Clavell James Krol szczurow

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A ty, Mac?- Jest tam też paru z Pułku Malajskiego.Mógłbym akurat odwiedzić któregoś z nich.No, a ty, Peter?- Mógłbym się spotkać z paroma gośćmi z RAF-u - rzekł Marlowe i po chwili wahania dodał: - A może najpierw pójdę sam, dowiem się, o co chodzi, i wrócę was zawiadomić?- Nie.Jeżeli nawet nie zauważą, że wchodzisz, to mogą cię złapać przy wyjściu i zatrzymać.A wtedy już cię tam nie wpuszczą.Przecież nie mógłbyś nie usłuchać bezpośredniego rozkazu i wejść tam znowu.Idźmy wszyscy, ale każdy oddzielnie - powiedział Larkin i uśmiechnął się.- Tajemnicza sprawa, co? Ciekaw jestem, o co właściwie chodzi?- Oby tylko nie wynikły z tego jakieś nieprzyjemności - rzekł z troską Marlowe.- W naszych czasach, mój chłopcze, nieprzyjemności wynikają z faktu, że się żyje - rzekł Mac.- Wcale nie czułbym się bezpiecznie, gdybym tam nie poszedł.Król ma wpływowych znajomych.Może coś wie.- A co z manierkami?Zastanawiali się przez chwilę.Pierwszy odezwał się Larkin.- Weźmiemy je ze sobą - zadecydował.- Czy to aby bezpieczne? Jak już znajdziemy się w środku, to w razie nagłej rewizji w żaden sposób nie zdołamy ich ukryć.- Jeżeli mają nas złapać, to i tak złapią - rzekł surowo Larkin.- Albo jest to nam pisane, albo nie - dodał z zaciętą miną.- Ej, Peter, zapomniałeś założyć opaskę - zawołał Ewart w ślad za wychodzącym z baraku Marlowe’em.- A, rzeczywiście, dziękuję.Całkiem zapomniałem.Wracając do pryczy Marlowe klął w duchu.- Mnie też to się ciągle zdarza.Ostrożność nie zawadzi.- Racja.Dziękuję.Marlowe przyłączył się do mężczyzn spacerujących ścieżką wydeptaną przy murze więzienia, Poszedł nią na północ, skręcił i znalazł się przed bramą.Zsunął opaskę z ramienia i nagle poczuł się nagi.Miał wrażenie, że mijający go mężczyźni przyglądają mu się i dziwią, dlaczego ten oficer nie nosi opaski.Na wprost, dwieście metrów dalej, kończyła się prowadząca na zachód droga.Ale w tej chwili nie zamykała jej blokada z drutów, ponieważ po skończonym dniu pracy wracało do obozu kilka oddziałów jeńców.Wyczerpani ludzie ciągnęli na olbrzymich płozach pnie drzew, które w wielkim znoju wydobyli z bagna, a które przeznaczone były dla obozowych kuchni.Marlowe przypomniał sobie, że pojutrze jego też czeka podobna praca.Nie miał nic przeciwko robotom na lotnisku, gdzie pracował niemal codziennie.Praca była tam lekka.Ale roboty w lesie to zupełnie co innego.Holowanie ciężkich pni było niebezpieczne.Brak odpowiedniego sprzętu, który ułatwiałby pracę, sprawiał, że wielu nabawiało się przepukliny.Wielu łamało ręce, nogi albo skręcało kostki.Wszyscy sprawni, zarówno żołnierze, jak i oficerowie, mieli obowiązek raz lub dwa razy w tygodniu pracować przy drewnie, ponieważ kuchnie pochłaniały duże ilości opału.I było to w końcu słuszne, że zdrowi pracują dla chorych.Po jednej stronie bramy stał żandarm, a po drugiej koreański strażnik, który opierał się o mur, palił papierosa i ospale przyglądał się mijającym go jeńcom.Żandarm obserwował wracających z robót ludzi, którzy szurając nogami wchodzili przez obozową bramę.Na saniach leżał jakiś człowiek.Dla jednego czy dwóch tak to się zwykle kończyło.Tylko śmiertelnie wyczerpanych albo ciężko chorych ciągnięto w ten sposób z powrotem do Changi.Marlowe prześliznął się pomiędzy nieuważnymi strażnikami i wmieszał w tłum krążący bezustannie po wielkim betonowym dziedzińcu więzienia.Odszukał właściwy blok i zaczął wspinać się po metalowych schodach, wymijając prycze i rozłożone na podłodze maty do spania.Wszędzie tu pełno było ludzi.Na schodach, na korytarzach, w otwartych celach - po czterech, po pięciu w celi przeznaczonej dla jednego więźnia.Narastało w nim przerażające uczucie stłamszenia, naporu z dołu, z góry, zewsząd.Panujący tu smród przyprawiał o mdłości: smród więziennych murów, smród ciał gnijących i nie mytych, smród ludzi zamkniętych i stłoczonych.Marlowe znalazł wreszcie celę numer pięćdziesiąt cztery.Drzwi były zamknięte, nacisnął więc klamkę i wszedł do środka.Mac i Larkin już tam byli.- Jezu, ten smród mnie wykończy - powiedział.- Mnie też - odparł spocony Larkin.Również i Mac był spocony.W celi panowała duchota, a betonowe ściany zionęły wilgocią i pokryte były pleśnią na skutek wielu lat potnienia.Cela miała ze dwa metry szerokości, dwa i pół długości i trzy wysokości.Jej środek zajmowało spojone zjedna ze ścian łóżko - betonowa bryła dwumetrowej długości, wysoka i szeroka na metr.Betonowy występ łóżka służył za poduszkę.W kącie była toaleta - otwór w podłodze, połączony ze ściekiem.Ale kanalizacja od dawna nie działała.Pod samym sufitem znajdowało się małe zakratowane okienko.Nie było przez nie widać nieba, bo ściany miały ponad pół metra grubości.- Mac.Dajmy mu jeszcze parę minut, a potem zmykamy stąd - odezwał się Larkin.- Dobra.- Otwórzmy chociaż drzwi - zaproponował Marlowe.Pot lał się z niego strumieniami.- Lepiej niech będą zamknięte, Peter.Tak jest bezpieczniej - rzekł z niepokojem Larkin.- Wolałbym umrzeć, niż tu mieszkać.- Pewnie.Dziękujmy Bogu za świeże powietrze.- Widzisz to, Larkin? - spytał Mac, wskazując leżące na betonowym łóżku koce.- Nie rozumiem, gdzie się podziali mieszkańcy tej celi.Przecież wszyscy jednocześnie nie mogli pójść na roboty.- Nic z tego nie rozumiem - odparł Larkin, który zaczynał się już denerwować.- Chodźmy stąd.W tej samej chwili drzwi otworzyły się i do celi wszedł rozpromieniony Król.W rękach trzymał kilka paczek.- Cześć, chłopcy! - zawołał i zrobił miejsce, żeby przepuścić Texa, który również był obładowany paczkami.- Połóż to na łóżku, Tex - polecił.Przyglądali się zdumieni, jak Tex stawia na łóżku maszynkę elektryczną i garnek, a potem kopniakiem zamyka drzwi.- Przynieś wody - polecił mu Król.- Dobra.- Co tu się dzieje? W jakiej sprawie chciał pan się z nami widzieć? - spytał Larkin.Król roześmiał się.- Zaraz sobie coś ugotujemy - oznajmił.- Mam rozumieć, że sprowadził pan nas tu tylko po to? Psiakrew, przecież mogliśmy to zrobić u nas, na kwaterze! - wściekł się Larkin.Król spojrzał na niego i uśmiechnął się.Odwrócił się do Larkina plecami i otworzył jakąś paczkę.Tex wrócił z garnkiem napełnionym wodą i postawił go na maszynce.- Słuchaj, Radża, co.- zaczął Marlowe i urwał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl