Brooks Terry Potomkowie Shannary (SCAN dal 8

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jego plecy i głowę smagały krzewy i zbite kępy trawy i chwastów, gdy się bezradnie kołysał na drągu.Powietrze było ciężkie, wilgotne i nieruchome.Zewsząd otaczały go pajęczaki, kuśtykające bezgłośnie w półmroku na swych krzywych nogach.Par zamknął oczy, by odgrodzić się na chwilę od tych obrazów, po czym otworzył je znowu.Niebo było ciemne i zachmurzone, lecz przez rozstępy w chmurach przeświecały pojedyncze gwiazdy, a nad krawędzią jaru widoczny był słaby blask.Zrozumiał, że noc dobiega końca.Był już prawie ranek.Przypomniał sobie wtedy, co mu się przydarzyło: jak ścigały go pajęczaki, jak go schwytały i zabrały ze sobą.Coll! Co się stało z Collem? Wyciągnął szyję, żeby zobaczyć, czy gnomy również wloką jego brata, lecz nigdzie nie było go widać.Z wściekłością zacisnął zęby, przypominając sobie, jak Coll się przewrócił, a potem leżał rozciągnięty na ziemi z zakrwawioną twarzą.Szybko przepędził z myśli ten obraz.Nie miało sensu teraz się nad tym zastanawiać.Musiał znaleźć sposób, aby się uwolnić i wrócić po brata.Przez chwilę szarpał za sznury, żeby sprawdzić ich moc, lecz nie ustępowały ani na milimetr.Wisząc na drągu, nie miał punktu oparcia koniecznego do ich poluzowania.Musiał czekać.Zadawał sobie pytanie, dokąd go niosą - czemu w ogóle został zabrany.Czego chciały od niego pajęczaki?Do oczu i ust wpadały mu owady, więc wtulił twarz w ramiona.Kiedy ją znowu odsłonił, spróbował ustalić, gdzie jest.Światło znajdowało się po jego lewej stronie - początek nowego dnia.Tam zatem jest wschód, wywnioskował.Pajęczaki wędrowały na pomoc.To się wydawało logiczne.W czasach Brin Ohmsford mieszkały w górach Toffer.Tu zapewne się teraz znajdował.Przełknął ślinę przez niemal zupełnie wyschnięte usta i gardło.Spróbował sobie przypomnieć wszystko, co wiedział o nich ze starych opowieści, lecz nie był w stanie zebrać myśli.Brin spotkała je, kiedy wraz z Ronem Leah, Coglinem, Kimber Boh i bagiennym kotem Szeptem wyruszyła na poszukiwanie zaginionego Miecza Leah.Było jeszcze coś - coś o jakimś pustkowiu i straszliwych istotach, które tam mieszkały.Nagle przypomniał sobie.Wiedźminy.Słowo to rozlegało się w jego myślach jak przekleństwo.Pajęczaki skręciły do wąskiego wąwozu, wypełniając go szczelnie swymi kudłatymi postaciami i jazgocząc teraz między sobą, jakby na coś czekały.Jasność na wschodzie zniknęła; spowiła ich ciemność i mgła.Bolały go nadgarstki i kostki u nóg, a jego ciało wydawało się rozciągnięte do granic możliwości.Gnomy były małe i niosły go tuż przy ziemi, tak że raz po raz ocierał się o coś i obtłukiwał.Ze swej odwróconej pozycji obserwował, jak wychodzą z wąwozu na skalną półkę, otwierającą się na rozległe, otulone mgłą pustkowie, które zdawało się nie mieć końca.Półka zwężała się w przesmyk biegnący między potężnymi głazami, znaczącymi zbocza gór Toffer jak plamy na grzbiecie dzika.W oddali połyskiwały światełka ognisk, punkciki blasku bawiące się w chowanego wśród skał.Garstka pajeczaków skoczyła do przodu, przemykając bez wysiłku po głazach.Par odetchnął głęboko.Jakikolwiek był cel ich wędrówki, znajdowali się już niemal na miejscu.Po chwili wyszli spośród skał i zatrzymali się na niskiej skarpie, z której prowadziła droga do szeregu ziemnych jam i jaskiń drążących zbocze góry.Wokół płonęły ogniska i jego oczom ukazały się setki pajeczaków.Rzucono go bezceremonialnie na ziemię, przecięto krępujące pęta i usunięto drąg.Przez chwilę leżał na plecach, rozcierając nadgarstki i kostki; stwierdził, że krwawi w miejscach, gdzie sznur wrzynał mu się w ciało.Cały czas czuł na sobie spojrzenia.Następnie postawiono go na nogi i powleczono w stronę jaskiń i jam.Ominięto te drugie, kierując się do tych pierwszych.Powykręcane dłonie gnomów zaciskały się na nim w każdym możliwym miejscu, a jego nozdrza wypełniał odór ich ciał.Jazgotali do siebie w swoim języku, prowadząc nieprzerwane rozmowy, których nie rozumiał.Nie opierał się; ledwie był w stanie utrzymać się na nogach.Przeprowadzili go przez największe wejście do jaskini, powlekli obok małego ogniska płonącego u jej wylotu i zatrzymali się.Po krótkiej wymianie zdań popchnięto go naprzód.Znajdowali się w niewielkiej jaskini, długiej na około dwadzieścia metrów i wysokiej nie więcej niż dwa i pół metra w najwyższym punkcie.W głębi do skalnej ściany przytwierdzone były dwa żelazne pierścienie i pajęczaki przywiązały go do nich.Następnie wyszły, wszystkie poza dwoma, które pozostały, by objąć wartę przy ognisku u wejścia do jaskini.Par spróbował pozbierać myśli, wsłuchując się w ciszę i czekając, co się wydarzy dalej.Ponieważ nic się nie działo, uważnie rozejrzał się wokół.Pozostawiono go z ramionami rozpostartymi przy skalnej ścianie.Każda z rąk była przywiązana do żelaznego pierścienia.Musiał stać, ponieważ pierścienie były przymocowane zbyt wysoko na skale, by mógł usiąść.Obejrzał krępujące go pęta.Były ze skóry i tak mocno zadzierzgnięte, że jego nadgarstki nie mogły się w nich nawet odrobinę poruszyć.Na chwilę oparł się zrozpaczony o skałę, próbując opanować ogarniającą go panikę.Jego towarzysze, Morgan, Steff i Teel, z pewnością już go szukają.Na pewno znaleźli już Colla.Wytropią pajęczaki i przyjdą po niego.Odnajdą go i uratują.Potrząsnął głową.Wiedział, że sam siebie zwodzi.Kiedy gnomy go schwytały, było niemal zupełnie ciemno i padał rzęsisty deszcz.Nie było czasu na poszukiwania ani realnej szansy na odnalezienie śladu.Mógł jedynie mieć nadzieję, że Coll został odnaleziony albo sam doszedł do siebie i wrócił do pozostałych, żeby im powiedzieć, co się stało.Znowu z trudem przełknął ślinę.Był taki spragniony!Czas upływał powoli, sekundy zlewały się w minuty, minuty w godziny.Ciemność na zewnątrz się nieznacznie przejaśniła i ukazało się ledwie dostrzegalne światło dzienne, przyćmione przez upał i mgłę.Ciche odgłosy wydawane przez pajęcze gnomy całkowicie umilkły i mogłoby się wydawać, że i one same zniknęły, gdyby dwa z nich nie siedziały przykucnięte przy wejściu do jaskini.Ognisko zgasło.Dymiło jeszcze potem przez jakiś czas, aż w końcu pozostał z niego jedynie popiół.Dzień mijał.Raz tylko jeden ze strażników wstał i przyniósł mu kubek wody.Pił tak łapczywie z rąk trzymających naczynie przy jego ustach, że rozlał większość, mocząc sobie koszulę.Zaczął mu również doskwierać głód, lecz nie proponowano mu jedzenia.Kiedy zaczęło się ściemniać, strażnicy na nowo rozpalili ognisko u wejścia do jaskini, po czym zniknęli.Par czekał w napięciu, po raz pierwszy zapominając o bólu, głodzie i strachu.Coś miało się zaraz wydarzyć.Czuł to.To, co się wydarzyło, było zupełnie nieoczekiwane.Znowu usiłował się uwolnić z krępujących go więzów, poluźnionych już nieco przez jego pot zmieszany z niewielką ilością krwi z ran na nadgarstkach, kiedy z cienia wyłoniła się jakaś postać.Ominęła ognisko, weszła w krąg światła i zatrzymała się.To było dziecko.Par zamrugał oczami.Stała przed nim dziewczynka, może dwunastoletnia, dość wysoka i szczupła, o ciemnych, gładkich włosach i głęboko osadzonych oczach.Nie była gnomem, lecz człowiekiem, a ściślej - mieszkanką Sudlandii.Miała na sobie postrzępioną sukienkę, zniszczone buty i mały srebrny medalion na szyi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl