Feist Raymond E Mistrz magii

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Weszli w wodę i idąc płytkim, piaszczystym brodem zbliżali się do przeciwległego brzegu.Ponad głowami przemknęła kolejna chmura strzał.Po wystrzeleniu drugiej salwy Elfy zarzuciły łuki na plecy, dobyły mieczów i ruszyły biegiem w ślad za Krasnoludami.W lesie zostało tylko kilkunastu bieżników, którzy w razie potrzeby mieli osłaniać odwrót.Tomas jako pierwszy wdarł się na przeciwległy brzeg.Jednym cięciem miecza zwalił żołnierza, który zastąpił mu drogę na skraju wody.W okamgnieniu znalazł się w samym środku obozu przeciwnika, siejąc śmierć i spustoszenie.Krew Tsuranich tryskała fontannami spod złocistej klingi.Wilgotny mrok nocy wypełniły wrzaski umierających i rannych.Dolgan rozpłatał głowę Tsuraniego, rozejrzał się, lecz w pobliżu nie dostrzegł żadnego przeciwnika.Kilka kroków dalej, nad zwłokami kolejnego obcego stał Galain, lecz jego wzrok skierowany był w zupełnie inną stronę.Krasnolud spojrzał w tamtym kierunku.Tomas stał nad Tsuranim, po którego twarzy płynęły strumienie krwi z rany na głowie.Ranny wznosił ręce w błagalnym geście, prosząc o litość.Twarz Tomasa przykrywała straszna maska nieokiełznanej wściekłości i szału.Z jego ust wydarł się przedziwny i potworny okrzyk, ochrypły i pełen okrucieństwa.Błyskawicznym ruchem ciął mieczem i dobił Tsuraniego.Odwrócił się szybko w poszukiwaniu następnych przeciwników.Kiedy żadnego nie dostrzegł, przez moment zamarł w bezruchu, wpatrując się w przestrzeń pustym wzrokiem.Po chwili oczy ożyły i spojrzał przytomniej dookoła.Galain usłyszał okrzyk Krasnoluda.– Nadchodzą!Od strony sąsiednich obozów wroga dochodziły krzyki i nawoływania.Odkryli już podstęp i szybko nadbiegali ku właściwemu polu bitwy.Oddział Tomasa w milczeniu wbiegł w nurt rzeki i ruszył na drugą stronę.Kiedy docierali do brzegu, nadleciały pierwsze strzały Tsuranich.W odpowiedzi Elfy z brzegu natychmiast zaczęły szyć z łuków.Powracający oddział błyskawicznie wtopił się w mrok pomiędzy drzewami i po chwili byli już bezpieczni, poza zasięgiem strzał wroga.Zatrzymali się i porozsiadali na ziemi, żeby złapać oddech i uspokoić wzburzoną, po emocjach bitwy, krew.Galain zerknął na Tomasa.– Nieźle nam poszło.Żadnych strat, tylko kilku lekko rannych, a zlikwidowaliśmy trzydziestu obcych.Tomas nie uśmiechnął się.Zmarszczył czoło, zastanawiając się nad czymś.jakby coś słyszał.Podniósł głowę i spojrzał na Galaina, jakby dopiero teraz dotarły do niego jego słowa.– Tak, tak.Poszło nieźle, ale musimy znowu uderzyć, jutro, pojutrze, następnego dnia i tak długo ich nękać, aż zaczną działać.Noc w noc przekraczali rzekę.Napadali na jakiś obóz, aby następnego dnia uderzyć kilkanaście kilometrów dalej.Jedna noc mijała spokojnie, a potem jeden obóz był atakowany przez kolejne noce z rzędu.Czasami samotna strzała przeszywała mrok nocy ponad wodą, kładąc trupem wartownika na brzegu.Jego towarzysze zrywali się na nogi, gotowi do walki i czekali całą noc na atak, który nie następował; Kiedyś z kolei przebili się przez linie wroga o świcie, gdy obrońcy zdecydowali, że ataku tej nocy nie będzie.Zlikwidowali obóz, wdarli się na kilka kilometrów w południowe lasy i zdobyli tabory, zabijając wszystkich i wszystko, co napotkali, nawet dziwaczne sześcionogie stwory ciągnące wozy.W drodze powrotnej z wypadu stoczyli pięć potyczek, w których stracili trzech Elfów i dwóch Krasnoludów.Tomas siedział w lesie ze swoim oddziałem liczącym teraz ponad trzystu Elfów i Krasnoludów, czekając na wieści z innych obozów.Posilali się dziczyzną przyprawioną mchami, korzonkami i bulwami wonnych, leśnych ziół.Goniec podbiegł do Tomasa i Galaina.– Wiadomość z Armii Królewskiej.– Szaro ubrana postać, stojąca za nim, podeszła do obozowego ogniska.Tomas i Galain powstali.– Witaj nam, Leonie z Natalii – przywitał gościa Elf [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl