Eco Umberto Wachadlo Foucaulta (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Popisywali się egzotycznymi szatami, kto wie, czy między sobą nie rozmawiali w języku Saracenów, do którego przywykli.Byli mnichami, ale czynili publiczne widowisko ze swoich prostackich i swawolnych obyczajów i już wiele lat wcześniej papież Innocenty III musiał ogłosić bullę De insolentia Templa-riorum.Składali ślub ubóstwa, ale obnosili się z przepychem godnym arystokratycznej kasty, okazywali zachłanność nowo wzbogaconego kupiectwa, zuchwałość oddziału muszkieterów.Niewiele trzeba, żeby dały się słyszeć pełne aluzji pogłoski: homoseksualiści, heretycy, bałwochwalcy oddający cześć brodatej głowie, która nie wiadomo skąd się wzięła, ale z pewnością nie z panteonu poczciwych wiernych, być może dzielą sekrety izmailitów, mają stosunki z asasynami Starca z Gór.Filip i jego doradcy w pewnym sensie wyciągnęli korzyści z tej gadaniny.Za plecami Filipa działały jego złe duchy, Marigny i Nogaret.Marigny to ten, który ostatecznie dostanie w swe ręce skarb templariuszy i będzie nim zarządzał na rachunek króla, zanim przekaże go szpitalnikom, przy czym nie jest zbyt jasne, kto tu ciągnie zyski.Nogaret, królewski strażnik pieczęci, w 1303 r.zaplanował incydent w Anagni, kiedy Sciarra Colonna spoliczkował Bonifacego VIII i papież po trzech miesiącach umarł z upokorzenia.W pewnym momencie wkracza na scenę niejaki Esąuieu z Floy-ran.Zdaje się, że siedząc w więzieniu za jakieś nieznane przestępstwa, zagrożony karą najwyższą, spotkał w celi templariusza renegata, który również czekał na stryczek, i wysłuchał jego straszliwych zwierzeń.Floyran w zamian za życie i okrągłą sumkę sprzedaje to, co wie.A wie rzeczy, o których wszyscy już szepczą.Teraz jednak zrobiono krok od pogłosek do zeznań w ramach śledztwa.Król komunikuje rewelacje Floyrana papieżowi, Klemensowi V, temu samemu, który przeniósł stolicę apostolską do Awinionu.Papież i wierzy, i nie wierzy, a zresztą wie, jak trudno jest wetknąć nos w sprawy Templum.Ale w 1307 r.godzi się na wszczęcie urzędowego śledztwa.Molay zostaje o tym zawiadomiony, ale oświadcza, że jest spokojny.Nadal, jako książę między książętami, uczestniczy u boku króla w oficjalnych uroczystościach.Klemens V gra na zwłokę, król podejrzewa, że papież chce dać templariuszom czas na zniknięcie ze sceny.Nic bardziej fałszywego, templariusze popijają i klną w swoich komandoriach, nie wiedząc o niczym.I to jest pierwsza zagadka.14 września 1307 r.król wysyła zapieczętowane pisma do wszystkich bajliwów i seneszalów w królestwie, nakazując przeprowadzenie masowych aresztowań templariuszy i konfiskatę ich dóbr.Między wysłaniem rozkazu a aresztowaniami, do których dochodzi 13 października, mija cały miesiąc.Templariusze niczego nie podejrzewają.Rankiem owego dnia wszyscy wpadają w sieć i - kolejna zagadka - poddają się bez najmniejszego oporu.A trzeba zauważyć, że w poprzednich dniach urzędnicy królewscy, chcąc upewnić się, że wszystko będzie objęte konfiskatą, dokonali czegoś w rodzaju inwentaryzacji majątku zakonnego na terenie całego kraju, powołując się na dziecinne wymówki administracyjne.A templariusze nic, bardzo prosimy, panie bajliwie, zaglądaj sobie, gdzie chcesz, czuj się jak u siebie w domu.Kiedy papież dowiedział się o aresztowaniach, próbował protestować, ale było za późno.Komisarze królewscy przystąpili do swojej roboty z użyciem cęgów i sznurów i wielu rycerzy zaczęło wskutek tortur składać zeznania.W tym momencie można już było tylko oddać ich w ręce inkwizytorów, którzy nie uciekają się jeszcze do ognia, ale i tak wystarczy.Zeznania zostają potwierdzone.I to jest trzecia tajemnica: prawda, że były tortury, i to stosowane energicznie, skoro trzydziestu sześciu rycerzy ich nie przeżyło, ale spośród tych ludzi z żelaza, nawykłych stawiać czoło okrutnemu Turkowi, żaden nie oparł się bajliwom.W Paryżu tylko czterech rycerzy na stu trzydziestu ośmiu odmówiło zeznań.Pozostali wyznali wszystko, wśród nich także Jakub de Molay.- Ale co wyznali? - zapytał Belbo.- Wyznali dokładnie to, co było już zapisane w nakazie aresztowania.Bardzo mało zróżnicowane zeznania, przynajmniej we Francji i Włoszech.Natomiast w Anglii, gdzie nikt nie zamierzał na serio wytaczać im procesu, w zeznaniach pojawiają się oskarżenia kanoniczne, ale przypisane świadkom spoza zakonu, którzy powtarzają zasłyszane informacje.W sumie templariusze przyznają się tylko tam, gdzie ktoś chce, żeby się przyznali, i tylko do tego, do czego powinni się przyznawać.- Zwykły proces inkwizycyjny.Mieliśmy już z tym nie raz do czynienia - zauważył Belbo.- A jednak zachowanie oskarżonych jest dziwne.Główne punkty oskarżenia mówią o tym, że rycerze podczas rytuałów inicjacyjnych zapierali się trzykrotnie Chrystusa, pluli na krucyfiks; następnie obnażano ich i całowano in posteriori parte spine dorsi, to znaczy w zadek, w pępek, a wreszcie w usta in humane dignitatis opprobrium; na koniec oddawali się spółkowaniu ze sobą, powiada tekst.Orgia.Potem pokazywano im głowę brodatego bóstwa, której musieli oddać cześć.Cóż odpowiadają oskarżeni, kiedy przedstawia się im te zarzuty? Godfryd z Charney, ten, który miał potem umrzeć na stosie razem z Molayem, mówi, że owszem, zdarzało mu się wypierać Chrystusa, ale ustami, nie zaś sercem, i nie pamięta, czy pluł na krucyfiks, gdyż tego wieczoru wszystko odbywało się w pośpiechu.Jeśli chodzi o pocałunek w zadek, także to mu się zdarzyło i słyszał, jak preceptor z Owernii mówił, że w gruncie rzeczy lepiej jest złączyć się z bratem niż skompromitować z niewiastą, on jednak nigdy nie popełnił grzechu cielesnego z innymi rycerzami.No, owszem, ale była to prawie zabawa, nikt nie przykładał do tego wiary, inni to robili, ja nie, byłem tam dla nauki [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl