Harry Harrison Stalowy Szczur Spiewa Blesa

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odwzajemniłem mu się spojrzeniem i zauważyłem, że nie tylko jego oczy spotykały się w pół drogi, ale i włosy zaczynały się przy samych brwiach.Gdy krzyknął do mnie, jego oddech przeraził mnie sto razy bardziej niż wygląd.- Hej ty, chłoptasiu! Dawaj, co tam niesiesz.Rzuć na ziemię swoje rzeczy albo pożałujesz.- Nikt mi tu nie będzie rozkazywał, chyba że po moim trupie, ty niepiśmienny imbecylu! - odkrzyknąłem.Prędzej czy później musiała nadejść męska próba sił z tymi stuprocentowo męskimi ciotami.Lepiej prędzej.Ryknął z wściekłością na zniewagę, chociaż nie był w stanie jej zrozumieć, i zamierzył się mieczem.Parsknąłem śmiechem.- Wielki tchórz zabije mieczem małego człowieczka, który nawet nie ma siekiery.- Pokazałem mu dwa palce, aby w dwójnasób podkreślić znaczenie moich słów.Liczyłem, że ta niewyszukana składnia odpowiada miejscowemu profilowi językowemu.Chciałem, by wszyscy mnie zrozumieli.Musieli zrozumieć, bo Świński Oddech wypuścił miecz z ręki i rzucił się na mnie.Rzuciłem torbę w bok i ruszyłem w błoto.Strzelał palcami i rozkładał szeroko ramiona, gotowe, aby mnie pochwycić i zmiażdżyć.Zrobiłem pod nimi unik.Podstawiłem mu nogę, i kiedy mnie mijał, runął z chlupotem w kałużę.Wstał jeszcze bardziej rozeźlony, zacisnął pięści i ruszył naprzód, ale teraz nieco ostrożniej.Mogłem to zakończyć tam i wtedy i ułatwić sobie życie.Lecz najpierw musiałem zademonstrować klasę, by jego kumplom nie przyszło do głowy, że upadł przez przypadek.Zablokowałem cios, chwyciłem jego ramię i wykręciłem ze stawu.Trafił w ścianę i wydał zadowalający chrzęst.Krwotok z nosa nie zmniejszył jego wściekłości.Tak samo jak mój wykop, który sparaliżował mu jedną nogę, ani cios kolanem, który wyłamał drugą.Pozbawiony wsparcia nóg upadł na kolana i zaczął się czołgać do mnie na czworakach.W tym momencie największy nawet tępak wśród widzów znał już zwycięzcę pojedynku.Podniosłem go więc za włosy, rąbnąłem w szyję kantem dłoni i pchnąłem do tyłu.Nieprzytomny zwalił się z pluskiem w muł.Podniosłem z ziemi jego miecz, sprawdziłem kciukiem ostrze i podskoczyłem tak raptownie i groźnie, że zbrojna banda odruchowo się cofnęła.Nabierałem rozpędu.- Teraz ja mam miecz.Chcecie go, to dacie za niego gardło.A może jest wśród was cwaniak, który zaprowadzi mnie do waszego wodza, Svinjara? Temu podaruję miecz na własność.Są chętni?Oryginalność propozycji i wrodzona chciwość słuchaczy odwróciły na chwilę groźbę ataku.- Wyjdźcie i ustawcie się za mną! - zawołałem przez ramię.- Postarajcie się zionąć nienawiścią.- Pomrukując i zgrzytając zębami moja wesoła gromadka wyszła na światło dzienne i ustawiła w szeregu za moimi plecami.- Dawaj miecz, zaprowadzę cię do Svinjara - oznajmił niezmiernie owłosiony i muskularny drab.Nosił tylko maczugę, więc jego zachłanność była zrozumiała.- Najpierw zaprowadź mnie do Svinjara, potem dostaniesz miecz.Ruszamy.Nastąpiło wahanie, ponure spojrzenia, pomruki.Ze świstem przeciąłem im powietrze przed nosem dla zachęty, by się znowu cofnęli.- Mam w tej torbie śliczny prezent dla Svinjara.Zabije drania, który spróbuje go tego pozbawić.67Groźby wcisnęły się tam, gdzie nie zdołały pochlebstwa, i wszyscy ruszyliśmy w wodną nawałnicę.Błotnistymi ścieżkami miedzy zawalonymi ruderami na małe wzgórze zwieńczone sporym budynkiem z nieokorowanych okrąglaków.Wymachując mieczem, aby nikt się zbytnio nie zbliżał, wspiąłem się za przewodnikiem po kamienistej dróżce do wejścia.Moi znużeni muzycy dreptali naszym śladem.Gryzło mnie trochę sumienie z powodu dopalacza.Ale sprawy rozwijały się tak szybko, iż nie zdążyłem podać go innym.Stanąłem na progu i przynagliłem ich do wejścia machnięciem ręki.- Do środka, nareszcie w bezpiecznym porcie.Weźcie po jednej i natychmiast łyknijcie.To super dopalacz, przywróci was światu ożywionemu.Przewodnik z drewnianą pałką przecisnął się do środka i śmignął obok grupek ludzi, którzy rozwalali się po dużym pokoju, do mężczyzny w wielkim kamiennym fotelu przy kominku.- Tyś mój szef, wodzu Svinjar.Przyprowadziliśmy ich, jak kazałeś.- Obrócił się i tupnął na mnie.- Teraz dawaj miecz.- Jasne.Bierz.Wyrzuciłem go za drzwi w ulewę i usłyszałem jęk bólu, gdy odbił się od któregoś z jego bandy.Przewodnik wybiegł za nim, a ja podszedłem do kamiennego tronu.- Tyś mój szef, wodzu Svinjar.A to mój zespół.Nawijają niezłą muzykę, daję słowo.Zmierzył mnie lodowatym wzrokiem, wielki chłop o wielkich mięśniach - oraz o wielkim brzuchu, który wylewał mu się zza paska.Z gęstwiny zjeżonych siwych włosów i brody wyzierały maleńkie świńskie ślepka.We wnęce w kamiennym fotelu sterczała gałka miecza i Svinjar muskał ją palcami.Wypuścił ją z dłoni i pozwolił mieczowi się przewrócić.- Dlaczego mówisz tym odpychająco sprośnym żargonem?- Co proszę? - spytałem i ukłoniłem się wzgardliwie.-Tak się do mnie zwracano i pomyślałem, że to miejscowy dialekt.- Zgadza się - ale tylko między durniami bez wykształcenia, którzy się tu urodzili [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl