Van Vogh A. E Wojna z Rullami (SCAN dal 1053)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ten roślinożerca.- powiedział- jada gałązki drzew, prawda?- Tak.Właśnie dlatego ma taką długą szyję.No i co z tego?- Czy żywi się tylko tym?- Gałązkami i trawą.- Niczym więcej? - nalegał Jamieson ze ściągniętą twarzą.-Proszę się zastanowić.- Niech pan nie mówi do mnie takim tonem - warknęła Barbara.- Po co chce pan to wiedzieć?- Przepraszam.za ton.Chodzi mi o to, co on pije.- Lubi lód.Te zwierzęta zawsze trzymają się w pobliżu rzek.Co roku w krótkich okresach odwilży cała woda z lasów spływa do rzek, wypłukując z ziemi sól, a potem od nowa zamarza.Z tego powodu oprócz gałązek i trawy jadają jeszcze lód.Tak samo jak wielu innym zwierzętom, sól jest im niezbędna do życia, a tu jest o nią raczej trudno.- Sól! Oczywiście, o to chodzi! - krzyknął Jamieson z triumfem.- Wracamy.Jakiś kilometr stąd minęliśmy miejsce, gdzie widziałem sól kamienną.Musimy trochę jej stamtąd zabrać.- Chce pan zawrócić? Chyba pan oszalał!Jamieson spojrzał na nią ze stalowym błyskiem w oczach.-Barbaro, proszę posłuchać.Przed chwilą mówiłem, że chyba nie zdołam wspiąć się na to urwisko.Ale to nieprawda.Wejdę na nie.I przetrzymam dzień dzisiejszy, jutro, tydzień, a nawet dwa, ile tylko będzie trzeba.Przez ostatnie dziesięć lat pracy za biurkiem przytyłem dobre kilkanaście kilo.I, do diabła, mój organizm spożytkuje teraz ten zapas.Jestem silny, więc będę szedł tak długo, aż dojdziemy do celu, a w razie konieczności nawet panią poniosę.Ale jeżeli chcemy upolować roślinożercę i najeść się, potrzebujemy soli.Skoro widziałem sól, nie możemy sobie pozwolić na zmarnowanie takiej okazji.A więc wracamy.Popatrzyli na siebie z zaciętą wściekłością ludzi, których nerwy zawodzą.Potem Barbara wzięła głęboki oddech i powiedziała:- Nie wiem, jaki ma pan plan, i nic mnie to nie obchodzi.Czy pan w ogóle widział takie stworzenie? Pewno nie.Przypomina żyrafę, tyle że jest większe i szybciej biega.Jak mi się wydaje, zamierza pan położyć sól na przynętę i zabić zwierzę nożem.Proszę mi uwierzyć: nie będzie pan mógł się do niego zbliżyć.Wrócę jednak z panem.Jest mi obojętne, w którym kierunku idę, bo i tak umrzemy, niezależnie od tego, co pan sobie wyobraża.Mam nadzieję, że wkrótce wywęszy nas gryb.Naprawdę wolę szybką śmierć.- Jakie to smutne, że młoda kobieta tak bardzo pragnie umrzeć - zauważył Jamieson.- Wcale nie chcę umierać! - wybuchnęła.Natychmiast zamilkła, ale Jamieson miał zbyt wiele doświadczenia, by nie wykorzystać do swoich celów tak gwałtownego protestu.- A co z pani dzieckiem? - spytał.Na jej twarzy odmalowała się rozpacz.Dotknął najwrażliwszego miejsca, ale nie odczuwał wyrzutów sumienia.Musiał doprowadzić do tego, by znów odczuła pragnienie życia.W krytycznych momentach, których na pewno nie zabraknie, jej pomoc mogła stanowić o granicy między życiem a śmiercią.Gdy z trudem wracali po swoich śladach, Jamiesona ogarnęła dziwna potrzeba rozmowy, zupełnie jakby jego język i cały organizm były pijane.Jednak słowa, które płynęły z niego gwałtownym potokiem, miały sens i były obliczone na to, by ją przekonać.Mówił o trudnościach, z jakimi człowiek musi walczyć, gdy ląduje na obcych, zamieszkanych planetach i o wielu rozwiązaniach, do jakich ludzkość doszła dzięki swojemu rozumowi.Ludzie często nie zdawali sobie sprawy z tego, jak mocno życie zakorzeniło się na odkrytej planecie i jak rozpaczliwie każda rasa walczy przeciw intruzom.- Oto pańska sól - przerwała mu w końcu Barbara.Złoża soli kamiennej tworzyły wąski występ, coś w rodzaju długiej bariery ciągnącej się zadziwiająco prostą linią i kończącej się gwałtownie na brzegu wąwozu, gdzie urywała się, jakby cofając ze strachu przed przepaścią.Jamieson wziął dwie duże bryły soli i wpakował je do kieszeni.Znów ruszyli w stronę ciemnej ściany urwiska, wyrastającej o jakieś pięć kilometrów przed nimi.Droga była trudna, szli w milczeniu.Wreszcie dotarli do podnóża skalnej ściany i zaczęli się wspinać.Już po chwili Jamiesona rozbolały wszystkie mięśnie, każdy nerw wysyłał do mózgu sygnały cierpienia.Uparcie, z rozpaczliwą siłą, zaczepiał palce o najmniejszy nawet występ.Miał okropną świadomość, że jeden fałszywy ruch oznacza śmierć.Raz spojrzał w dół i natychmiast zakręciło mu się w głowie od widoku przepaści, nad którą wisiał.Oczy miał zamglone z wysiłku, ale zobaczył Barbarę jakiś metr za sobą.Jej ściągnięta twarz przypomniała mu o torturze głodu, który zżerał go aż do kości.- Proszę się trzymać - wydyszał.- Zostało nam już tylko kilka metrów.Gdy przekroczyli krawędź tej przerażającej ściany, opadli na ziemię bez sił, zbyt wyczerpani, by przebrnąć jeszcze przez łagodne zbocze, które rozciągało się wyżej i prowadziło do szczytu; tak słabi, że mogli tylko leżeć i wciągać w płuca ożywcze powietrze.Po dłuższym czasie Barbara szepnęła:- I na co nam to było? Gdybyśmy mieli choć odrobinę rozsądku, rzucilibyśmy się z tej ściany i skończyli ze sobą.- W przepaść możemy skoczyć w każdej chwili - odparł Jamieson.- A teraz chodźmy.Chwiejnie stanął, przeszedł kilka kroków i zaraz rzucił się z powrotem na ziemię, wciągając ze świstem powietrze.Barbara już też się podnosiła.Chwycił ją za nogę i powalił [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl