Wilbur Smith Gdy Poluje Lew

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Jeszcze trochę, jeszcze tylko trochę.- Mbejane szeptem dodawał mu otuchy.Pościg wydłużył się; od najwytrwalszych biegaczy dzieliła ich teraz nie więcej niż mila.Inni zostali w tyle.- Słońce zachodzi, wkrótce będziemy mogli odpocząć - powiedział Mbejane i dotknął na chwilę jego ramienia; dziwne, ale ten krótki fizyczny kontakt dodał Seanowi sił.Wyrównał krok i nie potykał się już tak często, kiedy zbiegali z następnego wzniesienia.Spuchnięte i czerwone słońce wisiało nisko nad ziemią i doliny wypełniały się cieniem.- Już niedługo, bardzo niedługo - głos Mbejane był niemal błagalny.Sean obejrzał się do tyłu: postaci najbliższych Zulusów trudno było rozróżnić w zapadającym zmroku.I wtedy wykręcił sobie nogę w kostce - upadł ciężko na ziemię i leżał na brzuchu nie podnosząc głowy, czując pulsujący ból w otartym policzku.- Wstawaj! - w głosie Mbejane brzmiała desperacja.Sean zwymiotował, wyrzucając z siebie z bólem trochę żółci.- Podnieś się! - Mbejane szarpał go obiema rękami, próbując unieść na kolana.- Podnieś się, bo zginiesz - zagroził.Złapał go pełną garścią za włosy i zaczął je bezlitośnie wykręcać.Seanowi napłynęły do oczu łzy bólu.Z przekleństwem na ustach próbował rzucić się na Zulusa.- Wstawaj! - zawołał Mbejane i Sean uniósł się na nogi.- Biegnij! - pogonił go Zulus i pchnął do przodu.Nogi same poniosły dalej Seana.Mbejane znowu się obejrzał.Najbliższy Zulus był bardzo niedaleko, ale jego postać prawie rozpływała się w mroku.Ruszyli przed siebie.Sean jęczał przy każdym kroku.Miał obrzmiały język i łapał szeroko rozwartymi ustami powietrze.Mbejane podtrzymywał go, nie pozwalając mu się przewrócić.A potem w ciągu jednej chwili zapadła afrykańska noc: zniknęły wszystkie kolory i objęła ich ciasnym kręgiem ciemność.Mbejane rozglądał się niespokojnie, próbując rozpoznać w mroku otaczające ich kształty i oceniając intensywność światła.Sean biegł tuż obok niego zataczając się i nic nie widząc.- Teraz spróbujemy - podjął na głos decyzję Mbejane.Złapał Seana za ramię i obrócił go pod ostrym kątem w prawo, zawracając w stronę ścigających, tak by minąć ich w bezpośredniej bliskości pod osłoną mroku.Zwolnili do normalnego kroku.Mbejane podtrzymywał Seana, zarzuciwszy sobie jego rękę na ramię i trzymając w drugiej dłoni gotową do zadania ciosu assegai.Sean dreptał apatycznie ze zwieszoną w dół głową.Usłyszeli, jak w odległości pięćdziesięciu kroków mijają ich pierwsi ścigający.- Widzisz ich? - zapytał któryś z nich w ciemności po zulusku.- Aibo! - odpowiedział przecząco inny.- Rozciągnijcie się, może będą chcieli zawrócić w ciemności.- Yeh-bo! - padła odpowiedź twierdząca.A potem głosy oddaliły się i znowu spowiła ich noc i cisza.Mbejane nie dawał Seanowi się zatrzymać.Na niebie pojawił się niewielki sierp księżyca, oświetlając przed nimi drogę.Mbejane stopniowo skręcał na południowy wschód.W końcu trafili na strumień, przy którym rosły drzewa.Sean ledwo mógł przełykać; miał spuchnięte i obolałe gardło.A później położyli się pod drzewami na dywanie z liści, zwinęli się razem w kłębek, żeby zachować ciepło, i zasnęli.28.Następnego dnia po południu odnaleźli miejsce, w którym obozował Chelmsford: widniejące w równych odstępach czarne ślady po ogniskach, wygnieciona po namiotach trawa, paliki do wiązania koni, a także stosy pustych pięciofuntowych puszek po biskwitach i mniejszych - po wojskowej tuszonce.- Zwinęli obóz dwa dni temu - oświadczył Mbejane.Sean skinął głową, nie wątpiąc w prawdziwość jego oceny.- Którędy poszli?- Z powrotem, do głównego obozu pod Isandhlwaną.Sean zrobił zdziwioną minę.- Zastanawiam się, dlaczego to zrobili.Mbejane wzruszył ramionami.- Opuścili to miejsce w pośpiechu.Jeźdźcy pogalopowali ppodeoi* zostawiając za sobą piechotę.- Pójdziemy ich tropem - powiedział Sean.Ślad był szeroki jak rzeka, zostawiły go bowiem tysiące stóp, a wozy i lawety wyryły w ziemi głębokie koleiny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl