Tolkien J R R Niedokonczone opowiesci T II

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Darzył bowiem Aldariona wielkimszacunkiem, chociaż sam wiódł odmienne życie i obce mu były upodobania krewnia-ka.Uznał zatem, że Król postąpił szlachetnie i w dobrym momencie ogłosił rezygnację,skoro już tak postanowił.Reszta członków Rady wysuwała rozmaite argumenty przeciwko abdykacji, lecz Me-neldur powiedział: Nie podjąłem tej decyzji bez zastanowienia.Rozważyłem już wnikliwie kwestie,teraz mądrze przez was poruszane.Chwila obecna jest najstosowniejszą i nie ścierpiężadnej zwłoki w realizacji mego zamysłu, a to z powodów, które wszyscy już chyba od-gadli, chociaż nikt głośno o nich nie wspomniał.Jeśli jednak chcecie, poczekam do Eru-kyerme.Zachowam Berło do wiosny.Gdy dotarły do Emerie wieści o proklamowaniu królewskiego dekretu, Erendisprzyjęła rzecz z przerażeniem, uznając, iż jest to znak utracenia poparcia Króla, a najego pomoc bardzo liczyła.Dostrzeżenie czegokolwiek ze spraw większych, leżącychu podstaw decyzji, przekraczało jej możliwości.Niedługo potem przybył od Tar-Menel-dura posłaniec z prośbą, rozkazem właściwie, chociaż uprzejmie sformułowanym, abyErendis wróciła z Ankalime do Armenelos i zamieszkała tam przynajmniej do korona-cji nowego Króla. Szybko uderza pomyślała. Powinnam to przewidzieć.Odrze mnie terazze wszystkiego.Ale mojej osobie rozkazywać nie będzie, nawet poprzez usta swojegoojca.48Tak i ułożyła odpowiedz: Królu i ojcze, moja córka Ankalime musi zaiste posłuchać twego wezwania.Błagamjednak, byś miał wzgląd na jej młode lata i dopilnował, by dano dziewczynce spokojnykąt za mieszkanie.Ja zaś błagam wybaczenia, ale dowiedziałam się, że mój dom w Ar-menelos został zniszczony, a niechętnie już w tym wieku korzystam z gościny, szczegól-nie na statku pełnym marynarzy.Pozwól mi zatem pozostać w mej samotni, chyba żenowy Król postanowi zabrać mi i to domostwo.Tar-Meneldur przeczytał list uważnie, jednak argumenty Erendis nie trafiły mu doserca.Pokazał pismo Aldarionowi, do którego zresztą było tak naprawdę adresowane.Aldarion długo wpatrywał się w te kilka zdań, a Król obserwował jego twarz. Bez wątpienia zmartwiła cię taka odpowiedz rzekł do syna. Ale chyba nicze-go innego nie oczekiwałeś? A jednak liczyłem, że zdobędzie się na coś więcej.Wyraznie skarlał w niej duch.Zaiste ciężko zawiniłem, jeśli stało się to za moją sprawą.Czyżby nawet wielkich ludziprzeciwności losu skłaniały do małości? Przecież nawet nienawiść ni pragnienie zemstynie czynią takich spustoszeń! Powinna zażądać, by postawiono dla niej wielki dom, jakoKrólowa upomnieć się o świtę i wrócić do Armenelos piękna i podziwiana, po monar-szemu, z gwiazdą na czole.Wówczas bez trudu przeciągnęłaby na swoją stronę miesz-kańców Numenoru, mnie przedstawiając jako szaleńca i gbura.Ludzie by jej uwierzy-li i Valarowie mi świadkami, że pragnąłbym, aby tak właśnie się stało.Wolałbym znosićgrozby i szyderstwa ze strony pięknej Królowej, niż władać niepodzielnie, wiedząc, żepani Elestirne pogrąża się coraz bardziej w mroku swego świata.Potem roześmiał się gorzko i oddał list Królowi. Cóż, nie zmienię tego powiedział. Ale jeśli napawa kogoś wstrętem wizja go-ściny miedzy marynarzami na pokładzie statku, to ktoś inny może wzdragać się przedgospodarstwem pełnym owiec i kobiet.Nie pozwolę jednak na tresurę mojej córki.Niech chociaż ona ma swobodę wyboru.Wstał i poprosił o pozwolenie odejścia.Dalszyprzebieg opowieści od miejsca, w którym to Aldarion odczytuje list odmawiającej po-wrotu do Armenelos Erendis, przebieg opowieści można jedynie fragmentarycznie od-tworzyć na podstawie strzępków zapisków i marginalnych wzmianek, notatek i uwag.Nie tworzą jednak one spójnej historii, jako że pisane były w różnych czasach i częstozawarte w nich informacje są ze sobą sprzeczne.Wedle wszelkich znaków, kiedy w roku 883 Aldarion został Królem Numenoru, bezzwłoki postanowił złożyć wizytę w Zródziemiu i tego samego roku (lubo następnego)wypłynął z Mithlondu.Zapisano wówczas, że gałąz oiolaire nie zdobiła dziobu Hiri-londe , miast tego pyszniła się w tym miejscu podobizna orła ze złotym dziobem i oczy-mi z klejnotów, dar Kirdana.Przysiadł tam, a maestria jego twórcy sprawiła, że ptak zdawał się zrywać do lotu ku49jakiemuś odległemu celowi, który właśnie był dostrzegł. Dzięki temu znakowi do-prowadzeni zostaniemy do miejsca przeznaczenia powiedział Aldarion. O naszpowrót bowiem niech zatroszczą się Valarowie, o ile uznają, że godnie postępujemy.Wiadomo również, że nie pozostały już dzisiaj żadne zapiski na temat pózniejszychpodróży Aldariona , niemniej pewnym jest, iż równie wiele wędrował lądem, jak mo-rzem.Dotarł rzeką Gwathlo aż do �arbadu, gdzie spotkał Galadrielę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl