Haldeman Joe i Jack Nie Ma Ciemnosci

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Co teraz?- Tak jak radził Jake.Nie możemy dać się zabić przez parę dni.A potem jeszcze przez parę kolejnych.Na razie musimy przetrwać żywi do świtu.- To chyba bezpieczne miejsce.- Nie sądzę.Zakładając, że wysłali nie tylko dwóch snajperów i sześciu saperów, im dłużej tu pozostaniemy, tym więcej Niebieskich będziemy musieli ominąć w drodze powrotnej.- A jeśli nie wysłali nikogo, będziemy bezpieczni - stwierdził ironicznie, choć z nutką nadziei w głosie.Wstałem.- Wracamy o połowę wolniej, za to dwa razy ciszej.- I staramy się nie zabijać?- Jasne.O cholera!- Co jest?- Zapomniałem usunąć zamek z karabinu tego martwego snajpera.Wystarczy że pierwszy, którego poddusiłem, ocknie się i wymieni broń.- Jeśli tam jeszcze będzie, Na jego miejscu wiałbym w kierunku własnego wzgórza.W drodze powrotnej nikogo nie spotkaliśmy i pokonaliśmy ją w całkowitej ciszy.W łączniku natknęliśmy się na ciała pięciu saperów, ciało szóstego leżało w pierwszym okopie.W karabinie martwego strzelca ciągle tkwił zamek, zabrałem go na pamiątkę.Drugi snajper zniknął.Zacząłem gramolić się z okopu.Pancho złapawszy moją nogę, ściągnął mnie w dół.- Nie, amigo - wyszeptał - tu mamy lepsze schronienie przed własnym ogniem niż w łączniku.Miał rację.Ledwo usiedliśmy w małej wnęce, rozpętało się piekło.Najpierw w ciągu paru sekund stłumione wybuchy granatów, potem pojedyncze strzały karabinowe i coraz szybsze trzaski pistoletów.Ludzkie jęki, wołania o pomoc, wykrzykiwane rozkazy.Na niebie rozbłysły rakiety.Wzgórze zaroiło się biegającymi w zamieszaniu żołnierzami.- Saperzy - wyszeptał Pancho.Czterech mężczyzn zbiegało ścieżką w dół, ostrzeliwując się z pistoletów.Przebiegli przejście w drutach kolczastych bez uszczerbku, musieli z pewnością załatwić granatami bunkier kaemów.Wskoczyli do łącznika i biegli w naszym kierunku.Wokół nich gęsto padały kule.Wskoczywszy do okopu, nie mogli nas nie spostrzec.- Boże, przebacz - wymruczałem i wyszarpnąwszy zawleczkę, rzuciłem granat w ich kierunku.Zamiar miałem dobry, ale źle wyliczyłem czas.Granat odbił się od piersi jednego z nich, a on nie przerywając biegu, odkopnął go z powrotem w naszym kierunku.Granat upadł na dno okopu między nas tak blisko, że słyszałem skwierczenie zapalnika.Mogłem zachować się jak bohater i przykryć go własnym ciałem, by uratować Pancho, mogłem zachować się rozumnie i paść na ziemię, nogami w jego kierunku, jak to zrobił Pancho, a zachowałem się jak idiota i podniosłem go.Zapamiętałem wszystko jako sekwencję przerażająco wolnych ruchów.Już w momencie gdy się po niego schylałem, wiedziałem, że popełniam błąd.Gdy zamachnąłem się, by rzucić go w kierunku zbliżających się saperów, popełniłem drugi błąd.Należało go wrzucić kilka metrów dalej do okopu, którego załom ochroniłby nas przed odłamkami.Wybuchnął nie dalej niż o metr od mojej ręki.Nawet nie zabolało.Poczułem tylko mocne ukłucie.Padłem na ziemię wprost na Pancho.Usłyszałem saperów wskakujących do okopu, trzask repetowanej broni i czyjś głos:- Nie marnuj amunicji, to trup.Doszły mnie jeszcze dźwięki kaemu i wszystko z wolna ucichło.* * *- Carl! Obudź się! Dios!Ocknąłem się nagle w świecie rozdzierającego bólu.Czułem jakby ktoś oderwał mi od ciała piersi i twarz, przeżuł dokładnie i przybił gwoździami z powrotem, a moją prawą rękę wsadzono w zamrażarkę.Widziałem tylko jednym okiem.Spojrzałem na rękę i niemal zemdlałem.Kciuk i palec wskazujący zniknęły, palec środkowy zwisał na kawałku skóry.Tryskała krew.Pancho założył mi opaskę uciskową i krew powoli przestawała płynąć.- Idę po pomoc - powiedział - trzymaj nóż.- Naprowadził moją lewą rękę do noża, którego użył do zaciśnięcia opaski.- Nie próbuj siadać, prawe oko masz na zewnątrz oczodołu.Nie wiem, co z tym zrobić.W gardle miałem tak sucho, że nie mogłem w ogóle mówić.Chciałem powiedzieć mu, żeby szedł, że jestem martwy, żeby nie ryzykował życia swojego ani sanitariusza, ale zniknął.Zasnąłem.Czyżby zdążył mi dać jakiś zastrzyk?* * *Ujrzałem przed sobą twarz Alegrii.Uśmiechała się.- Wyjdziesz z tego, Carl - Znajdowałem się zatem w stacji ratunkowej na szczycie wzgórza.- Za tydzień będziesz mógł używać ręki jak dawniej.Obraz był zamazany.Dotknąłem uszkodzonego oka.Bolało, ale było na miejscu.- Wstawili je z powrotem.Wyglądałeś przerażająco, gdy cię przyniesiono.- Głos jej zadrżał.Ciekaw jestem, czy płakała.- Co z Pancho?- Bez jednego zadrapania.Podziękuj mu, że znalazł twoje palce, gdy czekaliście na pomoc.Oderwało je na szczęście w jednym kawałku, więc chirurdzy mieli ułatwione zadanie.- Bez zadrapania? Przecież musiał wtedy oberwać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl