Van Vogt A.E Ksiega Ptaha

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Popędzano go dotychczas z oślepiającą szybkością, ale to się już skończyło.Ponad wszystko inne potrzebował kilku dni, by odzyskać orientację i zaplanować przyszłe działania.Zaczął sobie uświadamiać, że L'onee domyśla się powodów jego niechęci.Podeszła do niego.- Nie bądź głupcem - rzekła poważnie.- Nie ma czasu do stracenia.Zwłoka może mieć fatalne skutki.Nie było sensu odpowiadać.Niebezpieczeństwo bez wątpienia istniało, ale nie miało to znaczenia.Po prostu nie leżało w naturze Holroyda brnąć bez zastanowienia w nieznane.Dziewczyna wzięła jego milczenie za wahanie.Chwyciła go niecierpliwie za rękę i pociągnęła.i - Chodź - ponagliła.- Nieważne, co chcesz zrobić, musisz się tego dowiedzieć.Jej siła była zadziwiająca, ale Holroyd uwolnił się ze spokojną stanowczością.- Sądzę, że zanim uczynię cokolwiek innego, powinienem złożyć wizytę w mieście Ptah.Odwrócił się i bez słowa, nie czekając na to, co ona powie, wyszedł do holu, a potem na zewnątrz.Dwa razy obejrzał się za siebie, dopóki niewielki domek był widoczny.Ale nie dostrzegł żadnego ruchu, żadnego śladu życia.Milczący niczym siedlisko zła, stał w świetle wczesnego poranka, a gdy Holroyd zanurzył się w gęste zarośla, zniknął mu z oczu.7Królestwo ciemnościDżungla była ciepła i wilgotna, i laby się z niej wydostać, należało przez jakąś godzinę podążać równym krokiem na zachód.Holroyd przystanął gwałtownie.Wyszedł na odkryte zbocze, przed sobą miał długą linię wzgórz, które zasłaniały widok miasta Ptah.Na północy rozciągało się ciemne, połyskujące morze, ale on ledwie je dostrzegał.Jego uwagę przykuwała głównie dolina.Mieścił się tu obóz wojskowy.Roił się od ludzi i zwierząt.Holroyd zauważył też liczne budynki i wiele kobiet Ich obecność zastanowiła go, ale po chwili zdumienie minęło.Oczywiście! Była to stała warownia z pomieszczeniami dla żonatych mężczyzn.Miał wrażenie, że odbywają się jakieś manewry czy ćwiczenia.Obserwował przez chwilę obce mu działania.Wszystko tu przebiegało dość leniwym rytmem.Kawaleria dosiadająca grimbów galopowała niespiesznie, jeźdźcy dzierżyli długie, drewniane lance.Napotykając grupkę kobiet, niektórzy wyłamywali się z szyku, rozmawiali z nimi przez chwilę, po czym ruszali czym prędzej za swoim oddziałem.Z daleka wyglądało to żałośnie, choć takie zachowanie musiało mieć jakiś powód.Jak dolina długa i szeroka, Holroyd widział wszędzie żołnierzy i ich kwatery, lśniące w słońcu bielą.Gdyby porzucił zachłanną taktykę Ptaha, powinien przejść nie zauważony.Obliczył dystans na jakieś osiem kilometrów - półtorej godziny marszu.Pokonał już trzecią część drogi, mijając spokojnie grupkę mężczyzn i kobiet, gdy rozległ się grzmot ciężkich kopyt.Tuż obok przegalopował hałaśliwie długi szereg grimbów.Większość jeźdźców przyglądała mu się ciekawie, ale jeden człowiek - wysoki, dziwnie ubrany osobnik w alpejskim kapeluszu z kolorowymi piórami - popatrzył na niego z niekłamanym zdumieniem, po czym wstrzymał wielkiego rumaka, wyłamując się z szeregu.Pochylił się nisko w siodle.- Książę Ineznio! - zawołał.- Twoja niespodziewana wizyta ucieszy armię.Natychmiast powiadomię marszałka.Zawrócił wierzchowca ku pobliskiej grupie mężczyzn i kobiet, Holroyd zaś przypomniał sobie, co mu na drodze powiedział książę- że Ptah przypomina wyglądem nie tylko posąg ze świątyni, ale i żywego człowieka zwanego Księciem Ineznio.Dopięto teraz te mgliście zapamiętane słowa zabrzmiały groźnie.Holroyd wodził po otoczeniu zmrużonymi oczami.Dolina była pełna głosów ludzi i zwierząt.Z wszystkich stron otaczali go żołnierze, a w jego kierunku zmierzał tłum oficerów i kobiet.Nie było wyjścia, nie pozostało mu nic innego jak trwać w tej fałszywej tożsamości.Gdyby ci ludzie zaakceptowali go jako bieżnia, mógłby poznać dzięki nim szczegóły dotyczące armii, a potem ruszyć na front nushirvański.Poczuł nagle niecierpliwość wywołaną lękiem i gorącym podnieceniem.Szczegóły nowego wcielenia nie były istotne.Pewność, że jego głos nie przypomina głosu Ineznia, nie miała żadnego znaczenia.Był Ptahem, po trzykroć wielkim Ptahem, Ptahem z Gonwonlane.Zakodował sobie w mózgu swoją nową tożsamość, a potem patrzył z bezwzględną pewnością siebie, jak zbliżają się do niego oficerowie i ich damy, potem przystają, kłaniają się nisko i czekają na oficjalne powitanie.Holroyd odezwał się twardo:- Jestem tu, by obejrzeć manewry i niektóre elementy szkolenia.Niech żołnierze ćwiczą dalej.Powitanie wypadło znakomicie, tyle że była to zasługa Ptaha, nie Holroyda.Nie, nawet nie Ptaha, ściśle mówiąc.To myśl o tożsamości Ptaha, z każdą chwilą cenniejszej, coraz bardziej zintegrowanej, pozwoliła na wygłoszenie tak aroganckiego zdania.Dostrzegł, że w grupie zapanowało odprężenie.Kobiety były w większości młode i przystojne; przyglądały mu się ze szczerym zainteresowaniem.Kilku oficerów, w tym jeden w średnim wieku, z którego kapelusza sterczało dziesięć białych i pięć czerwonych piór, podeszło bliżej.Ten w kapeluszu miał surowe oblicze.- Jesteśmy zaszczyceni, panie - rzekł cichym głosem.- Nie przypominasz sobie zapewne naszego spotkania w pałacu, kiedy zostałem ci przedstawiony.Jestem marszałek Nand, dowodzący dziewięć tysięcy czterysta trzydziestym korpusem, który niebawem wyruszy na front nushirvański.Marszałek mówił dalej, ale Holroyd, pomimo przemożnej chęci, nie był w stanie się skupić.Tożsamość Ptaha zaczęła gasnąć.Jego umysł, jednocześnie oszołomiony i zaabsorbowany, był jak korek tańczący na wzburzonych wodach.Dziewięć tysięcy czterysta trzydziesty korpus armii.Za jego czasów każdy korpus armii liczył z grubsza od czterdziestu do dziewięćdziesięciu tysięcy ludzi.Miał wrażenie, że w tej zielonej, bujnej dolinie widział ich znacznie więcej, ale zakładał, że chodzi o mniejszą liczbę.Czterdzieści tysięcy ludzi w jednym z dziewięciu tysięcy czterystu trzydziestu korpusów oznaczało z grubsza dziewięćdziesiąt cztery miliony razy cztery - prawie czterysta milionów ludzi.Szok mijał z wolna.Szczerze powiedziawszy, była to skromna armia jak na kraj liczący pięćdziesiąt cztery miliardy mieszkańców.Sam Nushirvan ze swoją pięciomiliardową populacją powinien wysłać na pole walki miliard ludzi.Holroyd odetchnął głęboko.Ogarnęła go radosna fascynacja żołnierza, fascynacja potencjałem militarnym ogromnych, przerażających armii.Można by ich nauczyć, pomyślał, taktyki błyskawicznego ataku przy wykorzystaniu skrierów jako samolotów, a grimbów jako czołgów.Z każdą minutą ogrom tego niezmierzonego lądu stawał się coraz bardziej oczywisty - a także chęć, by nie dać się zabić i żyć tu, naprawdę żyć.Holroyd-Ptah, boski władca Gonwonlane.- Jeśli zechcesz udać się tędy, Wasza Wysokość - mówił marszałek - rozkażę podstawowym jednostkom ćwiczyć, byś mógł to zobaczyć.Z trzystu pięćdziesięciu tysięcy oficerów i żołnierzy mojego korpusu.Ilu? - zdumiał się Holroyd, ale nie wyrzekł tego na głos.Uświadomił sobie, że zrównał się z generałem i że idą teraz noga w nogę, umysł zaś znów zaczyna pracować na wysokich obrotach.A zatem początkowe obliczenia należy powiększyć dziewięciokrotnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl