Bliziński Józef Komedie

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sądziłem,że to przejście uciszyło je na zawsze& Tłukło się w piersi, ale już tylko jak wyschniętyorzech w łupinie& (po chwili) Czy my moglibyśmy jeszcze być szczęśliwi? Czy byłbymw stanie zapomnieć jej bezlitosnego ze mną postępku?& (po chwili) Ha, któż wie, jak tobyło rzeczywiście? Może to był szczyt poświęcenia się, heroizmu, a teraz braknie jej od-wagi i na mnie rachuje?& Ach, ta myśl&GABRIELA (wchodząc szybko w zarzutce na białym peniuarze, głowa ubrana; podaje muobie ręce) Władysławie! Jakże ci wdzięczną jestem, że przybyłeś.WAADYSAAW (po chwili, patrząc jej w oczy) Zrobiłem to, co nakazywała prosta przyzwo-itość.GABRIELA Pokazałeś serce, o którym już zwątpiłam.WAADYSAAW (jak wyżej) Mówisz szczerze?182GABRIELA Od tego dnia, w którym znaglona koniecznością zadałam sobie dobrowolnieokropny ból, nie widziałam cię prawie& zamknąłeś się w swoim samolubstwie& Tyśmnie chyba nie zrozumiał naówczas?WAADYSAAW Nie przypominaj mi tej chwili.Kochałem cię i kocham jeszcze.Cios byłstraszny, ale świadczę się Bogiem, że sam przed sobą tłumaczyłem cię i chcąc ci ulżyć cię-żaru poświęcenia sądziłem, że nic innego nie pozostawało mi, jak usunąć się zupełnie.GABRIELA Władysławie, nie mogłam się zdobyć na tyle odwagi, żeby to uczucie, które nasłączyło, wystawić na próbę w walkach z powszednimi kłopotami.Idąc za innego poświę-cam się dla rodziców, dla wymagań naszego położenia& ale& jedynych chwil, które mnierobiły szczęśliwą, nie zapomniałam& one zawsze są tu przytomne& Wyrwij je, jeżeli po-trafisz, ucałuję ci ręce, ale to nie w twojej mocy!WAADYSAAW (pod wpływem jej spojrzenia) Gabrielo!GABRIELA Wiesz więc wszystko.Jeżeli z zimną krwią będziesz śledził moje miotania się wtych więzach narzuconych mi wyższym zrządzeniem, nie znajdując słowa pociechy, jed-nego spojrzenia, które by mi czyniło lżejszą tę walkę, dasz dowód&WAADYSAAW (porywając ją w objęcia) Więc zerwij te więzy! Pójdzmy nie oglądając się nanastępstwa& Przy moim sercu cię utulę, zapomnisz o wszystkim, coś przeszła& ale otrzą-śnij stopy z tego kału, w który cię wepchnięto, uleć z niego aniołem czystym, godnym tegopoświęcenia bez granic, jakie ci gotów jestem ślubować.GABRIELA (płacząc) Władysławie, jak ty mi utrudniasz drogę, i tak już pełną cierni.WAADYSAAW (po chwili, zimno) Nie rozumiem cię, kuzynko& czegoż więc wymagaszode mnie?GABRIELA (jak wyżej) Pobłażliwości! Rachowałam na to, że nie zapomnisz o nas, że bę-dziesz moją podporą.WAADYSAAW Lituję się nad tobą, biedna, zbłąkana kobieto& O, bo ty tego bardzo potrze-bujesz.GABRIELA Litości!& (namiętnie) Ja potrzebuję serca, nie litości!WAADYSAAW (surowo) Moje jeden raz w życiu zabiło nadzieją, ale to dawno minęło.Twoja własna ręka uciszyła to bicie i dziś ja jestem sobie zwyczajnym człowiekiem oddy-chającym prozą, za jedyne bóstwo uznającym obowiązki, a owoc zakazany nie przestajebyć dla mnie zakazanym, choćby tchnął najponętniejszymi obietnicami.To są rzeczy za-nadto poetyczne dla prozaika, zbyt niskie dla człowieka honoru.GABRIELA (na stronie) Boże!WAADYSAAW Więc zapomnij o tym, co przed chwilą powiedziałem& Przepraszam cię zamimowolne uniesienie, była to prosta omyłka serca& zle zrozumiałem twoje słowa.183GABRIELA (z dumą) Więc zgrzeszyłeś, tłumacząc je w pośpiechu fałszywie.Rzuciłeś mi wtwarz największą obelgę, jaką kobieta usłyszeć może.(z płaczem) %7łegnam cię!WAADYSAAW Gabrielo!SCENA XIGABRIELA, WAADYSAAW, STRASZ wchodzi głębią.STRASZ (w dobrym humorze, nacięty, ale się trzyma; we fraku i białym krawacie) A, mojanarzeczona& i kuzynek& (do Władysława) Dawno nie widzianego& (do Gabrieli chcącwziąść jej rękę) A moja pani niech mi pozwoli jako zadatek należności, która wkrótce mabyć spłaconą&GABRIELA Przepraszam, widzisz pan, żem jeszcze nie ubrana.(na stronie wychodząc nalewo) Jakżem okropnie ukaraną.STRASZ Bodaj to być kuzynkiem! Ma się prerogatywy zaprzeczane temu, który za chwilębędzie legalnym posiadaczem tylu wdzięków.(na stronie) Utarłem mu nosa.(głośno) Cóżpan mówisz na to? Jużci pozwól, że mógłbym mieć słuszną pretensję.(dobywa cygarnicę)WAADYSAAW (do siebie) Kocham ją i aniołem stróżem jej będę.(wychodzi na prawo)SCENA XIISTRASZ, pózniej ZUZIA.STRASZ (sam, rzuca się na kanapę) Niegrzeczny& nawet się nie odezwał i wyszedł sobiebez ceremonii& Ale poczekajcie wszyscy! Wezmę ja was w takie kluby, że mnie poczuje-cie.Hołota! Zwiecące próchno! W moim własnym mieszkaniu będą mi robić impertynen-cję!& (po chwili) Zanadto pozwoliłem sobie przy tym śniadaniu, ale należało pożegnaćkawalerskie życie& No, niby tak koniecznie żegnać, to nie, bo niegłupim się ograniczać&Walerce dam dymisję chyba wtenczas, gdy mi się przeje& (po chwili) Co mnie ta kobietakosztuje!& Ale mi nie żal, bo wszyscy zazdroszczą.Większy kłopot miałem z odmówie-niem jej temu jenerałowi niż z pozyskaniem żony % arystokratki& tu sami do mnie lezli.(Zuzia przechodzi z lewej strony ku prawej, niosąc zawinięcie w serwecie) Zuziu, chodzno tu!&ZUZIA Nie mam czasu.STRASZ (tupiąc nogą) Co to jest: nie mam czasu!& Jestem twój pan, rozumiesz?& Chodz tuzaraz!184ZUZIA Niosę bieliznę panom.A co pan chce ode mnie?STRASZ Chcę ci popatrzeć w oczy.ZUZIA Można z daleka.STRASZ Kiedy stąd nie widzę& Nawet dotychczas nie wiem, jakie masz: czarne czy niebie-skie?ZUZIA (śmiejąc się) Bure& (wchodzi Kotwicz) Ach! (wybiega na prawo)SCENA XIIISTRASZ, KOTWICZ.KOTWICZ (na stronie) Spłoszyłem ich.(zbliża się z miną dyplomatyczną)STRASZ A, pan hrabia& cóż tam? (po chwili, pociągając go na kanapę) Siadaj, stary łobu-zie.KOTWICZ Cicho! (ogląda się)STRASZ Mój drogi, nie bądz faryzeuszem.KOTWICZ Ale bo ty czasami jesteś zanadto sobie s a n s f a � o n s [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl