Agatha Christie Spotkanie W Bagdadzie

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- A jeśli mnie zaczną szukać?- Zajmiemy się tym.Oficjalnie puścimy wiadomość, że rozstaliśmy się na moście i że poszłaś do znajomych w zachodniej dzielnicy.- A naprawdę?- Przyjdzie pora, to się dowiesz.Victoria siedziała w milczeniu.Samochód podskakiwał na wyboistej drodze, mijał gaje palmowe i małe mostki irygacyjne.- Lefarge - mruknął Edward.- Chciałbym wiedzieć, kogo miał na myśli Carmichael.Victorii zabiło mocniej serce.- Ach, zapomniałam ci powiedzieć.Nie wiem, czy to ma jakieś znaczenie.Niejaki Lefarge pojawił się któregoś dnia w Tell Aswad.- Co takiego? - Edward z podniecenia omal nie wypuścił z rąk kierownicy.- Kiedy?- Jakiś tydzień temu.Mówił, że przyjeżdża z wykopalisk w Syrii.Od pana Parrot bodajże.- Czy pokazali się tam u was tacy dwaj Francuzi, Andre i Juvet?- Tak - odparła.- Jeden był chory na żołądek, poszedłdo domu się położyć.- To nasi ludzie - powiedział Edward.- Dlaczego przyjechali? Po mnie?- Nie, nie wiedziałem, co się z tobą dzieje.Richard Baker był w Basrze w tym samym czasie co Carmichael.Chcieliśmy sprawdzić, czy Carmichael czegoś mu nie przekazał.- Baker mówił, że przeszukano jego pokój.Znaleźliściecoś?- Nie.A teraz zastanów się, Victorio.Czy ten Lefarge pojawił się przed przyjazdem naszych ludzi czy potem?Victoria udawała, że się zastanawia, w rzeczywistości rozważała różne możliwości dotyczące mitycznego Lefarge'a.- Czekaj.było to.już wiem, na dzień przed ich przyjazdem.- A co on robił?- Poszedł zwiedzać wykopaliska z Pauncefoot Jonesem.A potem Richard Baker zabrał go do domu i pokazywał różne rzeczy w antika room.- A więc poszedł do domu z Bakerem.Rozmawiali?- Tak myślę - powiedziała Victoria.- Trudno, żeby się do siebie słowem nie odezwali, byłoby to dziwne, prawda?- Lefarge - mruknął pod nosem Edward.- Kim jest Lefarge? I dlaczego nic o nim nie wiemy?Victorię korciło, żeby powiedzieć: “To brat pani Harris", ale się powstrzymała.Była zadowolona, że wpadła na pomysł z Lefarge'em.Wyobraziła go sobie dokładnie: młody mężczyzna, suchy jak szkielet, z ciemnymi włosami i małym wąsikiem.Na pytanie Edwarda opisała go dokładnie, ze wszystkimi szczegółami.Jechali teraz przez przedmieścia Bagdadu.Edward skręcił w boczną ulicę, na której znajdowały się nowoczesne wille w pseudoeuropejskim stylu, z tarasami i ogródkami.Przed jednym z domów stał duży samochód turystyczny.Edward zaparkował tuż za nim, wysiedli i poszli po schodkach do drzwi frontowych.Otworzyła im szczupła ciemnowłosa kobieta.Edward powiedział coś do niej szybko po francusku.Victoria nie znała na tyle języka, by zrozumieć wszystko dokładnie, ale zorientowała się mniej więcej, o co chodzi: Edward mówił, że to jest właśnie ta dziewczyna i że trzeba natychmiast zmienić rzeczy.Kobieta uprzejmie zwróciła się do Victorii po francusku:- Pani pozwoli ze mną.Zaprowadziła ją do sypialni, gdzie na łóżku leżał habit zakonny.Kobieta wskazała na strój i Victoria zaczęła się przebierać: włożyła sztywny wełniany spód i obszerną średniowieczną czarną szatę.Kobieta poprawiła jej nakrycie głowy.Victoria zerknęła w lustro.Jej twarz, mała i blada pod olbrzymim kwefem (czy tak to się nazywa?), z białymi fałdami pod brodą, wyglądała niewinnie i nieziemsko.Francuzka powiesiła jej na szyi drewniany różaniec.I nakoniec buty, za duże ordynarne półbuty, w których Victoria powłóczyła nogami, wracając do Edwarda.- Dobrze wyglądasz - powiedział z uznaniem.- Spuszczaj oczy, zwłaszcza przy mężczyznach.Po chwili dołączyła do nich Francuzka w identycznym co Victoria stroju.Obie zakonnice wyszły z domu i wsiadły do samochodu turystycznego, w którym siedział już kierowca: ciemny, wysoki mężczyzna ubrany po europejsku.- Teraz wszystko w twoich rękach, Victorio - powiedział Edward.- Masz robić dokładnie to, co ci mówiłem.W jego głosie dał się słyszeć twardy, groźny akcent.- Nie jedziesz z nami, Edwardzie? - spytała błagalnie.Uśmiechnął się.- Zobaczymy się za trzy dni - powiedział.I szepnął jej jeszcze w swój dawny, sugestywny sposób: - Liczę na ciebie, kochanie.Tylko ty możesz to zrobić.Kocham cię, Victorio.Nie odważę się pocałować zakonnicy, ale wierz mi, mam na to wielką ochotę.Spuściła skromnie oczy, jak na zakonnicę przystało; w rzeczywistości musiała ukryć ogarniającą ją na moment wściekłość.“Ohydny judasz" - pomyślała.I przybierając odpowiednią pozę, rzekła:- Chyba tak powinna wyglądać chrześcijańska niewolnica.- Grzeczna dziewczynka - stwierdził Edward.I dodał: -Nie martw się.Twoje dokumenty są bez zarzutu, nie przewiduję najmniejszych kłopotów na syryjskiej granicy.Pamiętaj, jesteś siostrą Marie des Anges.Siostra Therese, która ci towarzyszy, ma nad wszystkim pieczę, dokumenty są u niej.I, na litość boską, słuchaj rozkazów, bo jak nie, ostrzegam cię, odpowiesz nam za to.Cofnął się o kilka kroków i pomachał wesoło ręką na pożegnanie.Samochód ruszył.Victoria oparła się o siedzenie i przystąpiła do rozważania rozmaitych możliwości.Mogłaby, kiedy przejeżdżali przez Bagdad albo przy kontroli na granicy, wszcząć alarm, krzyczeć o pomoc, wołać, że została porwana, słowem, stawić natychmiastowy opór.Do czego by to jednak doprowadziło? Najprawdopodobniej oznaczałoby koniec Victorii Jones.Zauważyła, że siostra Therese wsunęła pod habit podręczny pistolet automatyczny.Victoria nie zdąży pisnąć słówka.Mogłaby poczekać do czasu przyjazdu do Damaszku.I tam wszcząć alarm.Ale pewno czekałby ją ten sam los albo też kierowca i druga zakonnica zaprzeczyliby jej słowom.Mogliby na przykład przedstawić dowody, że jest niespełna rozumu.Najlepsze zatem wyjście - to poddać się biegowi wydarzeń zgodnie z planem.Przyjechać do Bagdadu jako Anna Scheele, odegrać jej rolę.Przecież w końcu przyjdzie taki moment, że Edward straci kontrolę nad tym, co ona powie i zrobi.Jeśli dalej uda jej się nabierać Edwarda, że jest gotowa dla niego na wszystko, przyjdzie chwila, że stanie z fałszywymi dokumentami przed zgromadzeniem na konferencji i Edwarda tam nie będzie.I nikt jej nie powstrzyma przed wystąpieniem: “Nie jestem Anną Scheele.Dokumenty są fałszywe, fakty zmyślone".Edward chyba nie podejrzewał jej o takie zamiary.Próżność jest dziwnie zaślepiająca, pomyślała.Ta cecha była jego piętą achillesową.A przede wszystkim, Edward i jego ludzie musieli mieć jakąś Annę Scheele, mniej więcej podobną do prawdziwej, jeśli miał się powieść ich plan.Znaleźć dziewczynę podobną do Anny Scheele, łącznie z blizną w odpowiednim miejscu, było rzeczą niezmiernie trudną.Victoria przypomniała sobie, że w Lyons Maił Dubosc miał bliznę nad okiem i zniekształcony palec u ręki.Jedną ułomność miał przez wypadek, a drugą od urodzenia.Takie zbiegi okoliczności zdarzają się niezmiernie rzadko.Tak, superman potrzebował stenotypistki Victorii Jonesi Victoria Jones trzymała go w ręku, tym właśnie i niczym innym.Samochód przejechał przez most.Victoria patrzyła tęsknie na Tygrys.Potem już pędzili szeroką zakurzoną autostradą.Siostra Marie des Anges przesuwała w palcach paciorki różańca.Ich dźwięk działał uspokajająco.“W końcu - myślała Victoria nagle podbudowana na duchu - jestem chrześcijanką.A jeśli się jest chrześcijaninem, to tysiąc razy lepiej być chrześcijaninem męczennikiem niż królem Babilonu.I wygląda na to, że jednak będę męczennicą.Cóż, tyle dobrego, że nie będzie lwów.Tego bym nie zniosła [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl