handlarz ksiag przekletych marcello simoni

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Co macie na myśli? Aby ubić interes, właściciel księgi zażądał waszego pośrednictwa.Chce się spotkać wyłączniez wami.Odda Uter Ventorum jedynie w wasze ręce.Twierdzi, że zna was bardzo dobrze i oddawna.Czy teraz pojmujecie, dlaczego poprosiłem o wasze usługi? Skoro znacie tego mnicha,z pewnością potraficie ocenić jego wiarygodność. Można wiedzieć, o kogo chodzi? zapytał Ignacio, stojąc jak na rozżarzonych węglach. O Viv�ena z Narbonne.Mówi, że tak się nazywa.Ignacio poczuł się, jakby dostał cios w twarz.Zalała go fala wspomnień. Viv�en.Dawno już nie miałem od niego wieści, zniknął wiele lat temu.Oparł się o kolumnę ze wzrokiem utkwionym w dal.Ze wspomnień wynurzyła się twarzo arystokratycznych rysach, które łagodniały ku podbródkowi.Należała ona do dość osobliwegotowarzysza podróży: mnicha, który żywił głęboką ciekawość dla wiedzy tajemnej, przez cowielokrotnie naraził się na wytykanie palcami jako heretyk.Istotnie, pomyślał kupiec, odkrycie księgiw rodzaju Uter Ventorum należało akurat do tych rzeczy, które by mu odpowiadały.Viv�en z Narbonne był dla Ignacia nie tylko przyjacielem, ale także wspólnikiem w interesach.Razem sprowadzili ze Wschodu liczne relikwie i cenne księgi, często na zamówienie bogatychpanów z Francji czy Niemiec.Wszystko szło dobrze, dopóki nie zrealizowali dostawy dla Adolfa,arcybiskupa Kolonii.Wówczas to, bez żadnego wyraznego powodu, stało się coś bardzo poważnego:obaj kompani zorientowali się, że są ścigani przez pewne tajne stowarzyszenie, budzący postrachw całej Europie Trybunał Femiczny.Przywódcę jego wysłanników zwano Dominusem, chociażlepiej był znany jako Czerwona Maska.Obaj ledwie uniknęli niebezpieczeństwa, po czym wycofali się do Italii.Nim przekroczyli Alpy,rozdzielili się wszakże, aby zmylić trop.Przez całe lata utrzymywali więz, pisząc do siebie listy, ażtu nagle Ignacio przestał otrzymywać wieści od przyjaciela.Kupiec przypomniał sobie, że Viv�en wiedział o jego dwudziestoletnich układach handlowychz hrabią Scal�, skoro więc nie znał sposobu, by go odnalezć, musiał się zwrócić do szlachcicaz Wenecji.Zapanowawszy nad emocjami, Ignacio prędko odzyskał zimną krew. Owszem, Viv�en z Narbonne to nie tylko ukochany przyjaciel, ale także człowiek godnyzaufania.Skąd jednak mamy wiedzieć, że właśnie on jest autorem listu, a nie jakiś oszust?Na te słowa Scal� wręczył mu mały przedmiot, mówiąc, że Viv�en dołączył go do listu jakodowód własnej tożsamości.Był to biały, delikatny odłamek lśniący niczym macica perłowa, pooranyżłobieniami. To jedna z tych muszelek, które pielgrzymi z Santiago de Compostela zbierają na dowód, żeodwiedzili grób apostoła Jakuba.Nie wiem, jakie może mieć znaczenie dla was.Wziąwszy do ręki przedmiot, Ignacio wsunął palce pod kołnierz tuniki i wyciągnął wisiorek,który był całkowicie podobny do odłamka pokazanego przez hrabiego.Przytknął do siebie oba kawałki.Pasowały idealnie. Pamiątka naszej przyjazni wyjaśnił kupiec, przyglądając się muszelce, jakby trzymałw palcach połamaną hostię. Poznałem Viv�ena w Santiago wiele lat temu.Scal� skinął głową. Przekonaliście mnie, panie zapewnił Ignacio. Jakie miejsce spotkania wyznaczył Viv�en?===Pwk6WWwIPA5rCWhZYQI6DDtdaF0+DDoMOAEzAmcDZVE=16Willalme wszedł do krypty przekonany, że mężczyzna w czerni wśliznął się do środka po to, byszpiegować Ignacia.Tylko kto to mógł być? Sądząc po chodzie i okazałej posturze, powiedziałby, żeto rycerz, zupełnie anonimowy strój nie pozwalał wszakże stwierdzić z całą pewnością, kim jest.Płomyki świec wydłużały cienie na murach, sprawiając, że tańczyły niczym żywe istoty.Francuzprzemykał się tuż pod ścianami, w milczeniu, chociaż oczy łzawiły mu od silnego zapachu kadzidłai łoju ze świec.Przemierzył niemal całą wschodnią nawę, aż nagle spostrzegł, że nieznajomyprzyczaił się bez ruchu za kolumną.Zgodnie z przewidywaniami podsłuchiwał właśnie rozmowękupca ze Scal�.Willalme przycupnął niczym kot, obserwując wroga.Naprawdę był osobliwy.Jego twarzzasłaniał nie tylko szeroki kapelusz, ale także czarna chusta, która zakrywała mu usta i nos; miałwąskie oczy koloru lodu otoczone bielusieńką skórą.Przysuwając się bliżej, Francuz nieoczekiwanie zaszurał podeszwami butów o posadzkę.Spuściłwzrok na króciutką chwilę, chcąc zrozumieć, w jaki sposób spowodował ten hałas, kiedy jednakpodniósł oczy, było już za pózno: mężczyzna w czerni zauważył jego obecność i rzucił się ku niemu.Willalme zrobił unik, chwycił go za lewe ramię i spróbował unieruchomić.Tylko że napastnik byłsilny, toteż wyswobodził się jednym szarpnięciem i wydobył nóż.Uprzedzając pchnięcie z boku, młodzieniec przytrzymał nieprzyjaciela za nadgarstek i usiłowałpopchnąć go na ścianę.Musiał wszakże postąpić krok do tyłu, cofając się zaś, zawadził o mosiężnykandelabr, który miał za plecami.Przeszywając powietrze, świecznik spadł na posadzkęz metalicznym łoskotem.Pod sklepieniem krypty rozległ się niespodziewany zgrzyt.Ignacio przerwał rozmowę. Co się dzieje? Ktoś nas obserwuje! wykrzyknął Scal�.Podążając za hałasem, pobiegli ku wschodniej nawie.Nadziali się na rozciągniętego na ziemi Willalme a, który właśnie odpierał atak napastnika.Leżący na nim mężczyzna w czerni usiłował przebić mu gardło sztyletem.Ignacio już miał interweniować, gdy Francuzowi udało się zrzucić przeciwnika pchnięciemkolana w prawy bok.Mężczyzna wydał zduszony jęk i runął do tyłu, mimo to jednak zachowałrównowagę.Podniósłszy się w pośpiechu, wyciągnął przed siebie sztylet i przeszył nowo przybyłychgroznym spojrzeniem.Kupiec dostrzegł wściekłość tego osobnika, ale także jego niezdecydowanie.I chociaż nie byłw stanie rozpoznać jego rysów, przyjrzał mu się badawczo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl