Kraszewski Józef Ignacy Infantka

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.D Ermenville pobiegł szukać gościńca i udało mu się go znalezć.Puścili sięczwałem, gnając konie bez miłosierdzia, a jazda ta szalona w milczeniu, wśród ciemności,około dwóch godzin trwała.Las stał czarny przed nimi, a w nim dróg krzyżowało się kilka.Niepewność, którą obrać.Souvray najszerzej wybitą wskazał, ale ta prowadziła do porębu, z którego drzewo budulcowewywożono.Nagle obalonych kilkanaście ogromnych sosen, kłody, pnie i gałęzie nagroma-dzone zaparły dalszą drogę.Król zmęczony, podrażniony, zeskoczył z konia.Souvray i Larchant pieszo także poczęlibłądzić, starając się wyszukać nową jakąś ścieżkę.Szczęściem natrafili na chałupkę węglarza;ale dosyć hałaśliwie i orężem pobrzękając gdy się do niej zbliżyli, strwożony biedaczyskoskoczył na wyżki296, skrył się na nich i drabinę wciągnął za sobą.Larchant, aby się do niegodostać, musiał szturmem brać chałupę.296w y ż k i rodzaj strychu, górka218Porwanego biedaka przyprowadzono przed króla, który mu obiecywał nagrodę znaczną,byle im dalszą pokazał drogę.D Ermenville wziął na konia węglarza, wyjechał naprzód.pędzono czwałem znowu.Zaczynało dnieć, gdy dzięki przewodnikowi dostali się do Zatora.Wzruszenie, szybka jazda nocna, obawa pogoni nieustanna, niepewność, co począć dalej,brak przewodników, zabłąkanie się Pibraka, króla Henryka, rozpieszczonego i nienawykłegodo takich wysiłków, tak znużyły i odjęły mu siły, że choć pośpiech był konieczny, zwątpilitowarzyszący mu, czy dalej wydoła.Złamany jazdą konną, chociaż na pół omdlały, kazał so-bie skronie natrzeć winem, napił się go trochę i musiał siadać, aby pędzić znowu, bo każdachwila niebezpieczeństwo zwiększała.Droga do Oświęcimia, dniem i gościńcem większym, stosunkowo była już łatwiejszą.Tuna ostatek znalezli się straceni Vill�quier, Pibrak, Caylus, Beauvail i Nangis297, stanowiącyresztę gromadki.Potrzebowali oni tu spocząć, gdyż przebyli także nocą przygód i utrapieńwiele.Król, nie zatrzymując się dla nich, z Souvrayem, Larchantem i du Hallem popędziłdalej natychmiast.Wszystkie te zwłoki tyle czasu zabrały, że chociaż król o trzy godziny wyprzedzał Tęczyń-skiego, pogoń zbliżała się i groziła.Słyszano ją już nadciągającą.Vill�quier i Pibrak ledwiemieli czas skoczyć na konie i ukryć się w pobliskim lesie; inni ruszyli doganiać króla, aby mubyć pomocą.Miron, jadący przodem, krzyczał na całe gardło: Prędzej! Prędzej! nie mogąc zdyszany nic więcej wymówić.Souvray, który za królem jechał na ostatku, zatrzymał się, posłyszawszy wołanie, i począłpytać Mirona, co się stało.Przerażony doktór, nie zatrzymując się, krzyknął: Cała Polska goni za królem.nadjeżdżają.pędzą.Vill�quier i Pibrak wzięci w nie-wolę.Tymczasem król strwożony, nie zatrzymując się, z Larchantem i du Hallem pędził ciągle,co konie mogły wyskoczyć.Na drodze tuż za Oświęcimiem most na rzeczce Souvray kazałrozrzucić, ażeby goniących zatrzymać.Zbliżał się tymczasem coraz Tęczyński, który z licznego orszaku po drodze zgubił częśćwiększą, wiele koni padło, inne ustały ze znużenia.Podkomorzy tylko z kilku po tatarskuubranymi i uzbrojonymi ludzmi biegł, co chwila się zbliżając i zyskując pośpiechem na królu.Do Oświęcimia dobiegł właśnie, gdy oni wyjeżdżali z miasteczka.W Oświęcimiu Tęczyńskizaalarmował ludność, kazał zawołać starostę i zażądał świeżych koni, gdyż te, które miał, jużdalej iść nie mogły.Podstarości, dowiedziawszy się, że uchodzącym był król, puścił się natychmiast na przełajbez drogi i dopadł wkrótce do zburzonego mostu.Tuż za nim widać było uchodzących Fran-cuzów.Sądząc, że pomiędzy nimi król się znajduje, puścił się wpław do rzeczki, wołając połacinie: Najjaśniejszy Panie, czego uciekasz? (Serenissima Majestas, cur fugis?)298.Król z daleka, widząc brodzącego w wodzie z łaciną szlachcica, pomimo trwogi i znużenianie mógł się wstrzymać od śmiechu, ale nie myśląc stanąć, biegł dalej.Granica już była nie-daleko, tam czuł się bezpiecznym.Przed nimi widać było Pszczynę.Tęczyński na złamanie karku gonił Henryka, chcąc koniecznie go ubiec; miał już przy so-bie tylko czterech Tatarów z łukami i strzałami.297C a y l u s, B e a u v a i l (B e a u v a i s) i N a n g i s byli m.in.istotnie towarzyszamikróla w ucieczce298Powyższy cytat łaciński oraz drugi łaciński, nieco niżej (słowa Belli�vre a) pochodzi zrękopisu O odjechaniu z Polski do Francji Henryka króla polskiego (Teka Naruszewicza, uNoaillesa, t.III, s.593).219Postrzegłszy go coraz się zbliżającego Belli�vre, który miał parę pistoletów w olstrach, je-den z nich dał Larchantowi, drugi Souvrayowi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl