Christie Ahatha Dom nad kanalem

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Czy ma być wynajęta albo sprzedana? Pańska żona mówiła, że nikt tam teraz niemieszka. My nic nie wiemy.Nie widzieliśmy nikogo, nie ma też żadnej tabliczki ani nikt nieprzyjeżdża oglądać. Miło byłoby tam zamieszkać. A pani szuka domu? Tak odparła Tuppence, z miejsca podejmując decyzję. Tak, rzeczywiście roz-glądamy się za jakimś małym wiejskim domostwem, żeby się tam przenieść, kiedy mójmąż przejdzie na emeryturę.To ma nastąpić w przyszłym roku, więc jest jeszcze mnó-stwo czasu. Tu u nas jest bardzo cicho, jeśli na tym pani zależy. Chyba zapytam w tutejszej agencji.Czy państwo tu trafili w ten właśnie sposób? Przeczytaliśmy ogłoszenie w gazecie.Dopiero potem poszliśmy do agencji. W Sutton Chancellor, tak? Tak się nazywa wasza miejscowość? Sutton Chancellor? Nie, agencja jest w Market Basing.Russel & �ompson, tak sięnazywają.Może pani tam pojechać i zapytać. Tak, mogę tak zrobić.Daleko stąd do Market Basing? Dwie mile do Sutton Chancellor i potem jeszcze siedem.Z Sutton Chancellor jestporządna szosa, ale tu, w okolicy, same wąskie kręte drogi. Rozumiem.No cóż, do widzenia, panie Perry.I jeszcze raz dziękuję za pokazanie*W wojnie dwóch Róż (1455-85) o koronę angielską walczyły rody Lancasterów i Yorków.Pierwsimieli w herbie różę czerwoną, drudzy białą53ogrodu. Chwileczkę. Przystanął, ściął ogromną peonię i ująwszy klapę płaszcza Tup-pence, włożył jej kwiat do butonierki. O! Teraz jest ładnie.Tuppence na chwilę ogarnęła panika.Ten dobroduszny, ślamazarny olbrzym nagleją przestraszył.Patrzył na nią z góry, uśmiechał się& ale jakoś drapieżnie, niemal chy-trze. Aadnie na pani wygląda powtórzył. Aadnie.Dobrze, że nie jestem młodą dziewczyną pomyślała Tuppence. Nie wiem, czy-bym wtedy chciała, żeby przypinał mi kwiat.Szybko się pożegnała i odeszła.Drzwi do domu były otwarte, więc zajrzała tam, żeby pożegnać też panią Perry.Do-bra czarownica stała przy kuchennym zlewie i myła naczynia po podwieczorku.Tup-pence automatycznie sięgnęła po ścierkę. Jeszcze raz bardzo dziękuję.Byliście oboje tacy mili i gościnni& A to co takie-go?!Zza kuchennej ściany, tam gdzie dawniej stał staromodny piec, dobiegały dzikiewrzaski, piski i odgłosy drapania. To pewnie kawka wyjaśniła pani Perry. Musiała wpaść do komina w tam-tej części, to się zdarza o tej porze roku.W zeszłym tygodniu jedna wleciała do naszego.Wie pani, one zakładają w kominach gniazda. Co, w tym drugim domu? Właśnie.O, znowu. Rzeczywiście znów rozległ się potworny krzyk przerażo-nego ptaka. Tam jest pusto, nikomu to nie przeszkadza.Trzeba przeczyścić kominy,i tyle.Gwałtowne odgłosy nie ustawały. Biedny ptaszek westchnęła Tuppence. Wiem.Teraz już się nie wydostanie. Chce pani powiedzieć, że tam umrze? No tak.Już raz jeden wpadł do nas, jak mówiłam, całkiem młody.Wypuściliśmygo i odleciał.A drugi nie przeżył.Ptak nadał piszczał jak oszalały. Ach powiedziała Tuppence. Chciałabym się tam dostać.W drzwiach ukazał się pan Perry. Coś się stało? zapytał, patrząc to na jedną, to na drugą. Tam jest ptak, Amosie.Chyba w kominie przy salonie.Słyszysz? Aha.Kawka wypadła z gniazda. Dobrze byłoby się tam dostać. Ależ nic nie da się zrobić.Ona umrze ze strachu, jeśli nie z czego gorszego. I będzie śmierdzieć podsumowała pani Perry.54 Tutaj niczego nie poczujesz.Macie miękkie serca znów wodził oczami od jed-nej do drugiej. Jak to kobiety.Skoro chcecie, to ją wyciągniemy. Jak? Czyżby któreś okno było otwarte? Przejdziemy drzwiami. Jakimi? Zewnętrznymi, od podwórza.Klucz wisi razem z innymi.Wyszedł na dwór i w drugim końcu domu otworzył małe drzwi.Była to właściwieszopa na narzędzia, ale prowadziły z niej drzwi do drugiego budynku.Obok wisiało naścianie kilka zardzewiałych kluczy. Ten pasuje powiedział pan Perry.Zdjął wybrany klucz i włożył go do dziurki.Po dłuższych zmaganiach udało mu sięobrócić go ze zgrzytem. Już tu kiedyś wchodziłem.Usłyszałem, że leje się woda, ktoś zapomniał porząd-nie zakręcić kran.Drzwi prowadziły do małego pokoju ze zlewem i półkami, na których wciąż stałyprzeróżne wazony. Kwiatowy pokój, wcale mnie to nie dziwi.Specjalny pokój do układania kwiatów.Widzicie? Zostało mnóstwo wazonów.W kwiatowym pokoju były drugie drzwi nawet nie zamknięte na klucz.Zupełniejakby się przechodziło do innego świata myślała Tuppence.Podłogę korytarza po-krywał gruby dywan.Parę kroków dalej przez półotwarte drzwi dobiegały ptasie wrza-ski.Pan Perry przepuścił przodem swoją żonę i Tuppence.Okiennice były pozamykane, ale jedna się obluzowała i dzięki temu do pokoju wpa-dało trochę światła.Na podłodze leżał wytarty, ale piękny szarozielony dywan.Pod ścia-ną stał regał, ale nie było ani krzeseł, ani stołów.Meble z pewnością wywieziono, a za-słony i dywany zostały dla następnych lokatorów.Pani Perry podeszła do kominka.Ptak leżał na ruszcie, miotając się i piszcząc jakoszalały.Podniosła go i powiedziała do męża: Otwórz okno, Amosie.Posłusznie odciągnął okiennicę i przekręcił klamkę.Potem uniósł dolną szybę, któraustąpiła ze zgrzytem.Gdy tylko okno się otworzyło, pani Perry wypuściła więznia.Kaw-ka odleciała ciężko na trawnik i podskoczyła kilka razy. Lepiej ją zabić zauważył pan Perry. Coś z nią jest nie w porządku. Zostaw na razie zaprotestowała jego żona. Ptaki szybko wracają do siebie, totylko strach ją poraził.I rzeczywiście, po paru minutach kawka poderwała się z piskiem i odfrunęła. Mam tylko nadzieję rzekła Alice Perry że nie wpadnie tam znowu.Ptaki sąpełne sprzeczności.Nie wiedzą, co dla nich dobre.Wpadają do pokoju, a potem nie po-55trafią wyfrunąć o własnych siłach.Ach dodała z niesmakiem co za chlew!Wszyscy wpatrywali się w ruszt.Razem z ptakiem opadła masa sadzy, różnych śmie-ci, nawet kawałki cegieł.Najwyrazniej komin był w fatalnym stanie i pilnie wymagał re-montu. Ktoś tu powinien zamieszkać zauważyła pani Perry, rozglądając się dookoła. Ktoś powinien o to zadbać zgodziła się z nią Tuppence. Może jakiś budow-niczy? Inaczej dom popadnie w ruinę. Prawdopodobnie dach przecieka i górne pokoje są pozalewane.Proszę spojrzećna sufit. Ach, co za wstyd! wykrzyknęła Tuppence. %7łeby zrujnować taki dom& Tenpokój naprawdę jest piękny.Razem z panią Perry poddały go oględzinom.Dom zbudowany w roku 1790 prezen-tował całą pełnię wdzięku budowli z tego okresu.Na spłowiałych tapetach zachował sięjeszcze oryginalny wzór wierzbowych listków. Tak, teraz to ruina powiedział pan Perry.Tuppence szturchnęła śmieci na ruszcie. Trzeba to wyczyścić stwierdziła pani Perry. Ale kto zechce zawracać sobie głowę cudzym domem? spytał jej mąż. Lepiejzostaw to, kobieto.Jutro rano będzie w tak samo złym stanie.Tuppence odsunęła czubkiem stopy kilka cegieł [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl