Gabriel Richard Scypion Afrykański Starszy. Największy wódz starożytnego Rzymu

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Zastąpienie takiego twórczegorozumowania formułami, technikami, tradycjami, rytuałami - czyli tym, cozawsze się robi, ponieważ zawsze było robione - nieubłaganie prowadzi doklęski na polu walki.Rzymskie wojska, walczące z Hannibalem, ponosiłykolejne porażki, ponieważ ich dowódcy wykorzystywali je właśnie w taki sposób,jakiego się spodziewano.Scypion dostrzegł potrzebę przeprowadzenia zmianyw strukturze i taktyce legionów i ostatecznie pokonał Kartagińczyków.Wielki przywódca musi również być gotów do podjęcia wielkiego ryzykaniczym zawodowy hazardzista - a nie pełen entuzjazmu amator - ponieważ jestświadom tego, że sama wiedza na temat danych okoliczności i wydarzeń jestniewystarczająca, aby nad nimi przejąć kontrolę.Rzeczywistość w chaosiebitwy nie może być całkowicie rozpoznana ani całkowicie zgodna z czyjąś wolą.Zawsze pojawiają się straszne jeśli".Tylko wielki hazardzista ośmieliłby sięzaatakować Italię przez Alpy czy uderzyć na główną bazę strategicznąKartagińczyków w Nowej Kartaginie.Być może dyskusje ojca i stryja, którym przysłuchiwał się w dzieciństwie,stanowiły dla niego wskazówkę, gdy sam był już żołnierzem.Być może równieżzapoznanie się w młodości z historią Grecji i podziw dla kampaniiprowadzonych przez Epaminondasa, Filipa Macedońskiego, AleksandraWielkiego i Pyrrusa zainspirowały go do poszukiwania spełnienia na wojnie,dającej możność wykazania się męstwem.Bez względu na to, co miało wpływna młodego Publisza Scypiona, cechował się on bystrym umysłem, pewnościąsiebie i chęcią zaryzykowaniawszystkiego dla jednego śmiałego uderzenia, gdy pojawiły się sprzyjająceokoliczności.Należał do tych nielicznych wojskowych, którzy nigdy nie przestająsię uczyć na własnym doświadczeniu i nieustannie powtarzają lekcje zprzeszłości w obliczu doświadczeń z terazniejszości, aby móc przewidziećprzyszłość.Był wodzem, jakiego Rzym już więcej nie miał.2StrategieKonflikt między Rzymem a Kartaginą, zwany wojnami punickimi, jakopierwszy w dziejach miał charakter wojny nowoczesnej: opierał się na strategii.Wcześniejsze konfrontacje zazwyczaj rozstrzygały się podczas jednej lubdwóch bitew, w czasie których walczące strony zdobywały lub traciły określoneobiekty strategiczne.Imperia czasem zmieniały kształt w wyniku pojedynczegostarcia.Wojny punickie trwały ponad czterdzieści lat (264-146 p.n.e.zprzerwami); w tym czasie Rzym przegrywał kolejne potyczki, a jednak przetrwał,miał bowiem do dyspozycji znacznie większe zasoby strategiczne niż jakie-kolwiek inne ówczesne państwo.Strategia rzymska była rezultatem zarównowoli politycznej i społecznej, jak i zasobów materialnych republiki.Ostatecznawygrana Rzymu oznaczała rozpoczęcie nowej ery, w której wola polityczna iumiejętność zagwarantowania odpowiednich zasobów strategicznych podczasokreślania celów wojskowych i politycznych stały się najważniejszą cechądziałań wojennych prowadzonych przez to państwo.Mniej więcej od VIII do III w.p.n.e.Rzym i Kartagina rozwijały sięniezależnie, jako dwa najważniejsze organizmy polityczne w regionie MorzaZródziemnego; w tym czasie nie dochodziło między nimi do konfliktów.Rzym,niewielkie miasto-państwo (civitas) nad brzegiem Tybru, stopniowo wyrósł nagłówną siłę w Italii, ale utrzymywał niewiele kontaktów z państwami leżącymipoza Półwyspem Apenińskim, nie miał też kolonii poza Italią.Założona przezFenicjan około VII w.p.n.e.Kartagina była kolonią handlową Tyru.Do V w.p.n.e.uzyskałaniezależność i stała się najbogatszym i najpotężniejszym państwem wzachodniej części basenu śródziemnomorskiego.Potęga Kartaginy opierała sięna umiejętności zapewnienia sobie niemal monopolistycznego dostępu dorynków i zasobów Sycylii, Korsyki, Sardynii, Balearów i wybrzeża Hiszpanii.Bogaciła się na handlu z Grecją i państwami położonymi na wschodnichwybrzeżach Morza Zródziemnego.W czasie gdy Rzym stawał się mocarstwemlądowym, Kartagina umacniała swoją pozycję na morzu.Stworzyła największąflotę handlową i wojenną, która umożliwiała obronę niezwykle ważnych dla jejfunkcjonowania szlaków morskich.W tym czasie sporadyczne kontakty międzyRzymem i Kartaginą regulowane były przez traktaty; Kartagina pozostawiałaRzymowi wolną rękę na Półwyspie Apenińskim w zamian za uznanie jejhandlowego monopolu w zachodniej części Morza Zródziemnego.DopókiKartagina nie zaczęła wysyłać statków do rzymskich portów, a Rzym nie zacząłzajmować jej zamorskich posiadłości, oba państwa współistniały we względnejharmonii.Rzym potrzebował niemal trzech stuleci, aby rozciągnąć kontrolę nad całąItalią.Dzięki włączaniu nowych terytoriów lub zawieraniu sojuszy opanowałobszar od Cieśniny Mesyńskiej na południu po dolinę Padu na północy.Zwyjątkiem kilku kolonii greckich na południu, Rzym do 264 r.p.n.e.zapanowałnad całym Półwyspem Apenińskim i miał odpowiednie warunki do rozpoczęciaekspansji zamorskiej.Konflikt z Kartaginą zaczął się od Sycylii.Wyspę od dłuższego czasu okupowała Kartagina wraz z greckimi miastami-państwami.Kartagińczycy wznieśli fortyfikacje i założyli garnizony w zachodniejjej części, podczas gdy wschodnia znajdowała się pod wpływem greckichkolonii i niezależnych poleis.Kartagińczycy postrzegali Sycylię jako strategicznemiejsce, z którego można rozpocząć inwazję, tak więc przez wiele lat głównymcelem ich polityki było utrzymanie kontroli nad zachodnią częścią wyspy.Jednak Rzym, po zdobyciu władzy nad większością Italii, zaczął postrzegaćstałą obecność Kartagińczyków i Greków na Sycylii jako przeszkodę dla dalszejekspansji.Poszerzenie terytorium w kierunku północnym nie było łatwe, zewzględu na ukształtowanie terenu i zamieszkujące te obszarywojownicze plemiona galijskie.Sycylia natomiast dawała dwojakiego rodzajukorzyści; po pierwsze oferowała bogate i dobrze zagospodarowane tereny oznacznej wartości handlowej, a poza tym ekspansja Rzymu w tym kierunkuograniczyłaby obecność obcych potęg na wybrzeżu Italii.Rzymianie nie moglipozwolić, aby tak strategiczne miejsce jak Sycylia pozostawało dłużej w rękachKartagińczyków.W 264 r.p.n.e.wkroczyli na wyspę, rozpoczynając pierwsząwojnę punicką.Ta trwająca ponad dwadzieścia lat wojna rozgrywała się głównie na morzu,choć w celu wyparcia kartagińskich garnizonów z Sycylii podjęto kilka operacjilądowych.Po kilku klęskach poniesionych w walce z przeważającą flotąkartagińską Rzym rozpoczął program ekspansji morskiej.Rzymianie nie mieliwcześniej floty wojennej i brakowało im technicznej wiedzy dotyczącej budowyokrętów.Wzorując się na zdobytej na Rodanie kartagińskiej penterze,Rzymianie wybudowali setki własnych.Ich obsada najpierw na lądzie ćwiczyławiosłowanie i taktykę.Mimo to Kartagińczycy wciąż mieli przewagę na morzu.Straty wojenne oraz spowodowane przez sztormy, jakie poniosła rzymska flotawojenna, sięgnęły około piętnastu procent wszystkich zdolnych do służbywojskowej mężczyzn zamieszkujących Italię1 [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl