Weis M., T. Hickman Smoki jesiennego zmierzchu 1

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niemniej jednak niewiele zdołał z nich wyczytać.Chociaż Goldmoon potrafiła zrozumieć słowa dotyczące sztuki uzdrawiania, odcyfrowała niewiele więcej.– Wszystko zostanie objawione przywódcy ludu – powiedziała z niewzruszoną wiarą.– Moim powołaniem jest odnaleźć go.Tanis chciałby móc podzielać jej wiarę, lecz w czasie podróży przez spustoszone ziemie, zaczął wątpić, czy jakikolwiek przywódca zdoła pokonać potęgę lorda Verminaarda.Te obawy stanowiły zaledwie dodatek do innych problemów półelfa.Raistlin, pozbawiony swego lekarstwa, kaszlał tak bardzo, aż znalazł się w niemal równie złym stanie jak Theros.Goldmoon miała już dwóch pacjentów na głowie.Na szczęście, Tika pomagała mieszkance równin opiekować się magiem.Tika, której ojciec był na swój sposób czarodziejem, darzyła ogromnym podziwem i szacunkiem każdego, kto umiał władać magią.W rzeczywistości to ojciec Tiki niechcący zapoznał Raistlina z jego powołaniem.Ojciec Raistlina zabrał kiedyś małych bliźniaków i swą pasierbicę, Kitiarę, na miejscowy jarmark z okazji święta końca lata, gdzie dzieci obejrzały występ iluzjonisty Waylana Wspaniałego.Ośmioletni Caramon wkrótce zaczął się nudzić i chętnie zgodził się pójść z kilkunastoletnią przyrodnią siostrą na widowisko, które jej się podobało – na popis szermierki.Raistlin, już wtedy wątły i słabowity, nie przepadał za takimi czynnymi sportami.Cały dzień spędził na przyglądaniu się iluzjoniście Waylanowi.Kiedy rodzina wróciła wieczorem do domu, Raistlin zdumiał wszystkich umiejętnością bezbłędnego naśladowania każdej sztuczki.Następnego dnia ojciec zaprowadził chłopca do jednego z największych mistrzów sztuk magicznych i powierzył mu jego naukę.Tika zawsze podziwiała Raistlina i ogromne wrażenie robiła na niej opowieść o jego tajemniczej wyprawie do osławionych Wież Wielkiej Magii.Teraz pomagała opiekować się czarodziejem z szacunku dla niego i z własnej, wewnętrznej potrzeby pomagania słabszym od siebie.Troszczyła się o niego również dlatego (jak przyznawała po cichu), że swym postępowaniem zasługiwała na uśmiech wdzięczności i życzliwości przystojnego brata Raistlina.Tanis nie wiedział, czym się bardziej martwić – pogarszającym się stanem czarodzieja czy rozwijającym się romansem starszego, doświadczonego żołnierza i młodziutkiej oraz –jak Tanis przypuszczał wbrew wszelkim plotkom – niedoświadczonej, wrażliwej barmanki.Miał również inny kłopot.Sturm, upokorzony wzięciem do niewoli i wleczeniem po okolicy jak zwierzę na rzeź, popadł w głęboką depresję i Tanis obawiał się, że już się z niej nie wydobędzie.Sturm albo cały dzień siedział, spoglądając przez kraty, albo – co chyba jeszcze gorsze – zapadał w okresy głębokiego snu, z którego nie można było go obudzić.Wreszcie Tanis musiał poradzić sobie jakoś z wewnętrznym konfliktem, którego materialnym przejawem był elf siedzący w kącie klatki.Za każdym razem, gdy Tanis spoglądał na Gilthanasa, prześladowały go wspomnienia domu w Qualinesti.W miarę zbliżania się do ojczyzny, wyłaniały się wspomnienia, które wydawały mu się już dawno zapomniane i pogrzebane.Ich dotyk był równie mroźny, co dotyk upiorów z Mrocznej Puszczy.Gilthanas, przyjaciel z dzieciństwa – więcej niż przyjaciel, brat.Wychowani w tym samym domu i bliscy wiekiem, bawili się razem, bili się i śmiali.Kiedy siostrzyczka Gilthanasa była już wystarczająco duża, chłopcy pozwolili uroczemu, jasnowłosemu dziecku przyłączyć się do ich zabaw.Jedną z najulubieńszych rozrywek tej trójki było płatanie figli starszemu bratu, Porthiosowi, silnemu i poważnemu młodzieńcowi, który w młodym wieku wziął na swe barki odpowiedzialność i smutki swego narodu.Gilthanas, Laurana i Porthios byli dziećmi Mówcy Słońc, władcy elfów Qualinesti, które to stanowisko Porthios miał odziedziczyć po śmierci ojca.Niektórym w królestwie elfów wydawało się dziwne, iż Mówca zechciał przygarnąć pod swój dach bękarta żony swego nieżyjącego brata po tym, jak została zgwałcona przez ludzkiego wojownika.Zmarła z żalu zaledwie kilka miesięcy po urodzeniu swego dziecka półkrwi.Jednakże Mówca, który bardzo poważnie traktował odpowiedzialność, przygarnął dziecko bez wahania.Dopiero w późniejszych latach, gdy z rosnącym niepokojem przyglądał się rozwijającemu się związkowi swej ukochanej córki z półelfim bękartem, zaczął żałować tej decyzji.Sytuacja wprawiała w zakłopotanie również Tanisa.Będąc w połowie człowiekiem, młodzieniec osiągnął dojrzałość, jakiej nie mogła zrozumieć wolniej rozwijająca się elfia panienka.Tanis dostrzegł nieszczęście, jakie musi sprowadzić ich związek na rodzinę, którą kochał.Dotknął go również wewnętrzny niepokój, który będzie go dręczył w późniejszych latach: stały konflikt pomiędzy tym, co było w nim z elfa, i tym, co z człowieka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl