Pokuta Gabriela (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gabriel był wyraznie wzburzony.Przesunął ręką po ustach. Dlaczego? Co się dzieje? Julia zatrzymała się i odwróciłado niego. Nie wiem. Gabriel patrzył na nią szczerze. Lecz jest wnim coś niepokojącego.Obiecaj mi, że będziesz się trzymać odniego z dala.Jej śmiech odbił się echem w galerii. Jest trochę dziwny, ale wydawał się miły. Pitbule są miłe, dopóki nie wsadzisz ręki do ich klatki.Jeżeli będzie się do ciebie zbliżał, odwróć się i odejdz.Obiecaj mi. Gabriel zniżył głos do szeptu. Oczywiście.Ale o co chodzi? Spotkałeś go już kiedyś? Nie sądzę, chociaż nie mam pewności.Nie podobało misię, jak na ciebie patrzył.Oczami mógł ci wypalić dziury wsukience. Dobrze, że jest ze mną Superman. Julia gorącopocałowała męża. Obiecuję unikać i jego, i wszystkichpozostałych obecnych tu przystojniaków. Uważasz, że jest przystojny? Gabriel spojrzał na niągroznie. Przystojny jak ładne jest dzieło sztuki, nie jak ty.A jeżeliteraz mnie pocałujesz, zupełnie o nim zapomnę.Gabriel pochylił się i pogładził jej policzek grzbietempalców, po czym połączył ich usta. Dziękuję. Przygryzła wnętrze policzka. Czuję sięspeszona tą twoją przemową.Nie lubię być w centrum uwagi. Ty jesteś właściwym darczyńcą.Ja ci tylko towarzyszę.Julia znowu się roześmiała, ale tym razem echa prawie niebyło.Pomieszczenie wypełniło się gośćmi, oczekującymi wpewnej odległości. Jest pan czarującym towarzyszem, panie profesorze. Dziękuję. Pochylił się, by wyszeptać jej do ucha: Przepraszam, jeśli cię zawstydziłem tą przemową.Miałemnadzieję, że zmotywuję niektórych gości do darowizny na rzeczsierocińca. W takim razie możesz mnie zawstydzać, ile chcesz.Jeżelichociaż jedna osoba postanowi wesprzeć sierociniec, wystawabędzie sukcesem.Nawet jeśli te ilustracje nikomu się niespodobają. Jak komuś mogłoby się nie podobać coś tak wspaniałego? Gabriel wskazał gestem wystawę.Julia nie zaprotestowała.Przez stulecia różni artyściilustrowali dzieło Dantego, ale Botticelli zawsze był jej ulubionym.Szli dalej przez salę, zatrzymując się przy każdej ilustracji.Gabriel z satysfakcją zauważył, że nieznajomy najwyrazniejzniknął.Kiedy dotarli do setnej i ostatniej ilustracji, Julia odwróciłasię do męża. Niesamowita wystawa.Zwietnie to zrobili. To nie koniec. Gabriel próbował stłumić uśmiech, a jegoszafirowe oczy zalśniły. Naprawdę? Rozejrzała się, nie rozumiejąc.Wziął ją za rękę i zaprowadził na drugie piętro, do saliBotticellego.Zamarła jak zwykle, kiedy przeszła przez drzwi.WidokNarodzin Wenus i Wiosny w jednym pomieszczeniu zawszezapierał jej dech w piersi.Tutaj właśnie odbywał się wykład Gabriela podczas ichpierwszej wizyty we Florencji.Mówił wówczas o małżeństwie irodzinie, pojęciach dla niej wtedy odległych i nierzeczywistych.Gdy stała przed Wiosną, ogarniało ją szczęście.W tymobrazie było coś, co ją uspokajało.A oglądanie kopii nie mogło sięrównać z podziwianiem oryginału.Kiedy zamknęła oczy, czuła ciszę muzeum, słyszała echa zodległego korytarza.Jeżeli się skupiła, mogła sobie wyobrazić głosGabriela objaśniający cztery rodzaje miłości erosa, phileo,storge i agape.Nagle Julia otworzyła oczy, a jej spojrzenie przyciągnąłwizerunek postaci Merkurego po lewej stronie.Widziała ten obraztysiące razy, ale w tej chwili ta sylwetka wywoływała w niejniepokój.W jej wyglądzie, w twarzy Merkurego, było coś dziwnieznajomego& Od czasu twojej ostatniej wizyty coś tu dodali. GłosGabriela przerwał jej rozmyślania. Gdzie? Chwycił ją za łokieć i przesunął w prawo, tak żeby zobaczyładuże oprawione czarno-białe zdjęcie wiszące naprzeciwkoNarodzin Wenus.Zakryła usta dłonią. Skąd się tu wzięło?Gabriel pociągnął ją dalej, aż Julia stanęła przed własnymwizerunkiem.Na fotografii była ujęta z profilu, z zamkniętymioczami, a jej długie włosy podtrzymywała para męskich dłoni.Julianna uśmiechała się.To zdjęcie zrobił Gabriel w Toronto, kiedy po raz pierwszyzgodziła się dla niego pozować.Spojrzała na podpis pod zdjęciemi przeczytała:�Deh, bella donna, che a raggi d amoreti scaldi, s i vo credere a sembiantiche soglion esser testimon del core,vegnati in voglia di trarreti avanti�,diss io a lei, �verso questa rivera,tanto ch io possa intender che tu canti.Tu mi fai rimembrar dove e qual eraProserpina nel tempo che perdettela madre lei, ed ella primavera�.(Dante, Czyściec, pieśń 28)O piękna pani, w miłosnej poświecieSnadz wypieszczona, jak świadczy twe lice,Które jest serca zwierciadłem w kobiecie:Proszę cię, podejdz pod moją granicę Powiada do niej nad twe czyste zdroje;Niech pieśni twojej osnowę pochwycę.Patrząc na ciebie w wyobrazni roję,%7łe być musiała taką Prozerpina,Kiedy żegnała dom i wiosnę swoję[13]. To słowa, które wypowiada Dante, kiedy pierwszy razwidzi Beatrycze w Czyśćcu. Gabriel dotknął jej twarzy i spojrzałjej w oczy płonącym wzrokiem. Przeżyłem to samo.Kiedyzobaczyłem cię w Cambridge po naszej rozłące, przypomniałemsobie te słowa.Gdy tylko zobaczyłem cię na ulicy, przypomniałemsobie wszystko, co straciłem.Miałem nadzieję, że mnie zauważyszi podejdziesz do mnie.Gabriel przytulił ją, a oczy Julii wypełniły się łzami. Nie płacz, moja słodka dziewczynko.Jesteś mojąBeatrycze i moim lepkim listkiem, i moją piękną żoną.Przepraszam, że byłem taki podły.Chciałem ci pokazać, jaka jesteśdla mnie ważna.Jesteś moim najcenniejszym arcydziełem.Julia patrzyła na niego.Przesunął kciukami pod jej oczyma, po czym przycisnąłwargi do jej czoła. Jesteś moją Persefoną, księżniczką, a ja jestem potworem. Nie mówmy już o potworach. Ręką otarła jego garnitur,martwiąc się, że poplamiła wełnę łzami i makijażem.Potem obejmując ją mocno, całował ją, aż straciła dech.Kiedy ją puścił, zachichotała [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl