SCARROW, Alex TIME RIDERS 2 Czas drapieżników

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie będziecie mogli napić się portera.- Ach, nieważne - westchnął.- Próbowałem tylko zażartować.Możemyjuż iść?- Potwierdzam - odrzekła, spoglądając na poranne niebo.Słońce prze-szywało korony drzew w jasnym rozprysku promieni.- Według moich ob-liczeń do zachodu pozostało dziewięć godzin i piętnaście minut.- Ruszamy - rozkazał Liam.- Przed nami wiele mil do pokonania.s�Złamany Pazur patrzył na istoty, które właśnie przeszły tuż obok niego ipogrążyły się w dżungli.Tuż obok.To niesamowite, jak niewiele te istotypotrafią zobaczyć swoimi oczkami.Złamany Pazur mógł bez trudu wycią-gnąć łapę z gęstwiny wysokiej trawy i dotknąć jedno z nieuważnych stwo-rzeń.Reszta watahy czaiła się w pobliżu, rozproszona pod osłoną paproci,schowana za szczupłymi pniami drzew zarastających rzekę.Pod jego ko-mendą znajdowało się tylu samców-łowców, ile miał zębów w pysku.Sa-mice i młodsze osobniki dla bezpieczeństwa zostały w dżungli.W pobliżukryło się ich wielu, a mimo to żaden z bladych dwunogów nie zorientowałsię, że ktoś ich obserwuje.Złamany Pazur starał się to wszystko pojąć.Być może istoty zauważyłyjego watahę, ale z jakiegoś powodu chytrze nie dawały nic po sobie po-znać.Kolejny powód, dla którego warto być ostrożnym.To i ich kije.Drągiz łatwością wyławiały ryby ze wzburzonej wody.No i wszystkie te nowerzeczy, zakrzywione patyki związane ze sobą naprężoną liną.Zastanawiałsię, do czego te przedmioty służą.Nowe istoty hałaśliwie i nieporadnie posuwały się przed siebie, w góręłagodnego stoku, po czym zniknęły w ciemnej jaskini dżungli.ZłamanyPazur odwrócił się, by lepiej przyjrzeć się istotom na drugim brzegu rzeki.Ze zdumieniem patrzył, jak ciągną za lianę, a pień drzewa przerzuconyprzez rzekę drga, chybocze się i unosi centymetr po centymetrze, jak gło-wy i szyje wielkich mieszkańców równin nachylających się nad jeziorem,żeby napić się wody.Nagle zrozumiał tę rzecz.Pojął jej cel. Cel tej rzeczy to droga przez niebezpieczną wodę.Droga, która możebyć podnoszona i opuszczana w dowolnym momencie.Zauważył spojrzenia żółtych ślepiów rozsianych po okolicy, uważnywzrok jego rodziny.Oni również patrzyli, jak drzewo samo unosi się wpowietrze.Dobrze.Dobrze, że na własne oczy zobaczą, jak niebezpiecznesą te bezbronnie na pozór wyglądające istoty.Złamany Pazur warknął z cicha, żółte oczy zniknęły niemal w tej samejsekundzie.Wataha rozproszyła się pod ciepłym światłem wschodzącegosłońca jak upiorna mgła o świcie.Potem wtopiła się w dżunglę.dROZDZIAA 36Dżungla 65 milionów lat przed naszą erąDo szczytu zatopionej w dżungli stromej góry, na którą mozolnie wspi-nali się od świtu, zbliżyli się dopiero póznym popołudniem.Przez luki wgęstym poszyciu lasu prześwitywały hebanowe grzebienie gór rozciągają-cych się na horyzoncie, daleko jak okiem sięgnąć.Liam zastanawiał się, czynie lepiej skręcić w lewo lub w prawo, żeby znalezć drogę okrężną, alemogłoby to pochłonąć kilka dodatkowych dni.Rozsądniej kontynuowaćmarsz pod pochyłe wzgórze i pokonać szczyt.Z drugiej strony będzie już zgórki.W wyższych partiach dżungla ustąpiła miejsca mniejszym, rachitycznymdrzewom niepewnie wyrastającym z łupkowatego i żwirowego podłożapoprzecinanego nieregularnymi kępami trawy.Idąca przodem Beki wyszłana skąpaną w słońcu przestrzeń.Liam zauważył, że jej atletyczne plecy są suchuteńkie. Czy te klony nigdy się nie pocą? - pomyślał z zazdrością Liam, którysam był kompletnie przemoczony: każdy centymetr jego skóry lepił się odpotu, sól piekącym strumieniem skapywała do oczu.Tuż za jego plecami szli pogrążeni w konwersacji Franklyn z Whitmo-re em.Nie przestawali gadać od momentu opuszczenia obozu, bezustanniekłapali dziobami o wszystkim, co prehistoryczne.Dobrze mieć świado-mość, że grupa posiada szeroką wiedzę na temat obcego środowiska, aleLiam oddałby miesięczną pensję stewarda, żeby zamknęli się choć na pięćminut.Whitmore otarł mokre czoło.- Ciekawe, dlaczego jeszcze żadnego nie widzieliśmy.Warunki klima-tyczne w erze mezozoicznej sprzyjały rozwojowi większych gatunków.Toznaczy.- Proszę nie traktować mnie jak zwykłego uczniaka, panie Whitmore.-Przerwał mu Franklyn.- Wiem o tym.Wiem też, że to era z największą po-pulacją dinozaurów.Prawdziwą epoką dinozaurów była kreda, a nie jura.- Problem w tym, że Park Jurajski to o wiele chwytliwszy tytuł filmu niż Park Kredowy.- Ale zdecydowanie mniej precyzyjny - odrzekł Franklyn.- Ale to takiedziwne, nie sądzi pan? Dolina Dinozaurów jest na wyciągnięcie ręki, w ko-rycie rzeki Paluxy odnalezione zostaną skamieliny po przeróżnych gatun-kach.dlaczego w takim razie ta leśna dolina wygląda na niezamieszkałą? -W głosie Franklyna zabrzmiało głębokie rozczarowanie.- Znalezliśmy sięw czasach tyranozaurów, ankylozaurów, stegozaurów i triceratopsów, amimo to nie widzieliśmy jeszcze ani jednego dinozaura.- Być może dżungla jest niesprzyjającym terenem dla większych zwie-rząt.- Nieprawda - odparował Franklyn.- To raj pokarmowy dla roślinożer-ców, a przy nich zawsze można spotkać mięsożerców.W dżungli powinnosię od nich roić.- Cóż - powiedział Whitmore, patrząc w górę na rzednącą roślinność iskalisty szczyt przed nimi - to już nie dżungla [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl