Kirst Hans Hellmut 08 15 t.2 (SCAN dal 801)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Luschke wziął znów do ręki ołówek i zaczął nim bębnić po notesie.- Panie kolego - powiedział z tak słodką uprzejmością, że graniczyła ona niemal z obraźliwą ironią - można i ten wypadek rozpatrywać z wielu stron.Jedna z tych możliwości wygląda tak: któryś z moich oficerów odkrywa nieprzyjacielski cel i skierowuje nań ogień.To wszystko.I to może się na wojnie wydarzyć,- Pan kryje tego człowieka, panie Luschke.- Przywiązuję wagę do tego, panie kolego, żeby w zasięgu moich kompetencji mieć zupełną swobodę ruchów.Nawet w tym wypadku.Prawa powieka pułkownika Luschke zadrżała lekko, kiedy usłyszał, że dowódca piechoty brutalnie przerwał rozmowę.W słuchawce rozległ się jeszcze gwałtowny trzask, po czym nastąpiła całkowita cisza.Pułkownik nie ruszając się z miejsca odłożył słuchawkę.Potem wziął tekę, otworzył ją i zaczął przerzucać zawarte w niej papiery.Wreszcie znalazł to, czego szukał: meldunek kaprala Vierbeina, wręczony mu przez przyjaciela, komendanta lotniska, w miasteczku przyfrontowym.Luschke przeczytał raz jeszcze uważnie wszystko, co napisał Vierbein.Potem, podkreśliwszy starannie dwa zdania, zażądał, żeby go połączono z porucznikiem Wedelmannem.Wedelmann, który widocznie czekał na wezwanie swego dowódcy, zgłosił się natychmiast.- Jakże się panu powodzi, mój drogi? - zapytał Luschke z podejrzaną uprzejmością.Wedelmannowi zdawało się, że wie, co dowódca chciałby usłyszeć.- Kiedy się ta sprawa wydarzyła dziś w południe, panie pułkowniku, znajdowałem się.- O czym pan właściwie mówi, poruczniku Wedelmann? Jaka sprawa? Żadna sprawa mnie nie interesuje.Pytam jedynie, jak się panu powodzi.- Dziękuję, panie pułkowniku, dobrze - powiedział Wedelmann zdumiony.- No więc! Tylko to chciałem wiedzieć.Jeżeli zechcę dowiedzieć się czegoś innego, pozwolę sobie o to zapytać.- Tak jest, panie pułkowniku.- Mam wiadomości od pańskiego Vierbeina, drogi poruczniku Wedelmann.- Dobre, panie pułkowniku?- Niech pan zgadnie!- Czy coś się stało? - zapytał Wedelmann z niepokojem.- Trudno mi to sobie wyobrazić.Gdyby jednak tak być miało, nie mogę uwierzyć, żeby to była wina Vierbeina.- Może więc winien jest pan, poruczniku Wedelmann? Wedelmann zamilkł.Szukał w myśli błędu, swojego błędu, ale nie mógł go w tej chwili znaleźć.Nigdy nie było łatwo zdobyć się w obecności Luschkego na jasną myśl.- Dał pan Vierbeinowi jedynie dokument na podróż służbową.Teraz nie może ruszyć się z dywizjonu zapasowego.Dokumenty urlopowe i łącznie z tym dokumenty transportowe - to byłoby prostsze.- Czy mamy posłać mu papiery urlopowe, panie pułkowniku?- To zależy - odrzekł Luschke.- Zależy od tego, czy Vierbein wręczył już swoje papiery, czy też nosi je przy sobie w kieszeni.Jeżeli mamy do czynienia z drugą ewentualnością, naprawienie błędu byłoby stosunkowo łatwe.Jeżeli nie, komplikacje tylko zwiększyłyby się przez to.- Co pan pułkownik rozkaże? - zapytał Wedelmann, chcąc, jak to było jego zwyczajem, zrzucić ciężar ze swych pleców.- Co rozkażę? Rozkazuję, żeby pan nie robił głupstw.,- Tak jest - powiedział Wedelmann i poczuł się zawstydzony.Powinien był wiedzieć o tym, że z Luschkem zabawa w przerzucanie się odpowiedzialnością jak piłką nie może się udać.- A co się tyczy drugiej sprawy.- To mnie nie interesuje.Przynajmniej w tej chwili.Nawiasem mówiąc, jedno panu przypominam: w moich oczach jest pan odpowiedzialny za trzecią baterię.Wyłącznie pan! Dopóki pana stamtąd nie zwolnię.Wedelmann miał zamiar ostrożnie zaprotestować.Chciał powiedzieć coś o nie sprzyjających okolicznościach, niejasnych kompetencjach, dwutorowych zarządzeniach.Ale nie udało mu się to, gdyż Luschke raczył przerwać rozmowę.Wedelmann poczuł odrobinę gniewu na swego przełożonego, którego zawsze tak uwielbiał.Pod wpływem niejasnych, gorączkowych myśli odwrócił się od telefonu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl