Aldan Lino Ksiezyc dwudziestu rak

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale nie wszystkie mapy są jednakowe.Na przykład ta wielka, która pokrywa całą prawie ścianę w lokalu Bulmera.Jest jedną z najstarszych, będzie miała ponad sto lat.No więc według tej mapy przekrój podłużny Matki Ziemi owszem, jest elipsą, ale znacznie bardziej spłaszczoną w porównaniu z tym, co widzi się na innych mapach.Jest poza tym schemat wprawiony w drzwi wejściowe do Sali Wiedzy, prostokąt czterdzieści na osiemdziesiąt centymetrów.Rysunek jest staranny i sądząc po materiale, na który go naniesiono, stosunkowo niedawny.Otóż szkic jest generalnie ten sam, ale bez pewnych szczegółów znajdujących się na innych mapach.Na przykład wypukłości - cztery, mówiąc ściśle - które rozciągają się symetrycznie: dwie nad krzywizną górną i dwie pod dolną.Nikt nie wie, co one przedstawiają, również dlatego, że te cztery bańki wydają się ledwie zarysowane i są pozbawione podpisów.Na schemacie - mam na myśli ten na drzwiach biblioteki - istnieje ponadto jeszcze jeden szczegół, delikatnie mówiąc, niepokojący: rufa statku, tzn.strefa przeznaczona dla “białych", w ogóle nie istnieje.Widnieje tam długie cięcie zdecydowanie zamykające prawy koniec Matki Ziemi; poza nim króluje bezczelna biel mapy, tak bezczelna, że pewnego dnia ktoś - z pewnością jakiś wesołek albo po prostu ktoś o większym ode mnie zacięciu polemicznym - postanowił wypełnić ją wielkim znakiem zapytania.Potem na tejże białej przestrzeni pojawiały się i znikały rozmaite napisy.Pamiętam jeden, drukowanymi literami, którego autor popisywał się znajomością łacińskiego określenia używanego na najstarszych mapach geograficznych: Hinc sunt leones.Gdybym miał się założyć co do autorstwa tego hasła, to przypisałbym je Eugenio Stollerowi, profanatorowi - nie wiem, czy z charakteru, czy też z przyjętej postawy.Na przykład dziś, kiedy przyszedł mnie odwiedzić w kajucie.- Pokaż mi ją - powiedział - chcę zobaczyć śpiącą królewnę.Siedziałem przy stoliku, pochłonięty jak zwykle obliczeniami.Nie ruszyłem się.Podszedł do wnęki i podniósł zasłonę.Kilka chwil absolutnej ciszy, a potem przeciągły gwizd.- O, cholera! - zawołał.- Naprawdę piękna kobieta! - Po czym podszedł do mnie i zaczął mi docinać: - Kurczaczku, laleczko, co teraz robisz? - Musiałem na niego wrogo popatrzeć, bo przez chwilę jakby się pohamował, ale potem ciągnął dalej nie speszony: - Daj spokój, wszystko można wyczytać na twojej twarzy.Ta, tam - i brodą wskazał na wnękę - pochłania wszystkie twoje myśli.- I dodał: - Nie ma co, naprawdę ekstra babka.Wiesz, co zrobiłbym na twoim miejscu?- Co?- Poprosiłbym o przeniesienie na zmianę zielonych, nawet jeśli podanie od początku miałoby być skazane na odmowę, bo, jak wiesz, przejście do innej zmiany jest prawie niemożliwe.O ile mi wiadomo, odstępstwo od reguły zdarzyło się tylko dwa albo trzy razy w historii Matki Ziemi.246Możesz jednak zawsze spróbować.Zanim wykończyłbym się z jej powodu, rzuciłbym się na kolana przed Najwyższym Kalifem.- Oszalałeś.- Wcale nie! Jeśli zdołasz przejść do zielonych.No cóż, stracisz takiego przyjaciela jak ja, ale będziesz mógł się z nią spotykać, rozmawiać z nią i.- Oszalałeś - powtórzyłem, starając się mówić z najwyższym przekonaniem.- No dobrze, oszalałem.Ale ty jesteś stracony dla świata, mój drogi.Zakochany po same uszy.- Miłość to tylko instynkt - przypomniałem mu - wiele razy sam mi to mówiłeś.A teraz idź stąd.Chcę być sam.- Sam z nią? Ze snem?- Idź już - nalegałem.Eugenio podniósł do góry rozwarte dłonie w śmiesznym geście poddania.- Zgoda, przyjacielu.Wychodzę, żeby nikt nie przeszkadzał ci śnić do woli.Półobrót, szybki rzut oka na papiery, na których pisałem.Po czym suchy śmiech jak dźwięk wyskakującego bezpiecznika.- Tracisz czas - stwierdził.- Żeby skontrolować kurs statku, potrzebny jest komputer, papier i pióro nie wystarczą.A komputer, mój drogi, jest po drugiej stronie, na rufie, gdzie mieszkają “biali".Szczęśliwej Podróży!Poprosiłem o spotkanie z koordynatorem Pocarem.Z powodu przeszukania mojej szuflady, przetrząśnięcia szafy i innych spraw, które są dla mnie podejrzane.Dyżurny pracownik przekazał mi odpowiedź już po dziesięciu minutach:- Koordynator Pocar jest bardzo zajęty.Ponowić prośbę po następnej zmianie.Przerwa.Kilka godzin, które wydawały mi się bardzo długie, spędzonych na wypełnianiu kartek zawiłymi wyliczeniami.Przede wszystkim zaś niepotrzebnymi.Bo Eugenio Stoller ma sto procent racji: żeby sprawdzić kurs statku, nie wystarczą pióro i kawałek papieru.No więc zebrałem wszystkie kartki i wrzuciłem do spopielacza.Diana Abgrund nadal jest tu i śpi pod pokrywą z ple- ksiglasu.Nie chcę podnosić zasłony, nie chcę na nią patrzeć.Nadal słyszę w uszach suchy śmiech Eugenia, jego ironię, jego zachwyty nad “śpiącą królewną".Szaleństwo.Jeszcze raz, opierając się zewowi, zapytuję siebie o najgłębiej ukryty sens tego, co czuję w głębi duszy, o sens dziwnego zmieszania, niepokoju, że odkryję, iż jestem chory na coś wstydliwego i nieuleczalnego.Kto - pytam się - kto chce mnie skazać na ten rodzaj godnego pogardy rozczulania się nad sobą?Nie mam już ani kropli blumaru, skończyłem przydział papierosów, a w środku z każdą minutą narasta obrzydzenie do siebie.Uciekam.Pójdę do starego Bulmera, gdzie panuje cisza albo gwar, co kto woli.Poza tym dziś wieczorem jest małe przyjęcie.Jeśli dobrze sobie przypominam, zostałem na nie zaproszony.Zgadza się.Arsenio Tauber i Roda Salinas dostali pozwolenie na posiadanie dziecka.Przyjęcie odbyło się naprawdę, u Bulmera, w położonej nieco na uboczu salce.Gości niewiele.Byli Diego, Norberto, Katharine i De- metrio, Rufus, Ludmilla Zorda, Gancio Derek i Lazło Fol- di.Byli też Nora Kereny, Eugenio i Wanda.W samym środku przyjęcia zjawił się koordynator Al- benitz.Wszedł, mały i rozczochrany, kołysząc się na swoich cienkich i pałąkowatych nogach.Objął Rodę, uścisnął rękę Arseniowi mrucząc “Szczęśliwej Podróży!".Wszyscy wstaliśmy.Albenitz, “biały", podniósł do ust kieliszek blumaru, upił z niego trochę oglądając się dookoła z pewnym zadowoleniem, ale także zakłopotaniem.Po czym znowu ścisnął rękę Arseniowi, ponownie objął Rodę.W progu pomachał na pożegnanie ręką.“Szczęśliwej Podróży!" powtórzył, ale ponieważ wszyscy z szacunkiem milczeliśmy, jego głos był tak cichy, że dotarł do nas jak szept.- Jest zmęczony - skomentowała Ludmilla Zorda zwracając się po trosze do wszystkich - jest zmęczony jak wszyscy “biali".Nikt jej nie słuchał.Śmiano się, wznoszono toasty, podziwiano prezenty wystawione do oglądania na małym stoliku pośrodku salki: statuetkę z prawdziwej glinki, zamek wykonany z wykałaczek, wazonik fiołków alpejskich, piękne szachy zrobione z włókna stwardniałej chlorelli.Ludmilla usadowiła się obok mnie.- Powiedz - cicho spytała - nie chciałbyś być białym?- A czy już nim nie jestem? - ale to była aluzja do anomalii związanej z moimi włosami, przedwcześnie osiwiałymi.- Widzisz - ciągnęła Ludmilla - jesteś taki sam jak wszyscy pozostali - bardzo lubisz krytykować, ale na samą myśl o wzięciu na siebie odpowiedzialności.- Jakiej odpowiedzialności? - spytałem nie patrząc na nią.Puknęła tylko.Ja też za całą odpowiedź tylko fukną- łem.Ludmilla ma prawie czterdzieści lat, ale czasami gada jak głupia.To jej zawdzięczałem inicjację - była pierwszą kobietą, z którą się kochałem.Ile lat temu? Nie pamiętam dokładnie.Wiem, że było to podczas ostatnich miesięcy pobytu w Sektorze Edukacyjnym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl