów pochód Morgo-tha został powstrzymany, a Orkowie wygnani z Beleriandu.Zaczęto napomykaćo rychłej wiktorii i o naprawieniu błędów Bitwy Bragollach, kiedy to Meadhroswinien poprowadzić połączone hufce, zepchnąć Morgotha do podziemi i zapie-czętować Wrota Angbadu.Co mądrzejsi jednak wciąż odczuwali niepokój i lęk, że Meadhros nazbyt wcze-śnie ujawnił swe siły i że Morgoth będzie miał dość czasu, by znalezć przeciwkoniemu skuteczną radę. W Angbadzie zawsze znajdzie się nowe zło, o którym nie śniło się ni elfom,35W tym miejscu tekstu Narn znajduje się ustęp poświęcony pobytowi Hurma i Huora w Mando-linie.Jest dość wiernie wzorowany na historii opowiedzianej wersji zamieszczonej w Silmarillionie - natyle wiernie, że postanowiłem go już tutaj nie powtarzać.Por.Silmarillion, str.190-192.52ni ludziom powiadali.Jakby dla potwierdzenia prawdy ich słów, już jesieniąnadciągnął z północy morowy wiatr niosący ołowiane chmury.Zwano go ZłymTchnieniem, był bowiem zabójczy.Wielu zachorowało i zmarło z końcem rokuw krainach graniczących na północy z Anfauglithem, w większości dzieci i pod-rostki z rodu człowieczego.W tymże roku Turin, syn Hurina, miał tylko pięć lat, a Urwena, jego siostra, le-dwo trzy kończyła z początkiem wiosny.Gdy biegała po łąkach, jej włosy przypo-minały kwitnące w trawie żółte lilie, a śmiech dziewczynki brzmiał niczym szmerpogodnego strumienia spływającego z gór obok murów domu jej ojca.Nen Lala-ith zwał się ów potok, dlatego też mieszkańcy domostwa wołali dziewczynkę Lala-ith i radowały się ich serca, że takie właśnie dziecko żyje między nimi.Turin mniej zaznał miłości niż siostra.Ciemnowłosy jak matka, zapowiadałsię na podobnego duchem, zwykle bowiem poważny, rzadko się odzywał, chociażbardzo wcześnie nauczył się mówić i wyglądał na starszego, niż był w rzeczywi-stości.Dobrze zapamiętywał sobie wszelką niesprawiedliwość czy szyderstwo, aleponieważ płynęła w jego żyłach i krew ojca, potrafił też zapalczywy być i poryw-czy.Aatwo było wzbudzić w nim współczucie.Krzywda czy ból wszelkiego żywegostworzenia często poruszały go do łez, w czym również przypominał ojca, Mor-wena bowiem odnosiła się do wszystkich surowo.Kochał matkę, jako że była tokobieta szczera i otwarta.Ojca rzadko widywał, gdyż Hurin ciągle wypuszczał sięz armią Fingona, który strzegł wschodnich granic Hithlumu, a kiedy wracał, jegoprędka mowa, pełna obcych słów i na wpół zrozumiałych jeno żartów, onieśmie-lała i niepokoiła Turina.W owym czasie całe serce oddał siostrze, nieczęsto jednaksię z nią bawił, wolał raczej strzec jej nie zauważony i przyglądać się, jak spacerujepo trawie czy pod drzewami i śpiewa pieśni, które dzieci Edainów ułożyły dawnotemu, kiedy język elfów bliski był jeszcze w ich mowie. Lalaith swą gładkością przypomina dziecię elfów powiedział Hurin doMorweny choć, niestety, krótsze życie jej pisane.Ale tym piękniejsza jest może,i bardziej kochana.Zadumał się Turin, słysząc tę dziwną wypowiedz.Nie widział nigdy dziecka el-fów, na ziemiach jego ojca bowiem nie przemieszkiwał wówczas ani jeden elf i uj-rzeć było można Eldarów jedynie przy okazji przejazdu Fingona i jego znamieni-tej świty przez Dorlomin, kiedy to cali w srebrze i bieli pokonywali most nad NenLalaith.Zanim jeszcze rok dobiegł końca, prorocze okazały się słowa ojca, gdyż ZłeTchnienie nawiedziło Dorlomin.Turin zachorował i zległ pośród mrocznych ma-jaków, powalony gorączką.Gdy wyzdrowiał, bo taki los był mu pisany i wiele miałw sobie życia, spytał o Lalaith.Opiekunka odpowiedziała mu jednak:53 Nie wspominaj więcej o Lalaith, synu Hurina, o swojej zaś siostrze, Urwenie,idz dowiedz się od matki. Gdy zatem Morwena zajrzała doń, Turin zagadnął: Nie jestem już chory i chcę widzieć Urwenę, ale czemu nie wolno mi więcejwymieniać imienia Lalaith? Bo Urwena nie żyje i śmiech umarł w tym domu odparła. Ty jednakocalałeś, synu Morweny, tak jak trwa wciąż Nieprzyjaciel, który winien jest nie-szczęściu.Nie próbowała ukoić jego bólu, podobnie jak sama nie folgowała swemu ża-lowi, znosząc cierpienie w ciszy, z oziębłym sercem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl