Zakładnik Pierre Lemaitre

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zaleca sięoczywiście nakłanianie do braku oporu, co ułatwia działanie nadalszych etapach operacji.W trakcie przygotowańpostanowiłem, że jeden z zakładników będzie reprezentowałstrategię przegranego (Malik przed chwilą bardzoprzekonująco odegrał tę scenę), by wskazać pozostałymzakładnikom drogę, jaką powinni pójść, czyli zaniechanieoporu.Firma żądała, żebyśmy poddali testowi ich odpornośćna szok, co oznaczało, jak wielokrotnie przypominał mi panLacoste, ocenę stopnia ich współpracy z nieprzyjacielem wprzedziale od pełnego oporu do haniebnej kolaboracji.W tymcelu musieli pogodzić się z koniecznością negocjacji, a najlepiejbyło pokazać im, że jest to faktycznie jedyna słuszna drogapostępowania.Ale wracam do wydarzeń.Przy pierwszej kuli wszyscy obecni stłumili krzyk.Co dalej,można sobie wyobrazić: sala rozbrzmiewa hukiem trzechwystrzałów, a dwóch mężczyzn leży w kałuży krwi, którarozlewa się pod ich ciałami coraz większą plamą.Evelyne Camberlin instynktownie zakryła rękami uszy, nato-miast Maxime Lussay, z zamkniętymi oczami, z dłońmileżącymi płasko na stole i oszołomioną miną, przechyla głowęna prawo i na lewo, jakby chciał przemieścić mózg z jednejpółkuli do drugiej.- Myślę, że reguły gry są już dla wszystkich jasne.Nazywamsię Kader.Ale mamy mnóstwo czasu, żeby się poznać.Jego głos dociera do nich jak przez mgłę.Kader zatrzymuje wzrok na Jeanie-Marcu Gu�neau i z lekkozirytowaną miną marszczy brwi.Słychać wyrazny odgłos jakiejś cieczy skapującej na podłogę.Pod krzesłem pana Gu�neau rozlewa się coraz większaciemna kałuża.Pomijając charaktery i indywidualne temperamenty każdegoz zakładników, wykazują oni zawsze mniej więcej podobne re-akcje.Na nagłość, na strach i zagrożenie mózg reaguje dośćograniczonym zestawem zachowań.Zdarza się, że zakładnicy -mam wrażenie, że tak było w przypadku pana Cousina, którytrzymał się za głowę i wpatrywał prosto przed siebie -przyjmują z niedowierzaniem nagłość ataku, jakby nie chcieliw to uwierzyć i woleli myśleć, że padli ofiarą głupiego kawału.Ale szybko wracają do postawy bardziej realistycznej,zwłaszcza kiedy na ich oczach zabije się jedną albo dwieosoby.Właśnie z tego powodu pana Dorfmanna,uosabiającego w ich oczach autorytet, wolałem od razu zabić.Ten ruch sprawił, że momentalnie zawalił sięporządek hierarchii.Tym samym przesłanie terrorystów byłojasne: my tu rządzimy.Skądinąd pan Dorfmann znakomicieodegrał swoją rolę, rozerwał saszetkę z hemoglobiną, którąode mnie dostał, i upadł tak, jak mu pokazałem.Zresztązapewniłem go, że gdyby nawet odegrał swoją rolę niezbytdobrze, to nagłość sytuacji tak bardzo paraliżuje neurony, żenikt by tego nie zauważył.Pan Delambre i panna Rivet nawet nie drgnęli.Wzięciezakładników w telewizji i prawdziwe wzięcie zakładników tobynajmniej nie to samo.Powie pan, że nie było to prawdziwewzięcie zakładników, ale nie chwaląc się, wyglądało bardzorealistycznie i naszych dwoje kandydatów tak wszystkoprzeżywało, jakby sami brali udział w akcji.U ofiar podobnychsytuacji odnotowano dziewięć rozmaitych reakcji:oszołomienie, zdumienie, niepokój, przerażenie, poczuciekrzywdy, bezbronność, niemoc, upokorzenie i osamotnienie.Do zachowania pana Delambre a najbardziej pasowałyniepokój i osamotnienie, do panny Rivet - oszołomienie iprzerażenie.Na wypadek gdyby śmierć arabskiego klienta nie podziałałana nich tak odstraszająco, jak oczekiwaliśmy, w scenariuszuprzewidziałem zduszenie w zarodku u zakładników wszelkiejmyśli o oporze fizycznym.- Wszyscy tutaj! - ryknął Mourad, wskazując ścianę naprze-ciwko wielkich okien.Jak gdyby wprawieni w ruch własnym strachem, gwałtowniesię poderwali i ruszyli szybkimi drobnymi kroczkami, jakbybojąc się potrącić jakiś cenny przedmiot, spuszczając głowy,żeby uniknąć wyimaginowanych pocisków.- Ręce na ścianę, nogi w rozkroku! - dodaje Mourad.Pan Lussay, który pewnie widział, jak to robią w telewizji,szeroko rozłożył ramiona i nogi i wygląda, jakby nadstawiałtyłek do rewizji.Stojąca obok niego panna Tran, którą krępujespódnica, nie może rozstawić nóg.Yasmine podchodzi do niej ztyłu i jednym szarpnięciem kolbą pistoletu podciąga materiałdo góry.Potem kilkoma krótkimi szturchnięciami stopązmusza ją, by stanęła w rozkroku.Z kolei panna Tran opieradłonie na ścianie, rozczapierzając palce.Z mocno zakasanąspódnicą wygląda dość nieprzyzwoicie, zwłaszcza że są tumężczyzni - jest to, często skuteczna, metoda postawieniazakładnika w pozycji słabszego.Pan Gu�neau, w mokrych dokolan spodniach, trzęsie się na całym ciele, a pan Cousinzamyka oczy, jakby w każdej chwili spodziewał się kulki wgłowę.Nasz aktor, pan Renard, włączony do grona dyrektorówExxyalu, po cichu coś niezrozumiale mamrocze.Zamykającaszereg pani Camberlin jest wstrząśnięta, kiedy dociera do niej,że (zgodnie z moim żądaniem) odmawia on modlitwę.Pokazanie zakładnikom, że jeden z nich modli się o ocalenieżycia, to również dobry sposób nakłonienia ich do współpracy.Kilka sekund pózniej wszyscy słyszą za sobą jakieś kroki orazotwieranie i zamykanie drzwi.Każdy z nich czuje, że za jegoplecami ktoś chodzi tam i z powrotem.Słyszą odgłosprzesuwanych stołów, a potem zdyszany oddech.Domyślająsię, że trwa wynoszenie obu ciał.Mijają trzy czy cztery minuty i Kader każe im się odwrócić.Stoły zostały ustawione wzdłuż przepierzenia.Plamy krwiwsiąkłej w wykładzinę nabierają czarnego metalicznegoodcienia.Zrodek sali jest zupełnie pusty i ta pusta przestrzeńwywołuje u nich teraz zawrót głowy.Kiedy Mourad wraca do pomieszczenia, trzymając niedbaleswój pistolet maszynowy, poplamioną krwią pierś zdążył jużotrzeć wewnętrzną stroną rękawa.Jak w dopracowanym domilimetra układzie choreograficznym, każdy z członków grupyterrorystycznej zajmuje miejsce naprzeciw rzędu zakładników,Kader w środku, po prawej stronie Yasmine, Mourad po lewej.Mija kilka sekund, w czasie których słychać tylkopochlipywanie pana Gu�neau stojącego ze wzrokiemutkwionym w ziemi.- Dobra-mówi Kader - a teraz wszyscy opróżniają kieszenie!Do dwóch damskich torebek leżących na wielkim stolekonferencyjnym dołączają portfele, pęki kluczy, odtwarzaczeMP3, komórki.Następnie Yasmine rozpoczyna rewizję.Wie, jak to się robi.Niczego nie zostawia na los szczęścia.Kieszenie, paski, sprawdza wszystko.Panna Tran czuje dłoniemłodej kobiety wprawnie prześlizgujące się po jej piersiach,między udami.Pani Camberlin nie zwraca uwagi na nic, starasię tylko utrzymać na nogach, bo najwyrazniej chętnie by sięosunęła na ziemię.Teraz Yasmine rewiduje mężczyzn, fachowądłonią przesuwa po pośladkach, po kroczu, nawet mokrespodnie pana Gu�neau zostają bez ceregieli obmacane, poczym, dając znak dowódcy, że wszystko w porządku, cofa siękilka kroków.Zakładnicy z powrotem ustawiają się w szeregu.Naprzeciwkonich w rozciągniętym szyku stoją terroryści.- Znalezliśmy się tu dla świętej sprawy - oświadczaspokojnie Kader - sprawy wartej wszelkich poświęceń.Potrzebna jest nam wasza współpraca i by ją uzyskać, gotowijesteśmy poświęcić własne życie.Lecz, jeśli będzie tokonieczne, również wasze [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl