La Fayette Księżna de Cleves

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odjechał mniej więcej trzy miesiące temu; w czasie jegonieobecności mało widywałem panią de Tournon: ty zajęłaś mnie całkowicie iwiedziałem tylko, że on ma niedługo wrócić.Przedwczoraj, przybywszy do Paryża, dowiedziałem się, że ona umarła:posłałem do niego zapytać, czy nie było o nim wiadomości.Powiedziano mi,że przyjechał właśnie w wilię śmierci pani de Tournon.Udałem się doń na-tychmiast, domyślając się, jak go zastanę, ale jego rozpacz przewyższała owiele to, co sobie wyobrażałem.W życiu nie widziałem boleści tak głębokiej i tkliwej; skoro mnie ujrzał,uściskał mnie, zalewając się łzami: Nie ujrzę jej już powiada nie ujrzę jejjuż, umarła! Nie byłem jej godny, ale pójdę za nią niebawem.Zamilkł; następnie, od czasu do czasu, powtarzając ciągle: Umarła, nieujrzę jej już! , rozpoczynał na nowo krzyki i płacze jak człowiek, który niepanuje nad swoim rozumem.Rzekł mi, że nieczęsto odbierał od niej listy wczasie swej nieobecności; ale go to nie dziwiło, ponieważ ją znał i wiedział, zjakim trudem waży się na list.Nie wątpił, że byłby ją zaślubił za powrotem;uważał ją za najmilszą i najwierniejszą osobę jaka istniała; wierzył w jejszczerą miłość; traci ją w chwili, gdy mniemał połączyć się z nią na zawsze!Wszystkie te myśli pogrążały go w rozpaczy, nad którą nie umiał zapanować;i wyznaję, iż nie mogłem patrzeć na to bez współczucia.Musiałem wszakże opuścić go, aby spieszyć do króla; rzekłem, że wrócęniebawem.Wróciłem w istocie; ale jakież było moje zdumienie, kiedy go za-stałem zupełnie innym, niż go zostawiłem.Chodził po pokoju z wściekłościąna twarzy, przystając co chwila jak człowiek nieprzytomny.,,Chodz, chodz zawołał ujrzysz człowieka najbardziej zrozpaczonego pod słońcem; jestemtysiąc razy nieszczęśliwszy, niż byłem przed chwilą, a to, czego dowiedziałemsię o pani de Tournon, gorsze jest niż jej śmierć.Myślałem, że boleść pomieszała mu całkowicie rozum; nie mogłem sobiewyobrazić, aby mogło być coś gorszego niż śmierć kochanki, którą się miłujei której ma się wzajemność.Rzekłem, iż dopóki zgryzota jego miała granice,pochwalałem ją i współczułem mu: ale przestanę go żałować, skoro się takpoddaje rozpaczy i skoro traci rozum. Nadto byłbym szczęśliwy, gdybym go utracił, i życie także wykrzyknął.40 Pani de Tournon zdradzała mnie; i dowiaduję się o jej niewierności i zdra-dzie nazajutrz po dniu, w którym dowiedziałem się o jej śmierci, w chwili gdydusza moja przepełniona jest najżywszą boleścią i najtkliwszą miłością; wchwili gdy jej obraz jest w mym sercu jako najdoskonalsza rzecz na świecie inajdoskonalsza w stosunku do mnie, odkrywam, żem się mylił, że ona niewarta, abym ją opłakiwał; i czuję żal po jej śmierci tak samo, co gdyby mibyła wierna, a czuję jej niewierność, jakby nie była umarła.Gdybym był do-wiedział się o tej odmianie przed jej śmiercią, zazdrość, gniew, wściekłośćbyłyby mnie przepełniły i opancerzyły niejako przeciw bólowi po jej stracie;ale jestem w stanie, w którym nie mogę ani pocieszyć się, ani jej nienawi-dzić.Pojmujesz, jak zdumiały mnie słowa Sancerre'a.Spytałem, w jaki sposóbdowiedział się tego, co mi powiada.Opowiedział, że w chwilę po moim odej-ściu d'Estouteville, który jest jego serdecznym przyjacielem, ale który niewiedział nic o jego miłości, przyszedł go odwiedzić; skoro tylko usiadł, zacząłpłakać.Przeprosił go, że przed nim ukrywał to, co mu powie; prosi, aby sięnad nim użalił: przyszedł otworzyć przed nim serce: �Oto rzekł widziszczłowieka strapionego bez miary śmiercią pani de Tournon.� To nazwisko ciągnął Sancerre tak mnie zdumiało, iż mimo że pierw-szym mym odruchem było powiedzieć, że ja tu bardziej jestem stroskany odniego, nie miałem siły przemówić.Opowiedział mi następnie, że kochał ją odpół roku, że wielokroć chciał mi to wyznać, ale że ona mu tego wyrazniewzbroniła, i to tak stanowczo, że nie śmiał się sprzeciwiać; że zdobył jej serceprawie natychmiast, kiedy ją pokochał; że ukrywali swą miłość przed całymświatem; że nigdy nie był u niej publicznie; że zdołał szczęśliwie pocieszyć jąpo stracie męża; że wreszcie miał ją zaślubić w chwili, gdy umarła; ale że tomałżeństwo, skojarzone z miłości, miało uchodzić za wynik obowiązku i po-słuszeństwa; że uprosiła ojca, aby jej nakazał wyjść za niego, iżby to nie byłow zbytniej sprzeczności z jej zachowaniem tak odległym od powtórnego za-mężcia.Póki d'Estouteville mówił ciągnął Sancerre wierzyłem: gdyż wszystkozdawało mi się prawdopodobne; czas, w którym powiadał, że zaczął kochaćpanią de Tournon, to był właśnie czas, gdy wydała mi się odmieniona; ale wchwilę potem miałem go za kłamcę lub bodaj za lunatyka.Omal nie powie-działem mu tego; potem umyśliłem rzecz wyświetlić; wziąłem go na spytki,zacząłem okazywać wątpliwości.Słowem, uczyniłem tyle, aby się upewnić omoim nieszczęściu, że spytał mnie w końcu, czy znam pismo pani de Tour-non.Położył na mym łóżku cztery jej listy i portret; w tej chwili wszedł mójbrat.D'Estouteville miał twarz tak pełną łez, że musiał wyjść, aby ich nie po-kazać; powiedział mi, że wróci wieczorem zabrać to, co mi zostawia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl