Siesicka Krystyna Ludzie jak wiatr

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Chyba jednak nie było to nic groźnego, możemy spać spokojnie.A zatem, marsz do łóżek, moje panny! - powiedziałem tonem, którego niegdyś używać musiały damy klasowe na pensjach dla dziewcząt, a którego z całą pewnością nie używałem nigdy ja sam.Moje nagłe przeobrażenie w damę klasową wstrząsnęło mną.- „.Im bardziej Puchatek zaglądał do środka, tym bardziej tam Prosiaczka nie było." - zacytowała nagle Babetka.- Co masz na myśli? - zapytała Kryśka żywo.- O co ci chodzi?- O nic.Po prostu wszystkim coś się zdawało, coś groźnego, prawda? A tymczasem.- nie dokończyła.Pan ma rację, pójdziemy chyba spać.Weszliśmy do domu przez drzwi, które Babetka zostawiła otwarte.Wtedy znalazłem się w swoim pokoju, nareszcie sam, nareszcie z perspektywą snu, zamiast ułożyć się wygodnie i zamknąć oczy, usiadłem na łóżku i zapaliłem światło.Zastanawiałem się przez chwilę nad poczynaniami starego Prota, patrząc na stojącą na wprost mnie skrzynię.Wstałem i podszedłem do niej, zaciśniętą dłonią uderzyłem w wieko.Odgłos był głuchy, ale w dalszym ciągu nie miałem pojęcia, czy skrzynia była pusta, czy pełna, a jeżeli pełna, to do jakiego stopnia.I właśnie w tej chwili przypomniały mi się słowa Babetki: „.Im bardziej Puchatek zaglądał do środka, tym bardziej tam Prosiaczka nie było." Czyżbym z kolei z damy klasowej przeobraził się w Puchatka?* * *Kiedy następnego dnia w południe wszedłem do kancelarii Prota, on siedział przy swoim stole i ziewał, natomiast Anita, jak zwykle pełna energii, przecierała szyby w oknie.- Coś mi się wydaje, żeście źle spali, Procie! - powiedziałem.- Człowiek ziewa nie tylko wtedy, kiedy śpiący! Czasami i z nudów mu się to przytrafia.- Prot poklepał leżącą przed nim książkę.- Rachunkowości nie lubię, wiecie? A noc miałem dobrą.Nawet bardzo dobrą! - zaakcentował.Pomyślałem, że musiała mu się udać nocna wyprawa.Prot miał minę wyraźnie zadowoloną.Przymrużył jedno oko i kciukiem wymownie wskazał za siebie.- Ale tylko kieliszeczek.- powiedziałem.- Wy to zawsze tylko kieliszeczek! - roześmiał się.- Kieliszeczek, Janie Sebastianie, dobry jest dla noworodka!- Co też ty pleciesz, Procie - obruszyła się Anita.- Słyszał to ktoś, żeby do noworodka kieliszeczek pasował? A co do Jana Sebastiana, to mu się chwali, że miary nigdy nie przebiera! - Anita spojrzała na Prota wzrokiem pełnym nagany.- Oj, ty Procie, oj! Nigdy więcej, zdaje mi się, ja żadnej nalewki nie zrobię, bo coś ciebie ten alkohol za często korci.Zanim jednak Prot wyjął ze swojej szafki pękatą butelkę, zadzwonił telefon.Prot podniósł słuchawkę niechętnie.- Halo.- powiedział niedbale, głosem, w którym można było wyczuć znużenie.A jednak, w miarę jak słuchał, jego twarz rozjaśniała się, a zmatowiałe przedtem oczy nabierały blasku.- Tak, tak! - powtarzał tylko.- Tak, tak! Tak, ja słucham, słucham, panie kapralu!A więc, to zapewne wopista przekazywał Protowi jakieś dobre wiadomości.- Nie! - usłyszałem nagle stanowczy głos Prota.- Z brodą to ja tu nikogo nie widziałem.Ani z brodą, ani bez brody zresztą.Urzytomniłem sobie z całą wyrazistością twarz, którą dostrzegłem minionej nocy w blasku latarki.Dlaczego Prot kłamał? Co mam teraz zrobić? Z kim rozmawiać, z Protem czy z kapralem? A może milczeć?W tej samej chwili, kiedy Prot odkładał słuchawkę, do kancelarii weszła Monika.Trzymała w ręku butelkę z denaturatem.- Nie mogłam znaleźć, Anito! - powiedziała, zbliżając się do okna.- Dlatego tak długo trwało.Anita podała jej biały gałganek.- Skrop go, Monisiu, i weź się za drugą szybę, pomóż mi trochę, bo późno już i z obiadem nie wydołam.A ty, Procie, masz gościa, gajowy idzie! - stwierdziła patrząc przez okno.- Zaraz tu wrócę, Janie Sebastianie, poczekajcie chwilę.Prot wyszedł, sięgnąłem po fajkę, Anita spojrzała w moją stronę.- Ty to jesteś w porządku, Janie Sebastianie! - pochwaliła mnie nagle.- Nie pijesz, papierosisków nie kurzysz, tylko sobie czasem tę fajeczkę pykniesz.A Prot [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl