Michail Bulhakow Mistrz i Malgorzata (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dama wymawiała się, mówiła: "Nie, nie, jutro nie będzie mnie w domu!", a Stiopa upierał się: "Ale ja i tak przyjdę!"Co to jednak była za dama, która jest teraz godzina jaki to dzień tygodnia, którego dziś - o tym Stiopa nie miał bladego wyobrażenia i, co najgorsze, nie miał również najmniejszego pojęcia, gdzie się znajduje.Postanowił wyjaśnić przynajmniej ten ostatni problem i w tym celu rozkleił zlepione powieki lewego oka.W półmroku coś mętnie połyskiwało.Stiopa rozpoznał wreszcie tremo i zrozumiał, że leży na wznak we własnym łóżku, to znaczy w byłym łóżku wdowy po jubilerze, w swojej sypialni.W tym momencie coś w jego głowie eksplodowało z taką siłą, że jęknął i zamknął oczy.Wyjaśniamy - Stiopa Lichodiejew, dyrektor teatru Varietes, ocknął się rano w swoim mieszkaniu, które dzielił z nieboszczykiem Berliozem, w wielkim, mającym kształt podkowy, pięciopiętrowym domu na ulicy Sadowej.Stwierdzić tu należy, że mieszkanie to - numer pięćdziesiąt - od dawna cieszyło się, jeśli nie złą, to w każdym razie wątpliwą sławą.Jeszcze dwa lata temu właścicielką jego była wdowa po jubilerze, Anna de Fougerais, pięćdziesięcioletnia szanowana przez wszystkich i nader zapobiegliwa matrona, która trzy ze swoich pięciu pokoi odnajmowała sublokatorom.Jeden z nich nazywał się, bodajże, Biełomut, drugi - zaprzepaścił gdzieś swoje nazwisko.I nagle, przed dwoma laty, w mieszkaniu zaczęły się dziać rzeczy niepojęte - jego mieszkańcy jeden po drugim znikali bez wieści.O zaginionych i o przeklętym mieszkaniu w całym domu długo opowiadano najróżniejsze legendy, a następnie zamieszkał tu nieboszczyk Berlioz z małżonką oraz wyżej wymieniony Stiopa, również z żoną.Jasne, że skoro tylko zadomowili się w fatalnym mieszkaniu, zaczęło się diabli wiedzą co! Przede wszystkim w ciągu miesiąca przepadły obie żony, co prawda nie bez wieści.O żonie Berlioza opowiadano, że ktoś widział ją podobno w Charkowie z jakimś ba-letmistrzem, żona Stiopy natomiast znajdowała się jakoby na Bożedomce, gdzie, jak plotkowano, dyrektor Varietes, wykorzystując swoje nadzwyczajne stosunki, załatwił dla niej pokój, pod tym wszakże warunkiem, że jej noga nie postanie więcej na Sadowej.A więc Stiopa jęknął.Chciał.zawołać służącą Gru-nię i polecić jej, żeby mu przyniosła piramidon, lecz pomimo wszystko zdał sobie sprawę, że żadnego piramidonu Grunia mieć -nie może.Próbował wezwać na pomoc Berlioza, dwukrotnie zajęczał: "Misza.Mi-sza.", ale jak się sami domyślacie, odpowiedzi nie otrzymał.W mieszkaniu panowała niczym nie zmącona cisza.Poruszył palcami oióg i zrozumiał, że leży w skarpetkach.Drżącą dłonią przesunął po biodrze, żeby stwierdzić, czy ma na sobie spodnie, czy nie, lecz nie stwierdził tego.Wreszcie widząc jasno, że jest samotny i porzucony przez wszystkich, że nikt mu nie chce pomóc, postanowił wstać, choćby miało to być ponad ludzkie siły.Rozkleił zlepione powieki i ujrzał w lustrze człowieka ze sterczącymi ,na wszystkie strony włosami, z opuchniętą, pokrytą czarna szczeciną fizjonomią, z zapłyniętymi oczyma.Człowiek ów miał na sobie brudną koszulę, krawat, kalesony i skarpetki.Takim Stiopa zobaczył siebie w lustrze, a obok lustra zauważył nie znanego sobie człowieka, ubranego na czarno i w czarnym berecie.Usiadł na łóżku i, na ile był w stanie, wytrzeszczył na nieznajomego przekrwione oczy.Milczenie naruszył gość wypowiadając niskim, ciężkim głosem z cudzoziemskim akcentem następujące słowa:- Dzień dobry, najmilszy dyrektorze! Nastąpiła pauza, po której nadludzkim wysiłkiem przemówił Stiopa:- Czego pan sobie życzył - i sam zdumiał się nie poznając własnego głosu.Słowo "czego" zostało wypowiedziane falsetem, "pan" - basem, a "życzy" - w ogóle nie wydostało się na świat boży.Nieznajomy uśmiechnął się życzliwie, wyjął duży złoty zegarek z brylantowym trójkątem na kopercie, zegarek zadzwonił jedenaście razy, a gość powiedział:- Jedenasta.Dokładnie od godziny oczekuję na pańskie przebudzenie, ponieważ wyznaczył mi pan spotkanie na dziesiątą.Więc jestem!Stiopa namacał spodnie leżące na krześle, wyszeptał:- Przepraszam.- włożył je i ochrypłym głosem zapytał: - czy może mi pan podać swoje nazwisko?Mówienie przychodziło mu z trudem.Przy każdym wypowiedzianym słowie ktoś wtykał mu igłę w mózg, co powodowało piekielny ból.- Jak to? Mojego nazwiska też pan nie pamięta? - tu nieznajomy znowu się uśmiechnął.- Przykro mi.- zachrypiał Stiopa czując, że kac obdarzył go właśnie nowym upominkiem.Podłoga przed łóżkiem gdzieś uniknęła i wydało się Stiopie, że za sekundę poleci głową na dół do wszystkich diabłów, w otchłań bez dna.- Drogi dyrektorze - powiedział z przenikliwym uśmiechem gość - nie pomoże panu żaden piramidon.Niech się pan zastosuje do starej, mądrej zasady.Klin należy wybijać klinem.Jedyne, co może przywrócić panu życie, to dwie wódki pod pikantną, gorącą zakąskę.Stiopa był człowiekiem sprytnym i mimo swego tragicznego stanu zrozumiał, że skoro już ktoś go zastał w takim położeniu, to najlepiej będzie przyznać się do wszystkiego.- Szczerze mówiąc - zaczął ledwie obracając językiem - to wczoraj troszeczkę.- Ani słowa więcej! - zawołał gość i odjechał z fotelem na bok.Stiopa wybałuszając oczy zobaczył, że na malutkim stoliku stoi taca, na której leży pokrojony biały chleb, prasowany kawior w salaterce, marynowane borowiki na talerzyku, przykryty pokrywką rondelek i wreszcie wódka w pojemnej karafce pozostałej W spadku po jubilerowej.Szczególnie wstrząsające wrażenie na Stiopie wywarło to, że karafka spotniała z zimna.Było to zresztą całkowicie zrozumiałe - spoczywała bowiem w wiaderku napełnionym lodem.Jednym słowem stół był nakryty fachowo, ze znajomością rzeczy.Nieznajomy nie pozwolił na to, by zdumienie Stiopy narosło aż do chorobliwych granic, i zręcznie nalał.mu z pół szklanki wódki.- A pan? - pisnął Stiopa.- Z przyjemnością!Drżącą ręką Stiopa podniósł kieliszek do ust, zaś nieznajomy jednym haustem przełknął zawartość swojego.Żując kawior Stiopa wykrztusił:- A pan.niczym pan nie przegryzie?- Proszę mi wybaczyć, ale ja zwykłem pijać bez zakąski - odparł nieznajomy i nalał następną kolejkę.Zdjął z rondelka pokrywkę - okazało się, że są tam parówki w sosie pomidorowym.I oto sprzed oczu Stiopy znikła paskudna zieloność, słowa dały się już wymawiać, a co najważniejsze, Stiopa zaczął sobie coś niecoś przypominać.To mianowicie, że wczoraj był w Schodni, w podmiejskiej willi autora skeczów Chustowa, i że pojechali tam razem z Chustowem taksówką.Przypomniał sobie nawet, że złapali tę taksówkę pod "Metropolem" i że był jeszcze z nimi jakiś aktor, nie aktor.z walizkowym patefonem.Tak, tak, tak, to było w tej willi! I jeszcze - teraz to sobie przypomniał - psy wyły, kiedy puszczali ten patefon.Tylko dama, którą Stiopa chciał pocałować, pozostawała w dalszym ciągu niewyjaśniona.diabli wiedzą, co za jedna.zdaje się, że pracuje w radio, a zresztą może i nie.Tym sposobem dzień wczorajszy powolutku się przejaśniał, ale Stiopę obecnie bardziej interesował dzień dzisiejszy, a w szczególności fakt pojawienia się w sypialni nieznajomego, w dodatku z wódką i zakąską.Oto jest coś, co dobrze byłoby wyjaśnić!- No cóż, teraz mam nadzieję, przypomniał pan sobie moje nazwisko?Ale Stiopa tylko wstydliwie uśmiechnął się i rozłożył ręce.__ A jednak! Czuję, ze po wódce pił pan portwajn [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl