Podstrony
- Strona startowa
- Leis Especiais para Concursos Vol. 12 Tomo II Gabriel Habib 2015
- Gabriel Garcia Marquez Cien aos de soledad
- Gabriela Zapolska KaÂœka Kariatyda
- Gabrielle Zevin Krew z krwi
- Pieklo Gabriela
- Pokuta Gabriela
- Pokuta Gabriela (2)
- Professional Feature Writing Bruce Garrison
- Grisham John Lawa przysieglych (2)
- King Stephen Talizman
- zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- slaveofficial.htw.pl
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Być może Hannibal wolał zginąć, walcząc z dawnym wrogiem, niżcierpieć bezsilność na dworze Antiocha.Pomysł, że dziesięciotysięczna armiamoże podbić Italię, był od początku niedorzeczny, nie mówiąc o trudnościach zzaopatrzeniem wojska z baz w Syrii, położonych daleko na wschodzie.Antiochodrzucił ten plan.Pogłosek na temat Hannibala nie można było jednakcałkowicie zignorować, dlatego senat wysłał Scypiona i dwóch innych Rzymiando Kartaginy.Pojechali tam rzekomo, aby uzgodnić pewne kwestie zMasynissa, w rzeczywistości jednak chcieli określić sytuację polityczną wKartaginie i upewnić się co do lojalności władcy Numidów.Rzym mógłpotrzebować Masy-nissy, aby się przekonać, czy Kartagina będzie na tyle nierozsądna, bywesprzeć Hannibala i Antiocha w ich planach przeciwko Rzymowi52.Towarzysze Scypiona wrócili do Rzymu, on tymczasem kontynuował podróżpo Grecji, aby się jak najwięcej dowiedzieć o panujących tam warunkach.Pojechał do Delos, gdzie złożył Apollinowi w darze złotą koronę, pojawiły sięrównież pogłoski, że przybył do Efezu, kiedy rzymska delegacja prowadziłarozmowy z Antiochem i Hannibalem.To wówczas Scypion mógł spotkaćHannibala, jeśli do tego spotkania w ogóle doszło.Podróż nie była długa iScypion w listopadzie 192 r.p.n.e.wrócił do Rzymu, aby wziąć udział wwyborach konsularnych.Konsulem został L.Kwinkcjus Flamininus, brat Tytusa,kandydatowi Scypiona jednak również się powiodło, gdyż otrzymał inny ważnyurząd.Scypion prawdopodobnie wykorzystał zdobytą w podróży wiedzę, abyostrzec senat przed wzrastającym zagrożeniem ze strony Antiocha.Oficjalnadelegacja jeszcze nie wróciła z nieudanych rozmów, słowa Scypiona zostaływięc zlekceważone, a Rzym nadal próbował tworzyć modus vivendi zAntiochem.Kilkakrotnie podejmowane i zakrojone na dużą skalę negocjacje, jak sięzdaje, przekonały Antiocha, że Rzym chce za wszelką cenę uniknąć wojny.Wiosną 192 r.p.n.e.Związek Etolski wystosował do króla Syrii prośbę o pomocw wyzwoleniu Grecji spod okupacji rzymskiej i zagwarantowaniu jej wolności.Były to te same argumenty, których Rzym użył, aby uzasadnić wojnę z FilipemMacedońskim.Manewr Antiocha nie był zaskoczeniem dla Rzymian, którzywprowadzili wcześniej niewielkie oddziały do Grecji, aby wesprzeć Filipa Mace-dońskiego, na wypadek wystąpienia Greków przeciwko ich obecności napółwyspie.Poznawszy intencje Antiocha, Rzym rozmieścił znaczne oddziały wTarencie i Brundyzjum, na południu Italii, i przemieścił tam okręty wojenne.Jesienią Antioch przybył do Pteleum w Tracji, na czele armii złożonej z 10 000piechurów, 500 jezdzców, 6 słoni bojowych, 40 okrętów, 60 otwartych łodzi i 200transportowców53.Nie wypowiedziano jeszcze oficjalnie wojny - jednakwydarzenia nabrały już rozpędu.Kilka tygodni pózniej rzymskie oddziały, poddowództwem Filipa Macedońskiego, przeszły do działania i rozpoczął siękonflikt.Wobec takiego biegu wydarzeń Rzymianie wcześniej przeprowadzili wyborykonsularne na 191 r.p.n.e.Ugrupowanie Scypiona dobrze wypadło w tychwyborach: jego kuzyn, Nazyka, został konsulem razem z wywodzącym się zplebejskiego rodu Manliuszem Acyliuszem Gla-brionem - homo novus (nowymczłowiekiem) i protegowanym stronnictwa.Czterej pretorzy również należeli dopopleczników Scypiona.Sukces odniesiony przez jego stronnictwo wynikaprawdopodobnie z tego, że miał on rację w odniesieniu do polityki wobecAntiocha, tymczasem polityka Flamininusa, zakładająca ustępstwa w Grecji,okazała się nieskuteczna.Acyliusz zaczął przygotowywać wojska do wkroczeniado Grecji, którą otrzymał jako prowincję.Co ciekawe, Lucjusz Scypion, młodszybrat Scypiona Afrykańskiego, znalazł się wśród kadr Acyliusza bez wątpienia,aby zyskać doświadczenie wojenne, miał bowiem nadzieję w przyszłości zostaćdowódcą"54.Lucjusz Scypion towarzyszył bratu podczas kampanii w Hiszpanii iAfryce, służył jednak tylko jako oficer sztabowy.O ile wiemy, Lucjusz nigdy nieotrzymał ważnego dowództwa, chociaż brał udział w potyczkach z Hanonem".Ponieważ Acyliusz był protegowanym Scypiona, obecność Lucjusza mogła byćpodyktowana względami politycznymi - zapewne miała być gwarancją lojalnościwobec jego politycznego mentora.W lutym Acyliusz przybył do Grecji z armiązłożoną z 20 000 piechurów, 2000 jezdzców, 15 słoni bojowych i pomaszerowałw kierunku Tesalii, gdzie już, pod dowództwem Filipa Macedońskiego, walczyłjeden kontyngent rzymski.W ten sposób Rzymianie walczyli po stronie władcyMacedonii, aby pomóc mu odzyskać ziemie, z których sześć lat wcześniej gowyparli516.Armia, z którą Antioch najechał Grecję, nie była silna, ponieważ król Syriizakładał, że Rzym będzie dążył do uniknięcia wojny i pójdzie na ustępstwa.Była ona zbyt mała, aby osiągnąć cele strategiczne tylko przy pomocy siłwojskowych.(Grecy nazywali ją malutką armią").Kiedy Rzym podniósł rzuconąprzez Antiocha rękawicę, okazało się, że ma znaczną przewagę liczebną, iszybko zmusił Syryjczyków do działania defensywnego.Antioch wycofał się podTermopile, zajął tamtejsze wzgórza i zablokował drogę do centralnej Grecji.Tam czekał na atak Rzymian.Dobrze wybrał miejsce i mimo że Rzymianiedyspo-nowali liczebną przewagą, kilkakrotnie zostali zmuszeni do wycofania się.Zewzględu na silny opór Rzymianie podzielili się na dwie jednostki manewrowe -każda liczyła 2000 ludzi - i spróbowali zająć pozycje Antiocha od tyłu.Jedną zjednostek dowodził Marek Porcjusz Katon, doświadczony dowódca, były konsuli polityczny przeciwnik Scypio-na.Wyruszył ze swoimi oddziałami nocą, abyzaskoczyć rozmieszczoną na flankach straż Antiocha i zaatakować jego tyły57.Wojska Antiocha, zmuszone do ucieczki, wycofywały się pod naporemnacierającej na nie jazdy rzymskiej.Liwiusz, cytując Polibiusza, napisał: Ostatecznie zatem nikt z całego wojska, oprócz pięciuset ludzi przybocznejstraży królewskiej, nie uszedł cało.Nawet z owych dziesięciu tysięcy żołnierzy,których król przywiózł z sobą do Grecji, ocalała tylko szczupła garstka"58.Antioch zdołał uciec na wybrzeże i wypłynął do Efezu.W jednej bitwieRzymianie wyparli potężnego władcę z Grecji.Rzymianie osiągnęli wszystkie swoje cele strategiczne: zagwarantowalisobie sojusz z Macedonią, rozmieścili wojska w Grecji, udowodnili szczerośćswoich intencji i gotowość obrony greckich wolności i wyparli Antiocha z Europy.Scypion jednak nie zrealizował wszystkich swoich celów; nalegał, aby senatprzyjął tę samą politykę, którą wcześniej zalecał wobec Filipa Macedońskiego iKartaginy, wielokrotnie powtarzając, że Rzym tylko wówczas zapewni sobiebezpieczeństwo, gdy raz na zawsze złamie potęgę Antiocha i wyprze jegopaństwo poza góry Taurus.Chciał, aby wojna była kontynuowana do czasuwyparcia Antiocha z wybrzeża Anatolii, uwolnienia niezależnych greckich miast-państw i wysłania - po raz pierwszy w historii - wojsk rzymskich do Azji, w celurealizacji tych celów.Liwiusz zapisał: Nie odezwał się żaden głos sprzeciwu, awięc polityka ta została przyjęta".Można zrozumieć krytyków Scypiona, którzy uważali, że bardziej zależałomu na stworzeniu imperium i podbojach niż bezpieczeństwie Rzymu
[ Pobierz całość w formacie PDF ]