Harry Harrison Narodziny Stalowego Szczura

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.To było piękne.Wysokie okratowane okna wpuszczały dosyć światła gwiazd, żebym mógł zobaczyć duże skrzynie stojące przy przeciwległej ścianie.Przeprowadziłem już dokładne badania tutejszego systemu monetarnego, więc wiedziałem, czego szukać.Pierwszą skrzynię wypełniały miedziaki, w ciemności dobrze wyczuwałem palcami ich grubość.Na logikę w następnej powinny być srebrne, więc nabrałem ich pół torby.Gdy to zrobiłem, zobaczyłem z tyłu mniejszą skrzynkę.Uśmiechnąłem się macając obłe kształty.Złote dukaty, mnóstwo złotych dukatów! To będzie niezły łupik! Kiedy torba zrobiła się zbyt ciężka, przestałem ładować.Strzeż się chciwości, Jim.Po udzieleniu sobie tej dobrej rady zarzuciłem torbę na ramię i wydostałem się tak, jak wszedłem.Na dziedzińcu stali strażnicy, ale nie spostrzegli mnie, gdy wślizgnąłem się do stodoły.Włączyłem tablicę rozdzielczą w samochodzie - dawała aż za dużo światła.Otworzyłem zamek schowka i włożyłem tam torbę.Gdy go zamknąłem, ogarnęło mnie uczucie wielkiej ulgi.Oczami wyobraźni przesunąłem następną wieżę.Partyjka szachów szła zgodnie z planem i wyraźnie widać było zbliżającego się mata.- Teraz, Jim - poradziłem sobie - połóż się i chwilę prześpij.Czeka cię wyjątkowo męczący dzień.29Mruczałem, młóciłem rękami i odwracałem się, ale szturchanie nie ustępowało.W końcu otworzyłem zalepione oczy i warknąłem wściekle na Drenga, który usiłował mnie dobudzić.Przestraszony odsunął się krok do tyłu.- Nie bij mnie, panie, ja tylko robię to, co mi kazałeś.Czas wstawać, bo oddziały już zbierają się na dziedzińcu.Warknąłem coś bezsensownego i szybko zakasłałem.Zaraz potem zjawił się przede mną kubek zimnej wody.Pociągnąłem dużego łyka i z powrotem opadłem na pryczę.Nie po raz pierwszy poczułem uznanie dla instytucji giermka.Byłem jednak rozbity, skołowany i zmęczony.Przeciwności losu mogą nadwerężyć nawet wigor młodości.Potrząsnąłem mocno głową i podrapałem się w pierś zły na siebie za tę chwilę rozczulania się nad sobą.- Idź, mój dobry Drengu - rozkazałem.- I przynieś coś do picia, bo alkohol to chyba jedyny środek pobudzający, jaki tu mają.Wyszedłem na dziedziniec i sapiąc oraz prychając wylałem sobie kubeł zimnej wody na głowę.Wycierając twarz, w jasnym świetle gwiazd zobaczyłem, jak żołnierze ustawiają się w kolejce po amunicję.Zaczynała się wielka przygoda.Kiedy wróciłem, Dreng już na mnie czekał.Usiadłem na pryczy i zjadłem odrażające śniadanko złożone ze smażonej fasoli pastewnej i parszywego wina.Tym razem postanowiłem je wypić.Między jednym a drugim kęsem mówiłem, bo była to ostatnia sposobność, żeby na osobności porozmawiać z moim giermkiem.- Dreng, twoja kariera wojskowa dobiega końca.- Nie zabijaj mnie, panie!- Kariera wojskowa, a nie twoje życie, idioto.Dzisiaj w nocy będziesz mi służył po raz ostatni, a rano będziesz już w domu ze swoją zapłatą.Gdzie twój stary chowa pieniądze?- Jesteśmy zbyt biedni, żeby mieć jakieś dukaty.- Nie mam co do tego wątpliwości.Ale gdzie by je schował, gdyby je miał?To było skomplikowane pytanie i rozmyślał nad nim, podczas gdy ja połykałem śniadanie usiłując na nie nie patrzeć.W końcu mój giermek przemówił:- Zakopałby je pod paleniskiem.Pamiętam, że raz tak zrobił.Każdy zakopuje pieniądze pod paleniskiem.Jak się tak zrobi, to nikt ich nie znajdzie.- Świetnie.Jak się tak zrobi, to z całą pewnością każdy je znajdzie.Musisz ze swoją fortuną zrobić coś lepszego.- Dreng nie ma fortuny.- Dreng będzie ją miał przed wschodem słońca.Zapłacę ci, idź do domu i znajdź koło niego dwa drzewa.Rozciągnij miedzy nimi sznurek.A potem wykop dziurę dokładnie tam, gdzie będzie połowa sznurka.Zakop w tej dziurze pieniądze, w ten sposób będziesz mógł je znaleźć, gdy ich będziesz potrzebował.I wyjmuj tylko po kilka monet.Zrozumiałeś?Z entuzjazmem pokiwał głową.- Dwa drzewa, w pół drogi.W życiu czegoś takiego nie słyszałem.- Tak, to rzeczywiście rewolucyjny pomysł - westchnąłem ciężko.Z pewnością było dużo rzeczy, o których Dreng nigdy nie słyszał.- Chodźmy.Chcę, żebyś był palaczem na moim rydwanie ognia.Wstałem i poszliśmy do stodoły.Oddziały stały już gotowe w szeregach i w końcu pojawili się ziewający oficerowie, na których czele szedł Capo.Nie miałem zbyt dużo czasu.Dreng wdrapał się na siedzenie obok i aż pisnął ze strachu, gdy włączyłem światła kontrolek.- Szatańska poświata! Światła duchów! Znak śmierci! Chwycił się z całej siły za piersi i wyglądał na przygotowanego na śmierć.Porządnie nim potrząsnąłem.- To baterie! - krzyknąłem.- Dar nauki, który dotarł na tę głupią planetę.A teraz przestań się trząść i otwórz swoją torbę.Myśl o śmierci opuściła go na widok srebrnych i złotych dukatów, które wrzucałem do jego torby.Za to oczy wyszły mu z orbit.To była fortuna, która miała całkowicie odmienić mu życie, tak więc udało mi się spełnić choć jeden dobry uczynek.- Co tam robisz?Capo Dimonte stał w progu stodoły i gapił się podejrzliwie.- Uruchamiam silnik, ekscelencjo.- Wyrzuć stamtąd giermka, wchodzę do kabiny! Machnąłem na ciągle zbaraniałego Drenga, żeby przeszedł na tył, a na jego miejsce wdrapał się Capo.- Twoja obecność to dla mnie zaszczyt, Capo Dimonte.- Cholerna racja.Będę jechał, a oddziały będą szły.A teraz rusz to.Zwiadowcy wyszli, zanim przetoczyliśmy się przez most i groblę.Główne oddziały ruszyły za nami i mimo wczesnej godziny w ich marszu widać było zapał.Wszyscy, nawet giermkowie stracili w czasie napadu to, co mieli.Wszyscy płonęli więc chęcią zemsty i łupienia.- Capo Docci musi być wzięty żywy - odezwał się nagle Capo Dimonte.Już miałem mu przytaknąć, kiedy uświadomiłem sobie, że mówi do siebie.- Związanego zabierze się do twierdzy! I najpierw troszkę poobdzieramy go ze skóry, tak, troszeczkę skórki, na opaskę do kapelusza.A potem oślepianko.Nie, nie tak od razu, tylko jedno oko, przecież musi widzieć, co się z nim robi.Mówił tak jeszcze przez dłuższy czas, ale się wyłączyłem.Miałem własne przemyślenia, a kilku rzeczy nawet żałowałem.Kiedy zabito Hetmana, złość odebrała mi zdolność rozsądnego myślenia, na które powinienem był się zdobyć.Teraz nie miałem dla siebie żadnego usprawiedliwienia.Ruszyłem na tę wyprawę z czystej chęci zemsty.I nie mogłem sobie wmawiać, że robię to przez pamięć dla Hetmana, bo on byłby przeciwny przemocy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl