SE[db] P.G.Zimbardo Niesmialosc

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawet mając obok taki model jak Robert, któremu tak łatwo przychodziło otrzymywanie pomocy, Warren nie mógł się zmusić do tego, żeby podnieść rękę i zwrócić na siebie uwagę nauczyciela, choć tak bardzo jej potrzebował.Pamiętam, dawno temu, jak byłem w drugiej klasie, pewnego dnia dziewczynka, która siedziała przede mną tak się męczyła i wiła na swoim krześle, że było dla nas oczywiste, gdzie musiała iść.Podniosła rękę, ale pani Bachman tego nie zauważyła.Zaczęła więc machać tą ręką coraz bardziej desperacko, aż zwróciła uwagę nauczycielki.„Gdzie twoje maniery, młoda damo? Czy nie stać cię na nic więcej niż machanie ręką przed nosem kogoś, kto właśnie mówi? Musisz się nauczyć grzeczności - zaczekaj, aż skończę lekcję i wtedy będziesz mogła zapytać o to coś, co jest takie strasznie ważne.Czy wszyscy to rozumiecie?" „Taak, pani Bachman", odpowiedzieliśmy chórem.Dziewczynka zmoczyła spodnie, i nie tylko spodnie.Nauczycielka była na nią wściekła, ale dla nas była to najśmieszniejsza rzecz pod słońcem.„Zsiusiała się w majtki.Zrobiła kałużę na podłodze.Nauczycielka się wścieka, ale my chcemy więcej".Nie pamiętam, jak nazywała się ta dziewczynka, ale świetnie pamiętam, że daliśmy jej przezwisko „Siuśka".Przetrwało ono przynajmniej do szóstej klasy, kiedy to rozeszliśmy się do różnych szkół średnich i nigdy więcej już jej nie widziałem.Zastanawiam się, czy ona też to pamięta, po tych wszystkich latach.Nigdy nie wiadomo jakie są trwałe efekty takich dziecięcych przeżyć, ale założę się, że w jej pamięci nie zostało ono zaszufladkowane w kategorii „śmieszne anegdoty".Ta nieumiejętność proszenia o pomoc jest jednym z poważniejszych produktów ubocznych nieśmiałości.W opisanym wcześniej przypadku, miała ona wpływ zarówno na osiągnięcia naukowe Warrena, jak i na okazje do kontaktów z innymi dziećmi w zabawie w samoloty.Ta sama niechęć do poszukiwania pomocy z reguły występuje u nieśmiałych studentów.Na pytanie „Gdybyś miał ważny osobisty problem, to czy poprosiłbyś kogoś o pomoc?" większość nieśmiałych odpowiada „Nigdy w życiu".Jaki więc wkład wnoszą nieśmiali w życie klasy i jak wspierają nauczyciela? Cóż, nie sprawiają kłopotu i nie hałasują, co dodatkowo sprawia, że nie stanowią „problemu".A jakiej informacji zwrotnej dostarczają naszym niedopieszczonym nauczycielom? Na pewno nie jest jej zbyt wiele - nieśmiali nie zadają inspirujących pytań, nie przynoszą do klasy interesujących przedmiotów i opowieści, nie śpiewają przed publicznością, a wielu w ogóle nie śpiewa.I z pewnością nie są pupilkami nauczycieli.W skrócie rzecz ujmując, nieśmiali nie wchodzą w osobisty kontakt z nauczycielem, nie pozwalają mu służyć radą i fachową wiedzą, którą ten jest gotów zaofiarować, a także w nikłym stopniu reagują na jego wysiłki.Nic dziwnego, że nauczyciele są na nich nieczuli.Wygrali oni bowiem w bardzo niekorzystny sposób z systemem szkolnictwa i ten system pozwoli im ukryć się w miłej ciepłej klasie na następne dwanaście lub dwadzieścia lat, bez żadnej interwencji.Nauczyciele, tak jak wszyscy inni, też mogą być nieśmiali.Dla nieśmiałego nauczyciela uczenie nie jest zwykłą pracą, do której podchodzi się na luzie.A już zwłaszcza ten straszny pierwszy dzień nowego roku szkolnego.Świadomość, że stoi się przed zupełnie obcą publicznością i że oczekują od nas, że będziemy mówić, wykładać, oświecać, a może nawet i zabawiać, może być paraliżująca10.Nauczycielka szkoły podstawowej tak podsumowuje to uczucie: „W każdym momencie jesteś na scenie, świadom reakcji dzieci.Dzieci zauważą wszystko, co masz na sobie - ubranie, buty, biżuterię.Skomentują nawet to, że umalowałam się szminką innego koloru".Inny nauczyciel wspomina swoją pierwszą pracę: „Przez pierwszą godzinę myślałem, że ten dzień nigdy się nie skończy, że za chwilę będę miał mdłości, taki byłem zdenerwowany".Dla niektórych rozwiązaniem może być próba przewidzenia i drobiazgowego zaplanowania swoich działań.A jeżeli tyle uwagi poświęca się opanowaniu zdenerwowania, niewiele jej zostaje.Zauważamy wtedy tylko tych uczniów, których nie sposób pominąć - przebojowe inteligentne gaduły i oczywiście dzieci sprawiające kłopoty.Jeżeli z jakiegokolwiek powodu nauczyciel traci kontrolę nad klasą, uczniowie sprawiający kłopoty zaczynają się mnożyć, a wtedy ma się czas i energię już tylko na utrzymanie dyscypliny.Niektórzy nieśmiali profesorowie uniwersytetu wolą prowadzić wykłady dla dużej grupy studentów niż kameralne seminaria, choć wymaga to od nich więcej pracy.Czerpią oni poczucie bezpieczeństwa z ustrukturowania sytuacji.Wykład ma ustaloną formułę planu, reguły określające zachowanie słuchaczy i zakłada niewiele okazji do przerywania.Profesor może sobie przygotować pewien schemat gry i trzymać się go - porządną ofensywę, która maskuje słabości obrony.Dla nie-nieśmiałych nieformalny kontekst seminarium stanowi okazję do swobodnego analizowania różnych poglądów; dla nieśmiałych jest przerażającą, pełną tortur drogą wśród pułapek intelektualnych zastawianych przez krytyczne, błyskotliwe lub niezrozumiałe pytania studentów.Co więcej, intymność stwarzana przez małą grupę wyklucza uzyskiwanie dystansu emocjonalnego, na jaki można sobie pozwolić wobec wykładu.pełnych konfliktów i traumatycznych doświadczeń wskazuje, że „pomimo tak trudnego dzieciństwa, wydaje się jasne, że obecnie, jako dorosłych, mężczyzn tych należy uznać za [normalnych], lub nawet, w większości przypadków, przewyższających innych".Taka „teoria katastrof rozwoju dziecięcego pozostaje w sprzeczności z tradycyjnymi poglądami, mówiącymi, że środowisko, w którym dziecko jest wykorzystywane i nie zaspokaja się jego podstawowych potrzeb rodzi szaleństwo i zło.Sądzono, że życzliwe, pogodne i bogate otoczenie jest kolebką zdrowia psychicznego i sukcesu w dorosłym życiu.Poparcie tej tezy stanowiły obserwacje dowodzące, że osoby chore psychicznie i wchodzące w konflikt z prawem wywodzą się ze środowisk ubogich lub charakteryzujących się wysokim poziomem stresu.Rozumowanie stojące za tą tezą jest błędne.Jedynie mniejszość tych, którzy wzrastali w trudnych warunkach znajduje się w więzieniach i szpitalach dla umysłowo chorych.Ci, którzy się gną, a nie łamią, mogą się rozwinąć i wykorzystać niezależność konieczną, ażeby wywalczyć sobie znaczące miejsce w społeczeństwie.Być może następne pokolenie przejdzie przez opisane w tej książce warunkowanie nieśmiałości bez psychicznego paraliżu, jaki niesie ze sobą chroniczna nieśmiałość.Mamy taką nadzieję [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl