Kirst Hans Hellmut 08 15 t.3 (SCAN dal 802)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Padnij, padnij! - ryknął Asch jeszcze głośniej.Major chciał się podnieść, ale podporucznik osadził go na miej-scu.- Teraz będziemy golić czołgi - powiedział Asch.- Musimy mieć koniecznie swobodne pole ostrzału.Czołgi amerykańskie typu Sherman ruszyły powoli i zaczęły się posuwać w kierunku piechoty niemieckiej.Umieszczona na skraju lasu bateria Ascha otworzyła ogień.Pierwszy czołg zapalił się po dwunastym strzale i spłonął.Drugi, mocno uszkodzony, zawrócił po osiemnastym strzale i zniknął za skrzyżowaniem.- Jeszcze dwieście metrów - jęknął Hinrichsen obok Ascha.- Dopniemy swego!- Mają straty - powiedział podporucznik.- Co najmniej dwudziestu ludzi.- Dopniemy swego! - ryknął gardłowym głosem major.Twarz miał wykrzywioną, wyglądał jak umarlak.Ryczał bez przerwy: - Naprzód, marsz, marsz!Żołnierze kołysali się za nim jak lalki mechaniczne.Jeden potknął się w biegu, wyrżnął głową w piasek, aż się zakurzyło.Innemu salwa karabinu maszynowego skosiła twarz, mózg jego opryskał tych, którzy biegli za nim.Trzeci wypuścił nagle karabin, jak gdyby go sparzył; przycisnął obie ręce do brzucha i padł na ziemię.- Dopięliśmy swego! - ryknął Hinrichsen.- Dopięliśmy! - I jak szalony rzucił się do przydrożnego rowu przy skrzyżowaniu dróg.Bliski omdlenia, ogłuszony, leżał w nim przez kilka sekund.Pozostali przy życiu żołnierze przyczołgali się i zgrupowali dookoła niego.- Skrzyżowanie jest wolne - wyjęczał uszczęśliwiony major.- Nie będzie go pan mógł utrzymać - powiedział podporucznik Asch.- Amerykanie szykują się do przeciwuderzenia.- A teraz ubezpieczyć! - zakomenderował natychmiast Hinrichsen.- Dwie drużyny na wzgórze na lewo! Karabin maszynowy do mnie do rowu, dwie drużyny ubezpieczają z prawa!- A na skrzyżowaniu wolny przejazd - powiedział Asch - dla tych, którzy sprzedali naszą skórę.Hinrichsen spojrzał ze znieruchomiałą twarzą na samochód pułkownika Hauka.Kierowany łapskami Greifera wóz pędził w kierunku skrzyżowania.W oczach Hinrichsena, które pod wpływem ostatnich przejść powiększyły się gorączkowo i były pozbawione blasku, pojawił się wyraz dziecinnej bezradności.Otworzył szeroko usta, ale nie mógł wydobyć słowa.Samochód pułkownika toczył się w stronę skrzyżowania.Na przodzie siedział Hauk z twarzą bez wyrazu, jak gdyby jechał na kolację do kasyna.Hinrichsen potykając się ruszył ku niemu, żeby mu złożyć meldunek.Ale pułkownik, nie patrząc na niego, machnął tylko ręką.Greifer zawołał niemal dobrodusznie: - Tylko tak dalej! Nie załamywać się.Zaraz wrócimy.Z odsieczą.Wóz ruszył jak wicher, wyjąc przeraźliwie pędził na coraz szybszych obrotach.Za nim, na swoim motocyklu, na którym siedział jak w latrynie, przeleciał nieznacznie uśmiechnięty Kowalski, ale Hinrichsen nawet tego nie zauważył.Gapił się i gapił na wóz pułkownika, za którym wznosił się gruby, żółtoszary obłok kurzu.Miało się wrażenie, że olbrzymia chorągiew zakrywa niebo, z którego zwisa łagodne wiosenne słońce.- Nareszcie zrozumiał pan, panie majorze Hinrichsen - powiedział podporucznik Asch.- Pułkownik dał drapaka.- Niemiecki pułkownik nie daje drapaka - powiedział major prawie bezdźwięcznie.Potem, jak gdyby z ciała jego uszła wszelka siła, zwalił się tam, gdzie stał.Runął na swój gruby tyłek i siedział bez ruchu.Po brudnej twarzy spływały strumienie potu.Dzięki nim nie było widać łez, z których nawet sam nie zdawał sobie sprawy.- Musimy wycofać się ze skrzyżowania - oświadczył podporucznik Asch.- Amerykanie nadchodzą z posiłkami.- To się w Niemczech nie zdarza - powiedział do siebie wstrząśnięty Hinrichsen.Był teraz podobny do bezradnego starca, który musi przyglądać się, jak wzniesione przez niego trudem całego życia domostwo ginie w płomieniach.- Niech pan każe opuścić skrzyżowanie! Mieliśmy już dosyć strat.- Świnia - powiedział Hinrichsen głucho.- Nikczemna świnia.Każe nam tutaj krwawić, a sam ucieka.- Drżącymi bezradnie rękami chwycił Ascha za pierś.- Podporuczniku - zawołał - to przecież nie może być prawdą!- To jest prawdą! Kazał żołnierzom krwawić, aby sam mógł zwiać.Ale nie wymknie się.Nie pozwolę, żeby się wymknął.Odnajdę go! A wtedy jednego z nas diabli wezmą.W takim okresie jak ten - ryczał Schulz przejmującym głosem koszarowego zupaka - który jest okresem wielkim i decydującym, musimy okazać się godnymi ofiar poniesionych dla Wielkich Niemiec!Opuścił nieco kartkę, z której te słowa odczytał, podniósł swój kanciasty łeb, aby jeszcze raz zlustrować żołnierzy ustawionych przed nim w szeregu.Gapiła się na niego szara, bezosobowa masa; nie można powiedzieć, żeby płynęła od niej zbyt zdecydowana gotowość służenia ojczyźnie.Nie odczuwało się nawet bezwarunkowego respektu należnego przełożonym.To zwłaszcza zasmucało Schulza.- Walka nasza - czytał dalej, przy czym jego oczy dzika lśniły melancholijnie - jest walką ogromną, niepowtarzalną i ponad wszelką wątpliwość wzniosłą [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl