Tolkien J R R Wladca Pierscieni T 1 Wyprawa

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wydało mu się, że muzyka i śpiew ścichły, zaległa cisza.Bilbo szybko spojrzałw twarz Froda i przetarł dłonią oczy. Teraz rozumiem rzekł. Schowaj go! %7łałuję.żałuję, że na ciebiespadło to brzemię.%7łałuję wszystkiego.Czy przygody nigdy się nie kończą? My-ślę, że nigdy.Ktoś musi zawsze ciągnąć dalej zaczęty wątek.Trudno, nie ma nato rady.Pytanie, czy przydadzą się na coś wysiłki, żeby dokończyć moją książkę?Ale dziś nie pora na zmartwienia, powiedz mi najważniejsze nowiny.Co słychaćw Shire?Frodo schował Pierścień i cień rozwiał się zostawiając po sobie ledwie niklewspomnienie.Znów otoczyły ich światła i muzyka Rivendell.Bilbo uśmiechałsię, a nawet śmiał wesoło.Każdy szczegół z życia Shire u, który Frodo sobieprzypominał niekiedy z pomocą Sama wtrącającego poprawki interesowałgo ogromnie, czy chodziło o ścięcie jakiegoś drzewa, czy o psoty jakiegoś malcaz Hobbitonu.Tak pochłonęły ich nowiny z Czterech wiartek, że nie zauważylinawet, kiedy podszedł do nich mężczyzna w ciemnozielonym ubraniu.Stał odparu minut przyglądając im się z uśmiechem, aż wreszcie Bilbo podniósł na niegowzrok. Ach, jesteś nareszcie, Dunadanie! zawołał Obieżyświat! krzyknął Frodo. Jak widzę, masz mnóstwo imion.235 Imienia Obieżyświata w każdym razie nigdy dotychczas nie słyszałem rzekł Bilbo. Dlaczego tak go nazywacie? Przezwano mnie tak w Bree wyjaśnił śmiejąc się Aragorn. Pod tymimieniem zostałem Frodowi przedstawiony. A dlaczego ty nazywasz go Dunadanem? spytał Frodo. Najczęściej tak go tutaj nazywamy odparł Bilbo. Myślałem, że znaszna tyle język elfów, żeby wiedzieć, co znaczy dun-adan: człowiek z zachodu, Nu-menorejczyk.Ale nie ma teraz czasu na lekcję. Zwrócił się do Obieżyświata: Gdzieżeś się podziewał, przyjacielu? Czemu nie wziąłeś udziału w uczcie?Była tam pani Arwena.Obieżyświat poważnie spoglądał z góry na Bilba. Wiem rzekł. Nie pierwszy to raz musiałem wyrzec się radości.El-ladan i Elrohir niespodzianie wrócili z wyprawy i chciałem przede wszystkimusłyszeć wieści, jakie przynoszą z Dzikich Krajów. Ale teraz, mój drogi spytał Bilbo skoro już znasz te wieści, czyznajdziesz chwilkę czasu dla mnie? Potrzebuję twojej pomocy bardzo pilnie.El-rond polecił mi ułożyć pieśń, nim się skończy dzisiejsza zabawa, a ja zaciąłem sięw połowie.Chodzmy w jakiś cichy kącik i wygładzmy wspólnie te wiersze.Obieżyświat się uśmiechnął. Chodzmy! rzekł. Chętnie posłucham, co wymyśliłeś.Frodo został na chwilę bez towarzystwa, bo Sam usnął.Czuł się trochę osa-motniony i markotny, chociaż otaczał go rój mieszkańców Rivendell.W najbliż-szym sąsiedztwie wszyscy milczeli, zasłuchani w muzykę głosów i instrumentów,i na nic więcej nie zwracali uwagi.Frodo także zaczął się wsłuchiwać.A skoro zaczął słuchać, od razu piękna melodia i wplecione w nią słowa ocza-rowały go, chociaż niewiele rozumiał z mowy elfów.Miał wrażenie, że słowawcielają się w żywe postacie, że otwierają się przed nim wizje dalekich kra-jów i pięknych rzeczy, nie znanych dotychczas nawet w marzeniu.Blask ogniskazmienił się w złotą mgłę rozsnutą nad morzem piany, falującym u granic świata.Potem czar coraz bardziej upodabniał się do snu, aż wydało się Frodowi, że prze-pływa nad nim bezkresna rzeka, pełna złota i srebra, skarbów tak mnogich, że nierozróżniał już ich kształtów; rzeka stapiała się z pulsującą w powietrzu muzyką,aż Frodo cały nią nasiąknął i zatonął.Muzyka nakryła go migotliwą falą i zapadłna dno, w krainę snu.Błąkał się po niej długo wśród melodii, które przeistaczały się w szum wo-dy, a w końcu zabrzmiały znajomym głosem.Był to głos Bilba śpiewający jakąśpieśń.Zrazu nieuchwytne, potem coraz wyrazniejsze dochodziły do uszu Frodasłowa:Był marynarzem Earendil,W Arvernien mieszkał mieście.236Raz łódz zbudował w Nimbrethil,By w podróż ruszyć nareszcie.W żaglach srebrzysta błyska nić,Gdy czas latarniom gorzeć Jak łabędz łódz wygina dziób,A z masztu spływa proporzec.W królewski pancerz ukrył pierśZbrojny łańcucha pierścieniemNa tarczy tajemniczy znak,Co wszystkie ciosy odżenie.Ze smoczych rogów jego łuk,Z hebanu wycięte strzały,Kolczugę srebrny łańcuch splótł,A w pochwie miecz tkwi zuchwały.Z najtwardszej stali jego miecz,A w hełmie miał diamenty U czuba kitę z orlich piórI szmaragd w kolczugę wpięty.I pod księżyca płynął blaskZ dala od brzegów północy,Zbłąkany wśród zaklętych dróg,Którymi człowiek nie kroczy.Od Wąskich Lodów, gdzie się w cieńMrozne pagóry spowiły Od pustyń, które spalił żar,Uciekł, wiosłując co siły Aż płynąc wśród bezgwiezdnych wódPrzybył do Nocy bez Granic I ominąwszy czarny brzegPłynął nie patrząc już na nic.Wiatr gniewu chwycił teraz ster;Z zachodu na wschód szalonyMarynarz porzuciwszy celW rodzinne uciekał strony.Tu Elwing z chmur przybyła doń I stanął mrok w aureoliJaśniejszej niż diamenty skier,Co migotały w jej kolii.237I w pierś mu wpięła SilmarilOgnikiem wieńcząc mu czoło Aż nieulękły skręcił sterI łodzią zatoczył koło;Z drugiego świata, spoza MórzZ potwornym wichrem w zmowieSzedł z Tarmenelu grozny sztorm;Te szlaki omija człowiek.�w sztorm znosiła z jękiem łódz,Gdyż śmierć tu nocną godzinąCzyhała pośród szarych Mórz,Gdy znów na zachód płynął.Przez Wieczną Noc go znosił prądWśród ryku wściekłego morza Z daleka omijając brzeg,Gdzie nigdy nie świeci zorza.Nareszcie u perłowych plaż,O które łodzią się otarł,Ujrzał błyszczące pośród pianBryły klejnotów i złota.Ujrzał, jak Góra rośnie wzwyż,Gdzie zmierzch wieczorny kona A w dole Eldamaru twarzKu morzy wciąż obrócona.Wędrowiec nocnych uszedł mgieł,Zawinął w spokojną przystań,Gdzie elfów stał zielony dom,Gdzie woda lśni przezroczysta I gdzie z Ilmarinu WzgórzJak złotem skrzące się kruszceW Tirionie lśniły szczyty wieżOdbite w jeziora lustrze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl