Wilbur Smith Odglos Gromu

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Musiał pewnie zasięgnąć języka.Sean poczuł się podbechtany i z jego głosu zniknęła szorstkość.- Jak, według pana, będą dalej postępować? - Acheson kontynuował temat i Sean łyknął szampana zastanawiając się nad odpowiedzią.- Rozproszą się, podzielą na tradycyjne oddziały, komanda.- Acheson skinął głową.Będąc w sztabie generalnym przekonał się, że tak właśnie się działo.- W ten sposób rozwiążą problem wożenia ze sobą zapasów.Kiedy nastanie pora deszczowa, mniejsze oddziały nie będą także miały problemów z wypasem koni.- Tak.- Sean czuł, że wszyscy go teraz słuchają.Myślał szybko, przeklinając wino, które go już lekko zamroczyło.- Będą unikali walki, uciekali przed większymi oddziałami, zawracali, żeby zaatakować flanki, i znowu uciekali.- Zapasy? - spytał generał.- Step jest ich spiżarnią.Dostaną je w każdej farmie.- Amunicja, broń, ubranie? - nalegał Acheson.- Każdy brytyjski żołnierz, którego pojmają lub zabiją, zapewni im nowego lee-metforda i sto sztuk amunicji.- Ale jak długo mogą tak żyć? - spytał pobłażliwie Garry, jakby mówił do dziecka.- Jak daleko mogą uciekać? - Rozejrzał się wokół, szukając wsparcia, ale wszyscy patrzyli na Seana.- Mogą uciekać tak daleko, jak szeroki jest step.- Sean obrócił się do niego, ukłuty tonem brata.- Mój Boże, przecież znasz ich.Ciężka harówka jest dla nich normalnym życiem, duma zaś ogniem, który dodaje im sił.- Przedstawiasz ciekawy obraz.- Garry się uśmiechnął.- Rzadko spotyka się tyle wyczucia wielkiej strategii wśród zwykłych żołnierzy.- Obrócił się do Achesona z miną, która wykluczała Seana z dalszej rozmowy.- Jak już mówiłem, generale Acheson, jestem przekonany.- Chwileczkę, pułkowniku.- Tym razem Acheson wyłączył go z rozmowy, zwracając się do Seana.- Gdyby pan dowodził armią, przyjęcie jakiej taktyki by pan sugerował?Garrick zakaszlał znacząco, jakby chciał zwrócić uwagę gości, że jego brat zaraz zrobi z siebie głupca.Nie umknęło to Seanowi.- Problem koncentruje się na jednym podstawowym punkcie: ruchliwości wroga - powiedział twardo.- Twoja obserwacja przynosi ci zaszczyt - mruknął po drugiej stronie stołu Garry.- Naszym pierwszym zadaniem powinno być uniemożliwienie nieprzyjacielowi częstych odwrotów i znużenie go ciągłymi potyczkami - mówił dalej Sean, starając się nie zwracać uwagi na docinki Garry'ego.- Uniemożliwienie? - spytał generał.- Ograniczenie go do niewielkiego terenu - wyjaśnił Sean.- Jak?- Na przykład przez zbudowanie ciągu fortyfikacji - zaproponował Sean.- Może poprawisz mnie, jeśli się mylę, ale czy sugerujesz, że powinniśmy podzielić cały step na zagrody i postępować z nieprzyjacielem tak, jak z bydłem? - Garry uśmiechał się złośliwie.- Nowe blokhauzy budowane wzdłuż linii kolejowych zdają jak na razie egzamin.Powinno być możliwe rozciągnięcie ich na cały step.Za każdym razem, kiedy wróg chciałby przekroczyć te linie, byłby narażony na ostrzał ze strony garnizonów i znalibyśmy natychmiast jego pozycję.- Koszty byłyby olbrzymie - wskazał Acheson.- Nie tak wielkie, jak utrzymywanie w polu ćwierćmilionowej armii przez najbliższych pięć lat.- Sean z łatwością odparł zarzut.Był zupełnie pewien rodzących mu się w głowie idei.- Następnie, na niewielkim terytorium można by użyć małych oddziałów jeźdźców, którzy nie ciągnąc za sobą artylerii i zapasów mieliby swobodę ruchów.Oddziały te atakowałyby burskie komanda; nękając je nieustannymi napadami i zasadzkami spychałyby je ku blokhauzom, nie dawałyby im czasu odpocząć czy choćby napoić koni.Partyzantkę należy zwalczać jej własnymi metodami.Acheson skinął w zamyśleniu głową.- Mów dalej.- Następnie należałoby wysiedlić farmy - ciągnął Sean.- Zebrać kobiety i starców, których zapasy służą komandom.Zmusić Burów do działania w próżni.Później Sean miał pożałować impulsu, który zmusił go do wypowiedzenia tej myśli.Może Kitchener zastosowałby politykę spalonej ziemi bez sugestii Seana.Może Sean wcale nie był odpowiedzialny za stworzenie obozów koncentracyjnych, które wzbudziły w ludziach i w nim samym tak wielką nienawiść, że musiał z nią walczyć do końca życia.Nigdy się tego nie dowiedział.Był zły i pijany, ale ta wymówka nie potrafiła uciszyć jego sumienia.Nagle poczuł się zupełnie wypalony, jakby ogarnięty przeczuciem zła, które właśnie zasiał.Siedział zatopiony w myślach, podczas gdy inni dyskutowali jego idee, rozszerzając je, tworząc w oparciu o nie zarysy planów.Kiedy obiad się skończył i goście przeszli do następnej sali na kawę, Sean podjął jeszcze jedną próbę pogodzenia się z bratem.Podszedł do niego, zapominając o swojej dumie.- Byłem w zeszłym miesiącu w Ladyburgu.Wszyscy są zdrowi.Ada napisała do mnie.- Dostaję co tydzień Ust od mojej żony, macochy i syna.Wiem dobrze, co się u nich dzieje.Dziękuję.- Garry patrzył gdzieś ponad ramieniem brata.- Garry.- Przepraszam.- Garry skinął sztywno głową i pokuśtykał do grupy oficerów.Nie odwrócił się do Seana.- Chodźmy do domu, Candy.- Ależ, Sean.- Chodź.Sean nie spał tej nocy.41.Kwatera głównodowodzącego wschodnim sektorem była usytuowana w biurze browaru na ulicy Plein.Major Peterson czekał już na Garry'ego, gdy przybył na wezwanie.- Sir, posłałem po pana dwie godziny temu.- Byłem niezdrów - odpowiedział mu Garry.- Stary Ach nie jest dziś w najlepszym humorze.Lepiej będzie, jeśli nie każemy mu dłużej na siebie czekać.Chodźmy.Peterson poprowadził go do drzwi na samym końcu korytarza [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl