Kirst Hans Hellmut 08 15 t.1 (SCAN dal 800)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Skąd więc wiecie o tym?- Wiadomo o tym w całej baterii.Dużo się o tym opowiada.- A skąd wiadomo, że strzelano właśnie do mnie?- Był pan jedynym, który znajdował się w zasięgu strzału.Poza tym uważam to za zupełnie naturalne.Prawie wszyscy żołnierze baterii są mego zdania.A niektórzy wyrazili wraz ze mną nadzieję, że strzelec następnym razem lepiej wyceluje.- Pragniecie więc zwyczajnego morderstwa!- Skądże znowu - powiedział Asch.- Zresztą nie byłoby to morderstwo, lecz raczej rodzaj samoobrony.Wcale nie chcemy, by został pan trafiony, pragnęlibyśmy jedynie, żeby się zwiększył pański strach.Bo musi pana przecież ogarniać strach na myśl o tym, że jest pan znienawidzony do tego stopnia, iż ktoś odważył się nawet wziąć pana na cel, a na dobitek - iż wielu nie tylko przechodzi nad tym do porządku, ale jeszcze się z tego cieszy.- Pan kapitan słyszy na własne uszy! - zawołał Schulz pieniąc się z wściekłości.- To banda morderców!- Jesteśmy co najwyżej produktem pańskiego wychowania - rzekł Asch.- To panu wreszcie powinno dać do myślenia.Niech to będzie dla pana nauką.Przydałoby się!- Dosyć! - zawołał kapitan Derna.- To więcej niż dosyć.- Ręce mu latały, twarz miał skąpaną w pocie, ale nie myślał o tym, by ją obetrzeć.Przed oczyma miał jakby zasłonę, czuł się bezgranicznie wyczerpany.- Wyjdźcie, bombardierze Asch - powiedział Wedelmann.Asch spojrzał przelotnie na podporucznika i opuścił pokój z obojętną na pozór miną.Oparł się o ścianę.Było mu marnie na duszy.Ale się uśmiechał.- Niemożliwa sytuacja - powiedział Derna słabym głosem.- Całkowicie niemożliwa sytuacja.- Proponuję doniesienie karne - powiedział starszy ogniomistrz.- Nonsens - oświadczył podporucznik Wedelmann.- Materiał jest niewystarczający.- Już to, co powiedział o strzelaninie - twierdził Schulz - wystarczy, by go postawić przed sądem wojskowym.- Wcale nie wystarczy - rzekł Wedelmann.- Słuchałem uważnie.Nie padło żadne twierdzenie, nie mówiąc już o przyznaniu się do jakiejś winy.Wszystko, co powiedział, określić trzeba jako hipotezy, rozważania i życzenia.- Całkowicie niemożliwa sytuacja - powtórzył kapitan Derna.Był bezradny i nawet nie zadawał już sobie trudu, by to ukryć.- Byłoby bardzo pożądane, panie kapitanie, zastanowić się nad tym, kto tę sytuację stworzył.- Któż, jeżeli nie ten Asch! - zawołał Schulz oskarżycielskim tonem.- Nie podzielam pańskiego zdania - odparł ostro Wedelmann.- Wina nie leży po stronie Ascha.- Może po mojej!- Będzie pan to uważał za niemożliwe, ale tym razem ma pan rację.Kapitan Derna potrząsnął głową i powiedział: - Niesłychanie przykra sytuacja! I tego Ascha przedstawiliśmy do awansu na podoficera!Dla Wedelmanna była to nowina pierwszej klasy.- To niesłychane! I któż to wpadł na ten pomysł?- Ja - rzekł skromnie starszy ogniomistrz.Wedelmann wybuchnął niepohamowanym śmiechem.Cały się trząsł ze śmiechu, śmiał się aż do łez.Potem chwycił się za boki i zaczął pojękiwać z rozkoszy.- To najlepszy dowcip, jaki w moim życiu słyszałem - wystękał przerywanym basem.Derna i Schulz nie mówiąc ani słowa patrzyli z śmiertelnie poważnymi minami na trzęsącego się od śmiechu podporucznika.Mieli wrażenie, że widzą jakiegoś groźnego potwora albo klowna, który przez pomyłkę produkuje się na stypie.- No cóż, pomyliliśmy się - powiedział szef.- To przykre.Ale teraz nie wolno nam tego brać pod uwagę.Wedelmann otarł łzy z oczu.- A co będzie, jeżeli dowódca dywizjonu, podpisał już wniosek awansowy? Co będzie, jeżeli ukaże się on dziś w rozkazie dziennym dywizjonu?- Trzeba go będzie cofnąć.- Nie zna pan w takim razie naszego dowódcy dywizjonu.Z majorem Luschke nie da się tego zrobić.- Przecież tu chodzi o żołnierza, który nie jest w porządku pod względem umysłowym! - zawołał Schulz.- Sam pan przecież powiedział, panie podporuczniku, że.Asch jest niepoczytalny.- To doskonałe rozwiązanie - oświadczył kapitan Derna, jak gdyby się obudził z długiego, męczącego snu.- Doskonałe wyjście z sytuacji - powtórzył z wzrastającym zapałem.- Jak mam to rozumieć? - zapytał Wedelmann nieufnie.- Przyzna pan - powiedział z ożywieniem Derna - że to, co się tu stało, nie jest normalne.Nie da się to również załatwić w drodze postępowania dyscyplinarnego.Jeżeli przyznamy się do tego wszystkiego, co się tu stało, dojdzie do ogromnego skandalu.Jeżeli natomiast będziemy mogli udowodnić, że u tego Ascha ma się do czynienia z pewnymi zaburzeniami umysłowymi.- Panie kapitanie! - ostrzegawczo powiedział Wedelmann.-.z przejściowymi, jednorazowymi zaburzeniami umysłowymi, a więc z wykolejeniem, które można zrozumieć i usprawiedliwić.Jeżeli potrafimy to udowodnić, wyjdziemy z tej afery cało.- Jak sobie to pan kapitan wyobraża?- Zupełnie prosto! - Derna płonął z podniecenia.Nareszcie ujrzał ląd.Uważał swe odkrycie za genialne.- Widzicie, moi panowie - powiedział radośnie - mogę się poszczycić tym, że z lekarzem dywizjonowym, doktorem Sämigiem, pozostaję w najlepszych koleżeńskich stosunkach.Poproszę go po prostu, by się bliżej bombardierowi Aschowi przyjrzał, by go dokładnie zbadał i wziął pod swoją lekarską opiekę.Nie oponujcie, moi panowie.To najlepsze rozwiązanie.Zawieszamy nasze dochodzenie do chwili, kiedy będziemy mieli wyniki badań lekarza dywizjonowego.No, moi panowie, co wy na to?Podporucznik i starszy ogniomistrz nie odpowiedzieli nic.Czcigodny panie kapitanie - oświadczył lekarz dywizjonowy, doktor Sämig przez telefon.- Przed zobaczeniem pacjenta nie mogę oczywiście stawiać diagnozy.Przypadek, który mi pan opisał, mocno mnie interesuje jako lekarza.Co prawda jestem właściwie chirurgiem, ale procesy psychiczne, czcigodny panie kapitanie, dotychczas stale nie doceniane, budzą we mnie szczególne zainteresowanie.Lekarz uśmiechał się uprzejmie i równocześnie z pewną wyższością.Potakiwał wszystkiemu, o czym go kapitan Derna uznał za stosowne poinformować.Rozumiał dobrze, o co tu chodzi.Przewidywał od dawna podobne przypadki, był na nie w zasadzie przygotowany.- Najważniejsze jest - powiedział doktor Sämig - żeby pacjenta nie straszyć.Zalecam jak najstaranniejszą opiekę, nawet gdyby to przychodziło z trudnością.Nie wolno wymieniać rodzaju i nazwy choroby, nie należy nawet określać jej popularnymi zwrotami.Pacjent musi być przekonany, że chodzi tu tylko o zupełnie zwyczajne, całkowicie naturalne badanie, powiedzmy, w celu stwierdzenia zdolności do odbycia kary lub też skonstatowania, czy nie jest chory wenerycznie.Doktor Sämig uśmiechał się przy telefonie.Dawał do zrozumienia, że czuje się, żeby tak powiedzieć, zaszczycony, iż może być kapitanowi Dernie pomocny swymi wiadomościami z dziedziny medycyny.Oświadczył, że będzie dla niego prawdziwą przyjemnością uleczyć wyjątkowy przypadek za pomocą nowych zdobyczy medycyny lub przynajmniej doprowadzić do ścisłej diagnozy, - Proszę więc o przysłanie mi pacjenta.Nazywa się Asch, prawda?Sämig odłożył słuchawkę ostrożnie, ruchem niemal czułym.Cieszył się naprawdę.Był pewien, że ma ku temu powody.Nareszcie będzie można przerwać denerwujący i męczący przebieg dnia i pokazać, co człowiek naprawdę umie.Może wtedy lekarz naczelny nareszcie zainteresuje się jego pracą i będzie mu powierzał bardziej zaszczytne zadania.Doktor Sämig był lekarzem wojskowym przydzielonym do dywizjonu artylerii.W wojsku służył od dawna.Umiejętności chirurgicznych nabył jako zupełnie młody człowiek w ostatnich miesiącach wojny światowej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl