Wszystko Czerwone (2)

Podstrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Powinien go mieć na szelkach - powiedziała Anita, schylając się pod gałęzią.- Wszyscy szanujący się mordercy noszą pistolety na szelkach.Może mu pękły szelki?- Ciekawe, dlaczego lazł przez żywopłot, zamiast wyskoczyć na ulicę - powiedziała Alicja podejrzliwie.- Zdaje się, że chciał - odparła Anita z nagłym ożywieniem.- Mam wrażenie, że w tym miejscu, gdzie potem was zobaczyłam, coś się pokazało i zniknęło.- Myślisz, że wystawił łeb, zobaczył ciebie i cofnął się?- Myślę, że wystawił nawet więcej niż łeb i rzeczywiście się cofnął.Ja się nie ukrywałam.Pewnie go zaskoczyło.W drzwiach tarasu stał w najwyższym stopniu rozwścieczony Bobuś w piżamie, trzymając się za głowę.- To jest niemożliwe, co tu się wyprawia! - powiedział z irytacją.- Dom wariatów! Wiesz, Alicja, że doprawdy nie posądzałem cię o dowcipy na tym poziomie! Jak tak dalej pójdzie, naprawdę będziemy zmuszeni wyjechać.- O Boże! - szepnęła za mną Zosia tonem pełnym nadziei.- Nie wierzę w takie szczęście.!- Paweł, ładuj się do następnej dziury! - szepnęłam stanowczo, odwracając się do idącego z tyłu Pawła.- Kiedy drugiej chyba nie ma - odszepnął zmartwiony Paweł.- A jeśli nawet jest, to ja nie wiem gdzie.- Może warto wykopać.?- To jest wprost chuligaństwo! - mówił Bobuś, płonąc oburzeniem.- Kika się szalenie zdenerwowała!Alicja z wyraźnym wysiłkiem starała się ukryć uciechę.- Nic ci na to nie poradzę, tutaj zawsze coś takiego się dzieje - wytłumaczyła mu życzliwie.- Nawet się dziwię, że tak mato.Uprzedź Kikę, że może być gorzej.Bobuś łypnął na nią okiem pełnym zgorszenia i odrazy, otworzył usta, fuknął, jęknął i wycofał się z godnością, oburzeniem i wstrętem do swojego pokoju.Pan Muldgaard opanował wreszcie zaskoczenie, odzyskał energię i przystąpił do działania.Wziął w krzyżowy ogień pytań kolejno najpierw Pawła, a potem Anitę.Paweł, jak się okazało, siedział na skarpie obok atelier i wpatrywał się z zapałkami w ręku w zbocze grobowca, gdzie, jego zdaniem, coś się poruszało.Mogło to być tylko upragnione zwierzę doświadczalne, żerujące po nocy.Nagle jego uwagę zwrócił jakiś ruch w głębi ogrodu.Czarna sylwetka, czając się za drzewami, prześliznęła się w kierunku okien środkowego pokoju, gdzie siedzieliśmy wszyscy razem, i zatrzymała się, zasłonięta przed jego wzrokiem grobowcem.Chciał po cichu zbliżyć się do sylwetki i napaść ją, ale trafił na tę dziurę, zamaskowaną deskami.- Resztę wiecie - zakończył ponuro.- Skąd ta dziura się wzięła?!- Nie wiem, ja jej nie zrobiłem.Nic nie wiedziałem, wszedłem i nagle się załamało.- O rany boskie, zapomniałam was uprzedzić - wyznała z głęboką skruchą i zakłopotaniem Alicja.- To ja ją wykopałam już dawno temu i przykryłam deskami.Żeby nikt nie wpadł.- To ci się istotnie udało osiągnąć - powiedziałam z niesmakiem.- Istny cud, że ani razu w to nie wleciałam! Pętam się tu przecież dookoła każdej nocy.- A to czarne uciekło? - zainteresowała się Zosia.- Zdawało mi się, że uciekło, ale dopiero jak wyście wylecieli.Anita ze swej strony jechała z Hillered do Kopenhagi i po drodze przyszůo jej na myúl, ýeby wysiŕúă w Aller¸d i wpaúă na chwilć do Alicji po nastćpne wiadomoúci.Jechaůa pierwszym wagonem, który zawiózů jŕ bardzo daleko, nie chciaůo sić jej wracaă i poszůa drugŕ stronŕ, ulicŕ nieco okrćýnŕ, prowadzŕcŕ na tyůy posiadůości Alicji.Była jeszcze dość daleko, kiedy usłyszała krzyk, a potem dalsze hałasy, przyśpieszyła więc kroku tylko po to, żeby znieruchomieć w pobliżu dziury.Pan Muldgaard wyraźnie sposępniał, z namysłem przyglądając się Alicji.- Niedobrze - rzekł.- Światłość była na pani osoba.On wykonywa zła zamiara poprzez okno.Pani winna nie siadywać na światłość.- W ogóle to siadywam na tyłku - mruknęła Alicja.- I co mam zrobić? Zamknąć się w wychodku?- Zakamuflować otwory - odparł pan Muldgaard uroczyście, czyniąc gest imitujący zaciąganie zasłon.Zasłon na oknach nie było.Alicja spojrzała niepewnie po oknach.- Powinnaś to zrobić! - powiedziała Zosia stanowczo.- Masz tyle różnych szmat, że można tu coś zawiesić! Uważam, że przesadzasz z tą nieostrożnością!- Owszem, powiesić jest co, tylko nie ma na czym.- Jak to? Przecież miałaś taki pręt?- Tak, ale on zginął.- Jak to zginął?- No tak zwyczajnie.Nie ma go już parę miesięcy.Szukałam wszędzie, ale bez rezultatu.Sama się zastanawiałam, gdzie on się mógł podziać!Przyjrzeliśmy się jej w osłupieniu i niemal z podziwem.Pręt do zasłon miał przeszło trzy metry długości.Ilość miejsc, w których mógłby się zmieścić w domu, zarówno pionowo, jak i poziomo, była zdecydowanie ograniczona.Zgubić coś równie trudnego do zgubienia to już doprawdy była duża sztuka!Niemniej jednak pan Muldgaard upierał się przy swoim, domagając się od Alicji zastosowania specjalnych środków ostrożności.Usatysfakcjonowana wizytą Anita zaczęła się żegnać.- Właściwie nie wiem, co ci przyjdzie z zasłon, skoro tu nie ma szyby - powiedziała, wskazując ślad po zamachu na Bobusia.- Kiedy zamierzasz ją wstawić?- Jutro.Już się umówiłam.Rano przyjdzie człowiek i przyniesie.Znów się spóźnię do pracy, bo chyba muszę na niego poczekać.Pan Muldgaard, znacznie mniej usatysfakcjonowany niż Anita, z niechęcią patrzył na wybite okno i potępiająco kręcił głową.- Ukrywać otwory - mówił.- Nocny spoczynek zawekslować na inne miejsce.Nie objaśniać własna osoba.- Dobrze, zweksluję się na kanapę - zgodziła się Alicja i odebrała telefon, który właśnie zadzwonił [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

bezglutenowo.pev.pl