Tomasz Mann Czarodziejska góra

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Beh-rens zmuszony był odprawić wszystkich troje, ateńczyka, pannę N�lting i jej przyja-ciółkę, w której namiętność okazała się silniejszą od honoru i oto teraz omawiałtę wstrętną sprawę ze swym asystentem, u którego zresztą leczyły się prywatniezarówno Ammy, jak i zdrajczyni.Jeszcze podczas badania kuzynów rozwodził sięnad tą sprawą tonem pełnym smutku i rezygnacji; był bowiem tak wielkimmistrzem auskultacji, że mógł jednocześnie osłuchiwać wnętrze człowieka, mówićo czymś innym, i to, co wybadał, dyktować asystentowi. Tak, tak, gentlemen, przeklęta to libido! mówił. Panowie naturalnieznajdują jeszcze w tej rzeczy przyjemność, panom to może odpowiadać pęche-rzykowy ale dla kierownika zakładu, który ma tego po uszy, to niech mi panowie głuchy opuk niech mi wierzą.Cóż, nie moja to wina, że gruzlica łączy się zeszczególną pożądliwością ton nieco szorstki. To nie ja to tak urządziłem, alezanim się człowiek spostrzeże, wychodzi na stręczyciela.Skrócony, tu pod lewąłopatką. Mamy analizę, mamy dyskusje i co to pomaga.Im bardziej pozwala siętej hałastrze, aby się wypowiedziała, tym staje się lubieżniejsza.Jestem zwolenni-kiem matematyki. Tu jest lepiej, nie ma żadnych szmerów. Zajmowanie sięmatematyką, powiadam, jest najlepszym lekarstwem na pożądliwość.ProkuratorParavant, któremu to bardzo dawało się we znaki, wziął się do niej, zajmuje sięteraz kwadraturą koła i odczuwa znaczną ulgę.Ale większość jest na to za głupia- 72 -i za leniwa, pożal się Boże. Pęcherzykowy. Widzą panowie, ja wiem dobrze,że młodzież łatwo się tu łajdaczy i marnieje i dawniej usiłowałem czasem występo-wać przeciw deboszowaniu.Ale potem zdarzało mi się, że jakiś brat czy narzeczonyprosto w oczy mnie pytał, co mnie to właściwie obchodzi.Od tego czasu jestem jużtylko lekarzem lekkie rzężenie z prawej w górze.Skończył z Joachimem? Włożył słuchawkę do kieszeni kitla i olbrzymią lewąręką tarł sobie oczy, jak to zwykle czynił, gdy oklapł i stawał się melancholijny.Na pół mechanicznie i raz po raz ziewając z depresji, mówił po swojemu: No, Ziemssen, tylko dobrej być myśli.Jeszcze nie wszystko jest dokładnietak, jak w podręczniku fizjologii, jeszcze tu i ówdzie nie jest w porządku, z Gaff-kym jeszcze pan swych spraw całkowicie nie uporządkował, nawet się pan odpoprzedniego razu podniósł na skali o jeden numer tym razem jest sześć, ale niema powodu do rozpaczy.Jak pan tu przybył, to był bardziej chory, to mogę panu napiśmie poświadczyć, i jeśli pan jeszcze pięć, sześć miesiąców, pan wie, że dawniejmówiono miesiąców , a nie miesięcy? To właściwie brzmiało pełniej.Postanowi-łem sobie, że będę mówił tylko miesiąców. Panie radco zaczął Joachim.Z obnażoną górną połową ciała stał jak nabaczność, z piersią podaną naprzód, ze zsuniętymi obcasami, a na twarzy jegowystąpiły plamy, jak wówczas, gdy Hans Castorp przy pewnej okazji po raz pierw-szy zauważył, że tak bledną ludzie mocno opaleni. Jeżeli pan mówił Behrens dalej, nie zważając na rozpęd, jaki tamten wziął jeszcze tu przez pół roczku w przybliżeniu odbędzie tę pokojową służbę, to jużma pan wygraną sprawę, może pan choćby zdobywać Konstantynopol.Trudno wiedzieć, co by w swym posępnym usposobieniu gadał był dalej zagłupstwa, gdyby wobec zdecydowanej postawy Joachima i jego oczywistej chęcimówienia, i to odważnego mówienia, nie stracił wątku. Panie radco rzekł młody człowiek chciałem zameldować posłusznie, żepostanowiłem wyjechać. Co? chce pan być komiwojażerem? Myślałem, że pózniej, po wyzdrowieniu,chciał pan iść do wojska? Nie, panie radco, muszę wyjechać teraz, za tydzień. Niechże pan powie, czy ja dobrze słyszę? Pan składa broń i chce uciekać?Czy pan wie, że to dezercja? Nie, nie jestem tego zdania, panie radco.Muszę już wracać do pułku,- 73 - Mimo iż mówię, że pana za pół roku na pewno będę mógł zwolnić, ale żeprzed pół rokiem zwolnić nie mogę?Postawa Joachima stawała się coraz bardziej służbowa.Wciągnął brzuch i po-wiedział krótko i dobitnie: Jestem tu przeszło półtora roku, panie radco.Nie mogę już dłużej czekać.Panradca mówił początkowo: kwartał.Potem moja kuracja przedłużała się co kwartałczy co półrocze, a wciąż jeszcze nie jestem zdrów. Czy to moja wina? Nie, panie radco.Ale nie mogę już dłużej czekać.Jeśli nie mam się spóznićdo swych obowiązków, to nie mogę wyczekiwać tu w górze, aż zupełnie wyzdro-wieję.Czas mi jechać w dół.Potrzeba mi jeszcze nieco czasu na ekwipunek i inneprzygotowania. Czy pan działa w porozumieniu z rodziną? Moja matka zgadza się.Wszystko jest załatwione.Pierwszego pazdziernikawstępuję jako podchorąży do siedemdziesiątego szóstego pułku. Bez względu na to, co może grozić? pytał Behrens i patrzał nań nabie-głymi krwią oczami. Wedle rozkazu, panie radco odpowiedział Joachim drżącymi wargami. No, niech tak będzie, Ziemssen. Radca zmienił wyraz twarzy, zmiękłi zaniechał oporu. Niech będzie, Ziemssen.Ruszaj pan, jedz pan z Bogiem.Widzę, że pan wie, czego chce, że bierze całą sprawę na siebie i rzeczywiście, jestto pańska sprawa, a nie moja, z chwilą gdy pan ją bierze na siebie.Człowiek nasobie jedynie może polegać.Wyjeżdża pan bez gwarancji, za nic nie odpowiadam.Ale nie przeczę, że i tak może być całkiem dobrze.Pański zawód wykonuje sięprzecież na powietrzu.Bardzo być może, że to panu dobrze zrobi i że się panwyliże. Tak jest, panie radco. No, a pan, młodzieńcze z cywila? Pan chce pewnie z nim razem?To Hans Castorp miał teraz odpowiedzieć.Stał równie blady jak przed rokiemprzy owym badaniu, które spowodowało jego przyjęcie do sanatorium, stał na tymsamym miejscu co wówczas i znów widać było wyraznie, jak serce pulsuje mię-dzy jego żebrami.Powiedział: Chciałbym to uzależnić od pańskiej opinii, panie radco.- 74 - Mojej opinii.Pięknie! Pociągnął go za rękę ku sobie, osłuchał go i opukał.Nic nie dyktował.Poszło dość szybko.Skończywszy rzekł: Może pan jechać.Hans Castorp wyjąkał: To znaczy.jakże? Czy jestem zdrów? Tak, jest pan zdrów.O tym miejscu po lewej w górze nie warto już mówić.Pańska temperatura nie ma z tym nic wspólnego.Skąd się bierze, nie umiem panupowiedzieć.Przypuszczam, że jest bez znaczenia.Co do mnie, to może pan jechać. Ale.panie radco.pan tego w tej chwili nie mówi całkiem na serio? Nie na serio? Dlaczego? A co pan myśli? Co pan sobie w ogóle myśli o mnie,chciałbym wiedzieć? Za kogo mnie pan ma? Za właściciela t a k i e g o domu?!Był to przystęp wściekłości.Sina twarz radcy stała się fiołkowa od przypływugorącej krwi, jednostronne uniesienie wargi pod wąsikiem wzmogło się tak silnie,że odsłoniło górne zęby z jednego boku; Behrens wysunął głowę naprzód jak byk,a oczy nabiegły mu łzami. To sobie wypraszam! krzyczał. Przede wszystkim nie jestem w ogólewłaścicielem.Jestem tu urzędnikiem.Jestem lekarzem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl