Perez Reverte Arturo Terytorium Komanczow.BLACK

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Słyszałeś czołgi? zapytał. Tak, chcą to szybko skończyć. Nie sądzę, żeby ktoś jeszcze miał tędy przejść. Ja też nie.Barl�s spojrzał na zegarek, zniecierpliwiony.Nienawidził zegarków.Od dwudziestu jeden latjego życie przebiegało pod ich dyktando, było zależne od godziny zwanej w żargonie deadline.Tota chwila, kiedy zamyka się wydanie gazety albo telewizyjnych wiadomości, i cała robota, jeśli niedotrze na czas, idzie w diabły.Jeszcze trzeba dojechać do miejsca nadawania domu otoczonegoworkami z ziemią, z agregatem prądotwórczym i anteną paraboliczną na dachu, gdzie pracuje PierrePeyrot i ludzie z EBU.A i tam transmisja czasem bywa przerywana z powodu uszkodzenia linii,kłopotów z sygnałem, awarii agregatu czy zbyt bliskiego wybuchu bomby.Praca całego dnia możew ten sposób przepaść i wtedy Barry, amerykański technik, wzrusza ramionami, patrząc na Barl�sa,jakby mu składał kondolencje.Maybe the next time, może następnym razem.Barry to rosły facet,zawsze w dobrym humorze, rozmawiał przez telefon satelitarny ze swoją filipińską żoną w dziwnejmieszance angielsko-hiszpańskiej i zanim odłożył słuchawkę, mówił: kocham cię, cichutko, zasła-44niając usta dłonią, jakby się wstydził, że inni słyszą, kiedy staje się na pięć sekund czuły.Ludziez EBU to ekipa najemników bardzo dobrych w swoim fachu, którzy obsługiwali transmisje sateli-tarne telewizji stowarzyszonych w sieci Eurowizji.Pierre, ich lokalny szef, był Francuzem, chudymi miłym, w okularach, który przez pół roku mieszkał w Amsterdamie z żoną i córką, a drugą poło-wę spędzał na wojnach w najróżniejszych miejscach planety.Barl�s pracował z nim już wszędzie,byli starymi przyjaciółmi.Każdego dnia, bez wysyłania przez Madryt oficjalną drogą zapotrzebo-wania do Brukseli, Peyrot rezerwował dla Barl�sa i Marqueza satelitę na dziesięć minut i godzinęna montaż u Franza, milczącego Niemca, lub u Salema, jasnowłosego, drobnego i uśmiechniętegoSzwajcaro-Tunezyjczyka.W gorsze dni redagowali materiał w hełmach na głowie i w kamizelkachkuloodpornych.Kiedyś, w Sarajewie, Franz i Barl�s odeszli od stołu montażowego na trzydzieścisekund przed tym, jak granat wybuchł pod oknem, pokrywając cały pokój odłamkami.Pierre uło-żył, do muzyki w rytmie znanych kupletów, tekst o całym wydarzeniu: Raz, gdy hiszpańska ekipaposzła odlać się , itd.Często ją śpiewali, kiedy po ciemku upijali się w Holiday Inn, podczas gdyna zewnątrz spadały bomby, Manucher opowiadał niezrozumiałe irańskie dowcipy, a Arianne, kore-spondentka France Inter, która czasami wydawała się podobna do księżniczki Karoliny z Monako,wyciągała od Barl�sa całe paczki chusteczek higienicznych, bo jej się skończyły podpaski.45Hotele dla dziennikarzy.Każda wojna ma swoje hotele i zawsze tak było.Vicente Talón, GiorgioTorchia, Pedro Mario Herrero, Louisset, Miguel de la Cuadra, Green, Vicente Romero, Fernandode Giles, Basilio, Bonecarrere, Claude Gl�ntz, Manolo Alcal�, starzy reporterzy z Algierii, Katangi,Kuby, Biafry i wojny sześciodniowej, zmarli, skończeni lub emerytowani, bohaterowie opowiada-nych w barach i burdelach historii, którymi Barl�s karmił się w młodości, wspominali z nostalgiąhotel Aletti w Algierze czy Saint-Georges w Bejrucie.Kiedy myślał o tym, czuł się przerazliwiestaro.Razem z Manu Leguineche i paru innymi, Barl�s należał do pokolenia niemal już wymar-łego, które zaczęło słuchać kul w początkach lat siedemdziesiątych.To były inne czasy, nie byłotakiego pośpiechu stukałeś w klawiatury starych teleksów, kręciłeś filmy, dzwigałeś poobijanegounderwooda, mogłeś przepaść na całe miesiące gdzieś w Afryce, a po powrocie i tak twój reportażpublikowano na pierwszej stronie.Teraz jednak wystarczało pięciominutowe spóznienie czy prze-stawienie satelity, żeby informacja się zestarzała i stała się niczym więcej jak cholernym śmieciem.Dla Barl�sa, jak dla wszystkich reporterów weteranów, każda wojna wiązała się z nazwą jakie-goś hotelu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl