Fagyas Maria Porucznik diabla (3)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Przestań mi się przyglądać! - krzyknęła.- Wyglądam okropnie! Obiecałeś nie patrzeć na mnie, póki nie urodzę dziecka.Dorfrichter jakby oniemiał.Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, poruszył wargami, ale nie mógł dobyć głosu.Pokręcił głową jakby niedowierzając własnym uszom i skierował zalęknione i pytające spojrzenie w stronę Kunzego.Kapitan odpowiedział mu kiwnięciem głowy, doktor Frazer zaś przerwał ciszę głosem zbyt donośnym, jak na szczupłe pomieszczenie, jakim była kancelaria.- Poruczniku, muszę przestrzec pana, że stwarzanie z pana strony trudności może jedynie przedłużyć sprawy proceduralne, ale z pewnością nie przeszkodzi mej klientce w odzyskaniu wolności - zaterkotał.Dorfrichter wytrzeszczył na niego oczy.- Milczeć, proszę! - warknął, a ton jego głosu sprawił, że młody adwokat zawrzał z oburzenia.- Szanowny panie.- odezwał się, ale natychmiast zamilkł, kiedy zobaczył wyraz twarzy porucznika.Dorfrichter podszedł do Marianny, wziął ją za rękę i przytulił łagodnie i ostrożnie do siebie.- Już urodziłaś je, Marianno.Nie pamiętasz? - rzekł i dotknął podbródka żony unosząc jej twarz ku górze i przypatrywał się badawczo, jak gdyby próbując znaleźć jakiś sposób porozumienia.Uśmiechnęła się do niego i potrząsnęła głową.- Wiesz, kim jestem, Marianno?- Oczywiście, że wiem - odpowiedziała śmiejąc się, po czym odepchnęła go od siebie.- Gniewasz się na mnie? - spytał.Pokręciła przecząco głową.- Chyba nie - powiedziała z powątpiewaniem.Nagle jakby się zmieszała, ukryła twarz w dłoniach, ale kiedy je opuściła, w oczach miała łzy.- Musi pan zrozumieć, że pańska żona jest pacjentką w sanatorium doktora Breuera - powiedział adwokat Frazer.- Proszę nas zostawić samych! Wiem dobrze, o co chodzi.Niech pan da nam teraz spokój! - zwrócił się do Kunzego podniesionym głosem.- Niech mu pan powie, żeby sobie poszedł do diabła!Młodzieniec żachnął się z gniewu.- Może pan równie dobrze zaczekać na zewnątrz, doktorze Frazer - wmieszał się Kunze - ja tu zostanę, więc nie ryzykuje pan niczym, spełniając prośbę porucznika.- To nie była prośba, ale rozkaz! - Adwokat wahał się chwilę, potem zrobił naburmuszoną minę i wyszedł majestatycznie z kancelarii.- Marianno - spytał Dorfrichter - czy ty wiesz, gdzie jesteśmy?Uśmiechnęła się jakby przez łzy i wzruszyła ramionami.- Czy poznajesz kapitana?- Oczywiście, że tak! - odrzekła nieco poirytowanym tonem.- Przecież już to mówiłam, prawda?- Czy wiesz, po co się tu spotkaliśmy? Wyglądało na to, że pytanie do niej nie dotarło.- Jestem zmęczona - powiedziała cicho.- Czy doktora Breuera dziś nie będzie? Zawsze zjawia się o tej porze.Dorfrichter poprowadził ją do kanapy w kącie, na której usiedli.- Posłuchaj mnie, Marianno.Wydarzyły się rzeczy trudne do wytłumaczenia, ale musisz pamiętać o tym, że kocham cię bardzo mocno i nigdy nie chciałem cię skrzywdzić.Nadal jesteś najdroższą dla mnie istotą, jedyną na świecie.Słyszysz mnie, Marianno?Patrzyła na niego z takim wyrazem twarzy, jak się słucha dźwięków odległej muzyki Uniosła dłoń i dotknęła policzka męża.- Powinieneś się ostrzyc - zauważyła i przytulając się mocniej do męża powiedziała jasnym, ożywionym tonem: - Dziecko miało czarne włosy po urodzeniu, ale mu wyszły, a teraz wyrosły nowe, jasne, prawie białe.- Widzisz, przecież mówiłem, że urodziłaś dziecko - powiedział Dorfrichter tonem pełnym nadziei i perswazji, ale przebłysk jasności rozumowania u Marianny zgasł już niczym spadająca gwiazda.Kunze siedział za biurkiem odwrócony plecami do Dorfrichterów i pragnął położyć kres tej bolesnej rozmowie.Jakże dobrze znał skrępowanie i wyrzuty sumienia i był po raz pierwszy pełen głębokiej i szczerej litości dla tej kobiety.Zrobiła się niespokojna, ponownie spytała o doktora Breuera [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl