Minier Bernard Kršg

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skończył z tym.To już nie jego cyrk.Kurtyna.Exit.Finito.Usiłował przegnać go ze swojej głowy.Przebiegał w myślach stronę z wynikami wyszukiwania wyświetlonąna ekranie.Wiedział, że wolność słowa to konik internautów i każdy musisam przesiewać, wybierać i wykazywać się zmysłem krytycznym, ale to, coznalazł w sieci, wprawiło go w osłupienie.Szwajcar miał tysiące fanówi kilkadziesiąt poświęconych mu stron.Niektóre artykuły były względnieneutralne: zdjęcia Hirtmanna z procesu i inne, kradzione, z wcześniejsze-go okresu, na których był w towarzystwie swojej olśniewającej małżonki:ją i jej kochanka Szwajcar śmiertelnie raził prądem w swojej piwnicy,wcześniej zmusiwszy oboje, by się rozebrali, i oblawszy ich szampanem.Hirtmanna porównywano z innymi europejskimi seryjnymi mordercami,takimi jak Jos� Antonio Rodriguez Vega, który między sierpniem 1987a kwietniem 1988 roku w Hiszpanii zgwałcił i zabił co najmniej szesnaściekobiet w wieku od sześćdziesięciu do dziewięćdziesięciu trzech lat, alboJoachim Kroll, Kanibal z Ruhry.Na zdjęciach Hirtmann miałzdecydowaną, nieco surową twarz o wyrazistych rysach i intensywnymspojrzeniu.W niczym nie przypominał bladego, zmęczonego człowieka,którego Servaz spotkał w Instytucie Wargniera.Z tą twarzą Servazowi skojarzył się głos głęboki, przyjemny, dobrzepostawiony.Głos aktora, trybuna, który przywykł do przemawiania doswoich pretorian.Przypominały mu się także mniej lub bardziej wyrazne twarzeczterdziestu młodszych i starszych kobiet zaginionych w ciągu dwudziestupięciu lat.Kobiet, które zaginęły bez śladu, ale których nazwiska, a takżeinne dane znaleziono w notatnikach byłego prokuratora.Gdzieś istniałagrupa rodziców ofiar, którzy domagali się, by zmusić Hirtmanna domówienia.Ale w jaki sposób? Serum prawdy? Hipnozą? Torturami?Podekscytowani internauci brali pod uwagę wszystkie możliwości.Aączniez odesłaniem go do Guant�namo albo zakopaniem w ziemi w słonecznydzień z głową wysmarowaną miodem przed kopcem czerwonych mrówek.Wiedział, że Hirtmann nic nie powie.Wolny czy w więzieniu miał nadtymi rodzinami większą władzę, niż kiedykolwiek posiadało jakiekolwiekzłe bóstwo.Na zawsze był ich prześladowcą.Ich koszmarem.Była to jegoulubiona rola.Jak wszyscy najwięksi psychopatyczni zboczeńcy Hirtmanncechował się absolutnym brakiem wyrzutów sumienia i poczucia winy.Być może pękłby, gdyby zaserwowano mu waterboarding, rażenie prądemalbo inne tortury praktykowane przez Japończyków na Chińczykachw 1937 roku, ale nie było dużych szans, by zmiękł pod wpływem środkówstosowanych w areszcie lub w ramach kuracji psychiatrycznej jeżeliw ogóle zostanie złapany, w co Servaz wątpił.Nagle na monitorze wyświetliło się zdanie:ARE YOU READY?/CZY JESTEZ GOTOWY?Servaz zadrżał.Przez chwilę wydawało mu się, że to Hirtmannw jakiś sposób zdołał się włamać do jego komputera.Potem uświadomił sobie, że niechcący kliknął adres jednejz wyświetlonych stron internetowych.Po chwili napis zniknął i namonitorze zobaczył zwarty tłum ludzi i scenę koncertową zalaną blaskiemreflektorów.Do mikrofonu podszedł wokalista, pomimo panującegozmroku ukrywający oczy za ciemnymi okularami, i przemówił do tłumu,który zaczął skandować nazwisko mordercy.Servaz nie wierzył własnymuszom.Z bijącym sercem czym prędzej opuścił stronę.Trzy kolejne linki prowadziły po prostu do portali informacyjnych.Dwa następne do stron ogólnie poświęconych seryjnym mordercom.Potem, czternaście z rzędu do forów internetowych, na których ktoś wten czy inny sposób cytował nazwisko Szwajcara.Jego uwagę przyciągnąłkolejny adres:Zdjęcia do Doliny Wisielców w Pirenejach.Zauważył, że jego ręka drży, kiedy klikał w to hasło.Gdy skończyłczytać, odsunął fotel daleko od monitora.Zamknął oczy.Zrobił długiwdech.Jedyne, co zdołał zrozumieć, to że zimą miał zostać nakręcony filminspirowany jego śledztwem w Pirenejach, a zwłaszcza ucieczką Szwajcaraz Instytutu Wargniera.Nazwiska oczywiście zostały zmienione, ale ogólnyrys scenariusza nie pozostawiał wątpliwości.Do ról seryjnego mordercyi komisarza (sic!) wytypowano dwóch znanych aktorów.Servazowi zrobiłosię niedobrze.Oto kwintesencja konsumpcyjnego społeczeństwa,pomyślał.Ekshibicjonizm, podglądactwo, komercjalizacja.Mimowolnieprzypomniał sobie zdanie Deborda: Całe życie społeczeństw, w którychkrólują nowoczesne warunki produkcji, zapowiada się jako gigantycznenagromadzenie spektakli *.Słowa napisane z wielką przenikliwościąponad dwadzieścia lat wcześniej.Poczuł gniew, ale także strach.Cały ten ruch wokół Szwajcara&A gdzie on był przez te miesiące? Co szykował? Uświadomił sobie, żemężczyzna może być równie dobrze w Canberze, na Kamczatce, w PuntaArenas, jak w kawiarence internetowej na rogu ulicy.Przypomniał sobie*Guy Debord, Społeczeństwo spektaklu, przeł.Anka Ptaszkowska, słowo/obrazterytoria, Gdańsk 1998, s.11.ucieczkę Yvana Colonny.Media, gliny, służby antyterrorystyczne wszyscy sądzili, że jest w Ameryce Południowej, w Australii, wszędzie gdytymczasem Korsykanin ukrywał się w owczarni zaledwie trzydzieścikilometrów od miejsca, gdzie popełnił zbrodnię, za którą był ścigany.Czy Hirtmann rzeczywiście może być w Tuluzie?Ponad milion mieszkańców w aglomeracji miejskiej.Bardzozróżnicowana populacja.Wielość losów, indywidualnych dramatów,impulsów stadnych.Sieć ulic, placów, dróg, obwodnic, wielopoziomowychskrzyżowań, ślimaków.Dziesiątki narodowości Francuzów, Anglików,Niemców, Hiszpanów, Brazylijczyków, Afgańczyków, Malijczyków,Kenijczyków, Tunezyjczyków, Ruandyjczyków, Ormian&Gdzie najlepiej schować drzewo? W lesie.Znalazł jej numer w książce telefonicznej.Numer nie był zastrzeżony, alenie posunęła się też tak daleko, by podać swoje imię: M.Bokhanowsky.Servaz zastanawiał się dłuższą chwilę, zanim wykręcił numer.Odebrałapo drugim dzwonku. Halo? Tu Martin powiedział i zawahał się przez moment. Czy możemysię spotkać? Chciałbym ci zadać kilka pytań& na temat Hugona.Cisza. Chcę, żebyś mi powiedział prawdę, tutaj, teraz: myślisz, że to on?Czy myślisz, że mój syn jest winny? Jej głos drżał, napięty i delikatny jakpajęcza nić. Nie przez telefon zaznaczył. Ale jeśli chcesz wiedzieć, mam corazwięcej wątpliwości co do jego winy.Wiem, jakie to dla ciebie trudne, alepowinniśmy porozmawiać.Mogę być w Marsac za jakieś półtorej godziny.Pasuje ci czy wolisz to przełożyć na jutro? Domyślił się, że kobieta sięzastanawia.Czekał. Marianne? odezwał się w końcu, ponieważ nieodpowiadała. Przepraszam, musiałam pomyśleć [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl