Aldani Lino Ksiezyc dwudziestu rak (SCAN da

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przyprowadź go tutaj i miejmy to wreszcie za sobą.Są trzy problemy.Pierwszy: problem zależności między słowem a pojęciem.Drugi: problem zależności między pojęciem a obrazem.Trzeci: problem zależności między obrazem a wyobrażeniem obrazu.W ten sposób ja, Vargo Slovic, mógłbym jak senny pociąg z łoskotem wyładowywać towary wzdłuż bezpiecznego toru, którego wszystkie podkłady są trwałe, przytwierdzone zgodnie z zasadami sztuki.Spokój, pogoda, dobrobyt.Ale mógłbym też zejść aż do samych głębi lęków rozkładu i na powrót wznieść się falą woniejącą siarką i rtęcią, a potem wybuchnąć na podobieństwo kiełka, który rozbija twardą grudkę ziemi.Żyć.Utwierdzić się.Odrzucić tego, kto mnie odrzuca.Nikt pewnie lepiej ode mnie nie zna bajki o małpce, tym szkaradnym stworzeniu, które wspina się z gałęzi na gałąź coraz wyżej po drzewie, z wierzchołka którego jasno widać horyzont.Pociąg, tory, rtęć, siarka, małpa, pęd, wiosna: obrazy, słowa, wyobrażenia słów, wyobrażenia wyobrażeń.Nic się nigdy nie dzieje na pokładzie Matki Ziemi.Szare godziny pracy na przemian z godzinami odpoczynku, długie, monotonne czuwanie, bezsenność, którą spędzam w kabinie przewracając się na posłaniu z boku na bok, przebierając w postrzępionych, chaotycznych myślach.Porządek, czystość, poszanowanie regulaminu.A nade wszystko dawkowana, kontrolowana sprawność.Nigdy nic się tutaj nie dzieje.Albo raczej od czasu do czasu jakieś niezwykłe wydarzenie kołacze do naszej świadomości.Trzeba umieć je rozpoznać.Na przykład w zeszłym tygodniu Vladimiro Spitzer, mój współtowarzysz, poszedł do szpitala.Nie wiedziałem, że jest chory.Nie zamieniłem z nim nigdy ani słowa, jak zresztą wszyscy, bo dla każdego z nas współmieszkaniec kabiny jakby nie istniał.Nie wiem, co się stało.Pamiętam, jak budząc się w zeszłym tygodniu zauważyłem, że wnęka Yladimira jest pusta.Natychmiast zadzwoniłem do intendentury, w takich przypadkach zalecenia regulaminu są bardzo jasne, obowiązuje natychmiastowe zgłoszenie wszelkich nieprawidłowości.- Wszystko w porządku, kolonisto - po chwili zachrypiał głos urzędnika - Vladimiro Spitzer jest w szpitalu.Szczęśliwej Podróży.- Szczęśliwej Podróży - odparłem bez przekonania.Nieco później, kiedy po skończonej pracy wróciłem do kabiny, spotkałem dwóch pracowników wynoszących osobiste rzeczy mojego współtowarzysza.- Jak się czuje? - spytałem nieobecnym głosem.Jeden z nich wyprostował plecy i zrobił minę, jakby chciał dać do zrozumienia, że nic nie wie.Natomiast drugi z ogromnym pesymizmem pokręcił głową.- Ale co mu jest?Jeszcze jeden grymas i jeszcze jeden ruch pełen nieufności.Zanim poszli, pomajstrowali trochę przy metalowej plakietce na drzwiach wejściowych.Zobaczyłem, że zdejmowali wizytówkę Yladimira Spitzera, a na jej miejsce, obok mojej, przytwierdzali inną.Kiedy tylko zostałem sam, ogarnęła mnie chęć, żeby pójść i odczytać nazwisko.Ale potem zrezygnowałem.Jakie może mieć znaczenie nazwisko współtowarzysza, jeśli wszelka rozmowa czy kontakt są niemożliwe? Nazwisko to mniej niż nic.Stary czy młody, gruby czy chudy, współ- mieszkaniec kabiny jest tylko przedmiotem bez znaczenia.Nie mówi, nie śmieje się, nie je.Jest nieruchomy dzień i noc, ledwie oddycha, wyciągnięty w swojej hermetycznie zamkniętej wnęce.Jeśli chcesz, możesz go sobie godzinami oglądać pod pokrywą z pleksiglasu albo możesz zabawiać się w liczenie mu rzęs, włosów, włosków na brodzie, możesz za pomocą soczewki przyglądać się poszczególnym porom jego skóry, załamaniom ust, zmarszczkom, fałdom na rękach, wszystkiemu.Wszystkiemu temu, czego nie przykrywa kombinezon.Ale nigdy się nie dowiesz, jakiego koloru ma oczy.Bo współtowarzysz jest podobny do zmarłego, śpi spokojnie, nieobecnie, śnią mu się sny z innego świata.Pewnie, że możesz do niego mówić, jeśli tylko chcesz.Niektórzy to robią, mają ten nawyk.Noc jest czasem długa, książka nudna, papierosy się skończyły.A bezsenność doskwiera, jakby była bestią o tysiącu żądeł.Na korytarzach statku nie ma żywego ducha, Sala Kontemplacji jest także wyludniona i czujesz się jakby otoczony szaleństwem zimna i ciszy.To wtedy zdarza się stracić panowanie, podnieść pokrywę wnęki i zacząć mówić, rozmawiać z towarzyszem głuchym i milczącym, nieruchomą zjawą, czasem nawet obrzucając ją groźbami i wyzwiskami.Ja nigdy tego nie robiłem.Vladimiro Spitzer mieszkał ze mną przez dwa lata i od czasu do czasu rzucałem na niego roztargnione spojrzenie - zazwyczaj wieczorem, kiedy przypadała zmiana dyżuru, w tych krótkich chwilach poprzedzających moment hipnosnu.On natomiast być może znał mnie dogłębnie, mógł mnie wielokrotnie długo obserwować.Ale to mnie nie obchodzi.Vladimiro Spitzer jest zielony.Ja, Vargo Slovic, jestem czerwony.2- Dobrze, Albenitz.Zawołajcie go i przemaglujcie dobrze, ta historia zaczyna działać mi na nerwy.Albenitz Benito Jorge, koordynator pierwszej klasy, szalenie ważna figura na tej szachownicy, w stałym kontakcie z Najwyższym.Jego twarz jest mała, trójkątna, zęby ma żółte i szpiczaste jak u gryzonia, coś między bobrem a wiewiórką.Sala Kontemplacji.Półokrągły ekran, olbrzymi, biegnący od ściany do ściany.Fotele wygodne, z podgłówkiem i miękkimi oparciami, ustawione w równych rzędach obniżających się stopniowo.Słowem, teatr.Kiedyś mój przyjaciel Eugenio Stoller próbował nakłonić mnie do zastanowienia się nad miernością tego widowiska.- To są tylko świetlne punkty - mówił - chmura świecących grudek, a wśród nich jakiś diament skrzy się bardziej od innych.Eugenio jest cyniczny, albo przynajmniej bawi go granie takiej roli.Prawda jest taka, że widok gwiazd, leżących na zewnątrz w czarnej i przepastnej przesterzeni nakrapianej tymi wszystkimi ognikami, które, lodowate i ostrzegawcze, zdają się leżeć na wyciągnięcie ręki, fascynuje nawet najbardziej tępego członka załogi.Budowniczy statku wiedział o tym.A ten, kto zaprojektował to przerażające panoramiczne okno, musiał być świetnym psychologiem i estetą o dużej wrażliwości.Zazwyczaj sala jest pełna aż do ostatniego miejsca.Czasem, późno wieczorem, kiedy lampy na korytarzu dają słabe niebieskie światło, żeby stworzyć nam wrażenie nocy - a więc czasami, jak mówiłem, sala jest prawie opustoszała.Gdzieniegdzie małe grupki trwają na miejscach, przeważnie na obrzeżach sali, tajemnicze szepty krążą po półokrągłym sklepieniu, a w półmroku narasta zwątpienie; tysiące dogmatów rozpadają się w pył, wystarczy jedno spojrzenie, docinek, barwa głosu, która załamuje się na ostatnim słowie, wystarczy jakaś przerwa.- Szczęśliwej Podróży - życzy sąsiad na pożegnanie.- Szczęśliwej Podróży!- Do widzenia, przyjaciele.Do zobaczenia.- Do zobaczenia.Szczęśliwej Podróży!Często pozdrowienie brzmi fałszywie i nieszczerze.Jak kpina.Niestety, nie zobaczymy Ziemi Obiecanej.Być może, jeśli wszystko potoczy się tak jak zostało na początku przewidziane, jeśli statek utrzyma swój kurs i nie zboczy w otchłanie przestrzeni, wtedy być może dotrą do niej nasze prawnuki.Dwanaście pokoleń tworzy wystarczająco długi łańcuch.Ja i moi rówieśnicy stanowimy jego środkowe ogniwo.Jesteśmy ledwie w połowie drogi, Matka Ziemia musi przebyć jeszcze około dziewiętnastu milionów kilometrów, nim dotrze do celu.Mimo szalonej prędkości rozwijanej przez silniki potrzeba jeszcze mniej więcej stu pięćdziesięciu lat, czasu tak długiego, że wiele razy można umrzeć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl